Στο Ριζότο, την ταινία της Όλγας Μαλέα που μια αίσθηση την είχε κάνει περίπου δύο δεκαετίες πριν, η Ευγενία (Άννα Μάσχα) και η Βίκυ (Δήμητρα Ματσούκα), φωτογράφος η πρώτη, στιλίστρια η άλλη, εξουθενωμένες από την καθημερινότητά τους, που περιλαμβάνει καριέρα, προβληματικό γάμο και παιδιά, αποφασίζουν να μείνουν μαζί, να συγκατοικήσουν, να στήσουν το δικό τους σπιτικό. Αν υποθέσουμε ότι οι φίλοι στους οποίους βασιζόμαστε για να τη βγάλουμε καθαρή στα δύσκολα, που τους νιώθουμε σαν αδέλφια μας, είναι "το δώρο του Θεού για τους κακούς συγγενείς", η επιλογή των δύο ηρωίδων θα μπορούσε να αναγνωστεί και ως ένας φιλμικός ύμνος στη γυναικεία αδελφοσύνη αλλά και τη φιλία γενικότερα.
Αν αυτές οι δύο γυναίκες, όμως, δεν ήταν σινεμασκόπ ρόλοι, αν υπήρχαν και ζούσαν ανάμεσά μας, η καθημερινότητά τους θα αποδεικνυόταν σκληρή: Παρότι θα είχαν στήσει από κοινού το νοικοκυριό τους, δεν θα μπορούσαν να κάνουν μαζί φορολογική δήλωση ή να ενημερώνεται η μία για την πρόοδο των παιδιών της άλλης στο σχολείο. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης η Ευγενία θα απαγορευόταν να λάβει οποιαδήποτε απόφαση για την υγεία της Βίκυς. Ο λόγος; Το ότι δεν είναι συγγενείς εξ αίματος, αγχιστείας ή υιοθεσίας. Άδικο; Πολύ.
Αυτή την αδικία, που δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη για να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της, φιλοδοξεί να διορθώσει πρώτος σε όλο τον κόσμο ο Marco Buschmann, ο εκλεγμένος με το FDP υπουργός Δικαιοσύνης της Γερμανίας. Εδώ και μήνες προετοιμάζει το νομικό έδαφος για να αρχίσουν να αναγνωρίζονται από το κράτος αυτού του τύπου οι "εκλεκτικές συγγένειες" και να καθορίζονται νομικά τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των μετόχων τους, με την εισαγωγή του όρου "κοινότητα ευθυνών" (Verantwortungsgemeinschaft). Τι θα συνιστούν, όμως, αυτές οι κοινότητες και κατά πόσο θα αποτελέσουν τις οικογένειες του μέλλοντός μας;
Η συνέχεια στο Madamefigaro.gr
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.