"Εάν δεν έχεις να πεις κάτι καλό, καλύτερα να μην πεις τίποτα", λένε στην Ουγγαρία, την πατρίδα του πατέρα της, και η Ιζαμπέλλα Φούλοπ συμφωνεί απόλυτα. Από εκεί προέρχεται και το επώνυμο Φούλοπ, που σε συνδυασμό με το Ιζαμπέλλα σπάνια το βλέπει ή το ακούει σωστά ως σύνολο, αλλά πια δεν την ενοχλεί.
Ως ντροπαλή έφηβη πάντως, που μεγάλωσε με Guns N' Roses και Tim Burton, έχοντας στο μυαλό ότι είναι μια από τις σκοτεινές ηρωίδες του, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα· βγαίνοντας από τη δραματική σχολή "απενεχοποίησε πολλά, ήρθε πιο κοντά με το συναίσθημά της και έμαθε καλύτερα τον εαυτό της", ενώ ήδη έχει στο ενεργητικό της πραγματικά αξιόλογες συνεργασίες. Η εμπειρία της, πλέον, της δείχνει ξεκάθαρα πως "η δικαίωση πάντα έρχεται, ό,τι κι αν κάνουμε". Και αν "όλα γίνονται στον χρόνο τους", όπως υποστηρίζει, τότε στα δικά μας μάτια, τώρα είναι η στιγμή της.
>Η νοσταλγία είναι πολύ δημοφιλής τελευταία, μαζί με την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Δεδομένου του ότι παίζεις σε μια σειρά και μια παράσταση (διαφορετικής) εποχής, ποια είναι η δική σου στάση απέναντι σε αυτό;
Χαίρομαι πολύ που μου το ρωτάς, γιατί πράγματι συμβαίνει. Ακούμε π.χ. "δεν υπάρχει πια μπέσα", "δεν είναι όπως τότε που…" και άλλα τέτοια. Κάποια πράγματα σίγουρα δεν είναι όπως παλιά, αλλά αυτό είναι καλό, γιατί κάθε παλαιότερη εποχή ήταν χειρότερη από την τωρινή. Για παράδειγμα, αλλιώς αντιδρούσαμε στη βία πριν από 20, 30, 40 χρόνια και αλλιώς τώρα. Σίγουρα η ενσυναίσθηση δεν έχει φτάσει σε ιδανικό σημείο, αλλά κάποια πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Δες τη θέση της γυναίκας στο Πόρτο Λεόνε ή τον Ταρτούφο, πώς την αντιμετώπιζαν τότε, τι δικαιώματα είχε στις σπουδές ή τη δουλειά.
>Και γιατί τα ωραιοποιούμε τόσο τότε;
Νομίζω ότι μας αρέσει η γκρίνια και να ρίχνουμε τις ευθύνες σε κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Του στυλ "δεν φταίω εγώ που η ζωή μου είναι έτσι, αλλά το ότι δεν γεννήθηκα πριν από 60 χρόνια". Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει.
>Ο Ταρτούφος καταπιάνεται πολύ με την υποκρισία. Αντιπαραβάλλοντάς την ως έννοια, μήπως κυρίως μας νοιάζει μόνο ό,τι αφορά το δικό μας "σπίτι";
Συμφωνώ απόλυτα, και γι’ αυτό λέω ότι δεν έχουμε φτάσει στο τέλειο σημείο. Προσωπικά είμαι άνθρωπος των πράξεων, αλλά καλοπροαίρετα θα σου πω ότι ακόμα και το ότι στα σόσιαλ μίντια μιλάμε για πράγματα που παλαιότερα δεν λέγονταν πουθενά, είναι κάτι. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να βλέπουμε απέναντί μας ένα περιστατικό βίας και να μη φοβόμαστε να βοηθήσουμε, αλλά ευτυχώς πια απέχουμε κάπως κι από τις πρακτικές του ’60.
