Ήταν το πανδαιμόνιο και η εξόχως άφθονη δεκαετία του ’90 που μας βρήκε με τον Χρήστο να δουλεύουμε στα λαϊφστάιλ περιοδικά, ήταν το χρηματιστήριο στα ύψη και τα 20 κάτι χρόνια μας που δεν υπέμεναν κανέναν ζυγό, καμία σκιά. Ήμασταν ελεύθεροι, παρτάραμε, ταξιδεύαμε, τρώγαμε στα fancy resto, γευόμασταν τη ζωή. Μια ζωή διαφορετική από αυτή των γονιών μας, πιο ανθρωποκεντρική και μακριά από κάθε υπαρξιακό φόβο.
Το μόνο που μπορούσε να μας "χαλάσει" ήταν οι απέλπιδοι έρωτες και τα deadlines για τα κείμενα, στη δουλειά, μια δουλειά που έμοιαζε περιούσια, με μισθούς που αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και πραγματική σύνδεση των συναδέλφων μεταξύ τους. Δύο δεκαετίες μετά και ενώ έχουν συμβεί πολλά -υπέροχα αλλά και σκοτεινά-, ο Χρήστος Γεωργαλάς, μου στέλνει ένα γράμμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ζει με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, περιγράφοντάς μου την ζωή πίσω από την παγκόσμια πανδημία, ενώ ο κόσμος αλλάζει.