Οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις προωθήθηκαν με πιο αργό ρυθμό από ό,τι περίμεναν οι διεθνείς παρατηρητές μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η παγκόσμια κοινότητα έχει καταδικάσει την πολεμική επιχείρηση της Μόσχας και κυρίως τη βιαιότητα της Ρωσίας και τις επιθέσεις που φέρονται να έχουν εξαπολύσει σε μη στρατιωτικούς στόχους, όπως νοσοκομεία.
Ακόμη και αν η Ρωσία επικρατήσει της γειτονικής Ουκρανίας, η οποία ενισχύεται με στρατιωτικό εξοπλισμό από τους Ευρωπαίους συμμάχους και τις ΗΠΑ, η Ιστορία της χώρας ως κατακτητή δεν προϊδεάζει ότι μπορεί να διατηρήσει υπό κατοχή την Ουκρανία, σε περίπτωση που την καταλάμβανε.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι αναλυτές εκτιμούν ότι ο ουκρανικός στρατός θα περάσει "στην αντίσταση", αρχίζοντας έναν ανταρτοπόλεμο κατά των κατακτητών. Οι αντάρτικες δυνάμεις δεσμεύονται από λιγότερους κανόνες σε σχέση με τον τακτικό στρατό, είναι πιο ευέλικτες και εντοπίζονται πιο δύσκολα από τις παραδοσιακές ένοπλες δυνάμεις.
Οι ρωσικές ή σοβιετικές δυνάμεις έχουν "κακό" παρελθόν απέναντι σε αντάρτικα, όπως επισημαίνει και η Rand Corporation. Η ρωσική αποτυχία στο Αφγανιστάν το 1992 αποτελεί "αντικείμενο μελέτης για το πώς μια μεγάλη δύναμη μπορεί να ηττηθεί στον ανταρτοπόλεμο" από τον ειδικό σε τέτοιες τακτικές πολέμου Anthony James Joes. Η ωμή βία –γνωστή και ως "σιδηρά πυγμή"– συγκαταλέγεται, σύμφωνα με τη Rand, στους κύριους λόγους αποτυχίας των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων. Το 1994, κατά την επιχείρηση καταστολής της εξέγερσης που είχε ξεσπάσει στην τότε αποσχισθείσα Δημοκρατία της Τσετσενίας, οι ρωσικές δυνάμεις όχι μόνο απέτυχαν σε επίπεδο στρατηγικής, όχι μόνο αντιμετώπισαν προβλήματα με τον στρατιωτικό εξοπλισμό και καταβαραθρώθηκε το ηθικό τους, αλλά δεν βρήκαν υποστήριξη στον λαό της Τσετσενίας και –ακόμη χειρότερα– δεν ενδιαφέρθηκαν να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις του ώστε να αποδυναμώσουν την εξέγερση.
Η "σιδηρά πυγμή" σπανίως πετυχαίνει
Σύμφωνα με τη μελέτη της Rand, ελάχιστες ρωσικές επιχειρήσεις –που βασίστηκαν μόνο στη βία– κατά αντάρτικων ομάδων είχαν θετική έκβαση για τη Μόσχα. Πιο αποτελεσματικές αποδείχθηκαν όσες χρησιμοποιούσαν και μη στρατιωτικά μέσα. Επιπλέον, τακτικές όπως εκφοβισμός, μαζική τιμωρία, διαφθορά και λεηλασίες, αποτελούν παράγοντες που ουσιαστικά υπονομεύουν την επικράτηση ενός τακτικού στρατού σε βάρος αντάρτικων δυνάμεων, οι οποίες μπορεί να υποστηρίζονται και από άλλες χώρες, γεγονός που καθιστά τις εχθροπραξίες πιο περίπλοκες. εξέγερσης.
Η συνέχεια στο Capital.gr