>Ποιου είδους υποκρισία σε ενοχλεί περισσότερο;
Η υποκρισία κάνει πιο δύσκολη τη ζωή μας και προφανώς, στην καθημερινότητά σου, πιο δύσκολα διαχειρίζεσαι κάτι που αφορά εσένα αποκλειστικά. Στο άλλο π.χ., μπορείς να πεις "σιχάθηκα, θα κλείσω την τηλεόραση". Το χειρότερο είδος είναι μάλλον αυτό που δεν μπορείς έστω και λίγο να αποφύγεις. Πάντως, έχω βγάλει ανθρώπους από τη ζωή μου επειδή δεν ένιωθα καλά μαζί τους ή θεωρούσα πως ήταν διπρόσωποι.
>Χωρίς να θέλω να ακυρώσω τον Μολιέρο, και αναφερόμενη κυρίως στις σειρές, δεν το έχουμε παρακάνει με τα δράματα εποχής;
Αυτό εξαρτάται και από τη ζήτηση. Εφόσον ο κόσμος τα βλέπει και τα αγαπάει, είναι λογικό τα κανάλια να κάνουν τέτοιου είδους παραγωγές.
>Σε ποια σειρά στην τηλεόραση θα ήθελες να είχες παίξει;
Μία από τις πιο αγαπημένες μου σειρές είναι το Στο Παρά Πέντε, θυμάμαι να το βλέπουμε φανατικά οικογενειακώς. Θα σου πω και το Είσαι το Ταίρι μου.
>Σε ποιον ρόλο όμως; Για να μπορέσεις να δουλέψεις, έχει χρειαστεί να "αποσυνδεθείς" από την εικόνα σου; Υποθέτω πως μπορεί να έχει σταθεί και εμπόδιο, εκτός από "εισιτήριο".
Σε όλους, δεν έχω τέτοια θέματα. Μην κοροϊδευόμαστε, ένα πολύ βασικό κριτήριο για να πάρει έναν ρόλο ένας ηθοποιός είναι και το παρουσιαστικό του. Έχει ένα όραμα ο σκηνοθέτης, το κανάλι, και αυτό δεν είναι αθέμιτο. Προσωπικά προσπαθώ να μην εγκλωβίζομαι τόσο σε αυτό και να εστιάζω στον εκάστοτε χαρακτήρα. Εκτός αν είναι πάρα πολύ φιλάρεσκος, εγωκεντρικός και τότε πρέπει να τον προσεγγίσεις έτσι.
>Δεν πρόκειται πάντως για ελληνικό φαινόμενο. Η Charlize Theron έκανε το Monster για να πάρει Όσκαρ, το ίδιο και ο Matthew McConaughey με το Dallas Buyers Club ή πιο πρόσφατα η Sydney Sweeney ως Christy.
Ακριβώς επειδή καταλαβαίνω πως υπάρχει κάτι τέτοιο, που μπορεί να γίνεται ακόμα και υποσυνείδητα, γι’ αυτό επιλέγω να μην ασχολούμαι τόσο με την εικόνα. Εννοείται πως μου αρέσει στην προσωπική μου ζωή να είμαι περιποιημένη, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι προσκολλημένος στην εμφάνιση των ρόλων. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι ένα σώμα που μεταμορφώνεται.
>Διαβάζοντας πράγματα για σένα στο ίντερνετ, παντού σε συνόδευε ένα επίθετο του τύπου "γοητευτική", "εντυπωσιακή". Σε ενοχλεί;
Στην αρχή με έφερνε κάπως σε δύσκολη θέση και δεν καταλάβαινα κιόλας γιατί γινόταν. Τώρα πια αντιλαμβάνομαι ότι ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, και από τη στιγμή που ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον, είναι λογικό να συμβαίνει.
>Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να βελτιώσεις;
Φυσικά, εκατό τοις εκατό, και στη δουλειά μου και στον χαρακτήρα μου. Όσο ζούμε, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Βλέπω τον εαυτό μου π.χ. τώρα στο Πόρτο Λεόνε και πάντα βρίσκω σημεία προς διόρθωση. Σε ό,τι κάνω στη ζωή μου θεωρώ ότι μπορώ –και θέλω– να εξελίσσομαι. Τελευταία μάλιστα, έχω μάθει να λέω και "όχι", κάτι που στο παρελθόν με δυσκόλευε πάρα πολύ. Αντιλήφθηκα ότι με έβαζα σε διαδικασίες στις οποίες δεν αισθανόμουν άνετα, μόνο και μόνο επειδή δυσκολευόμουν να αρνηθώ.
>Στο ενεργητικό σου έχεις ήδη πολλές συνεργασίες με μεγάλα ονόματα. Σου έχει μείνει κάποια συμβουλή;
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που λες λειτουργούν αθροιστικά μέσα σου. Για παράδειγμα, συνεργάστηκα επί δύο χρόνια με τον Γιώργο Νινιό, διότι σκηνοθέτησε έναν μονόλογο που είχα γράψει, και μέσα από την τριβή μας έμαθα πάρα πολλά, όπως και μια διαφορετική προσέγγιση πάνω στη δουλειά μου. Εκείνη την παράσταση την είχε δει τότε ο Γιάννης Ζουγανέλης και μου είχε πει ως συμβουλή ότι "η ποιότητά σου σε ό,τι και να κάνεις θα είναι αυτή που είναι, οπότε μη φοβάσαι να κάνεις πράγματα". Δεν είχα δουλέψει ακόμα σε τηλεοπτική σειρά και το σκεφτόμουν, γιατί στις δραματικές σχολές μάς μπολιάζουν με την πεποίθηση ότι οι ποιοτικοί ηθοποιοί δεν κάνουν τηλεόραση. Μου είχε πει μάλιστα ότι ο Μπετόβεν ήταν από τους πιο εμπορικούς καλλιτέχνες της εποχής του.
>Παρότι πρόσφατα παντρεμένη, δέχεσαι φλερτ;
Αυτό δεν σταματά ποτέ, διότι δεν έχει να κάνει με σένα το πώς σε προσεγγίζουν οι άλλοι. Προτού γνωρίσω τον σύζυγό μου (σ.σ. τον Ολυμπιονίκη Γιώργο Δερβίση), η διεκδίκηση και η προσπάθεια αποτελούσε πολύ σημαντικό κριτήριο για να μπω στη διαδικασία να ανταποκριθώ.
>Ποια είναι η πιο "τραγική" ατάκα που έχεις ακούσει;
Τα πιο τραγικά τα βλέπουμε στο Instagram, είτε στα σχόλια είτε στα μηνύματα, δεν νομίζω ότι μπορούν να τα ξεπεράσουν ατάκες που λέγονται από κοντά. Είναι από χυδαία έως αηδιαστικά. Η συνήθεια του "κρύβομαι πίσω από ένα προφίλ και γράφω ό,τι μου καπνίσει" νομίζω πως έχει ξεπεράσει κάποια όρια.
>Ο θεατρικός μονόλογος που είχες γράψει λεγόταν "Αυτό Που Θες". Η Ιζαμπέλλα του 2025 τι θέλει;
Πολύ συνειδητοποιημένα, θέλω να έχω ηρεμία στην προσωπική μου ζωή. Μεγαλώνοντας και βλέποντας καταστάσεις, η ηρεμία και η δυνατότητα της απεμπλοκής από προσωπικά δράματα παίρνει άλλη, μεγαλύτερη αξία. Οπότε σίγουρα θέλω γαλήνη, αγάπη, ανθρώπους γύρω μου που μου κάνουν καλό, και κάθε δουλειά που κάνω να είναι ένα σκαλί παραπάνω από την προηγούμενη ώστε να υπάρχει εξέλιξη.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.