Φουσκωτό αεροπλάνο; Ναι, γιατί όχι; Άλλωστε και τα Ζeppelin φούσκωμα ήθελαν (περίπου) για να πετάξουν. Όμως κάτι δεν πήγε καλά με την ιδέα της Goodyear που ήθελε τρόμπα για να κατακτήσεις τους αιθέρες την δεκαετία του 1950. Ήταν μια από τις ιδέες της Goodyear που γεννήθηκε εξαιτίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και εκ του αποτελέσματος όχι πολύ επιτυχημένη, έως καθόλου. Το ζητούμενο πίσω από την δημιουργία του ήταν το εξής: το αεροπλάνο του πιλότου μας έχει καταρριφθεί σε εχθρικό έδαφος αλλά ο πιλότος επέζησε. Ρίχνουμε το Inflatoplane σε "πακέτο" κοντά στον πιλότο. Στη συνέχεια ο πιλότος θα το φούσκωνε και θα πετούσε ξανά προς φιλική περιοχή. Ήταν ιδανικό τόσο για την ξηρά όσο και για την θάλασσα ενώ κάποιες μεταγενέστερες εκδοχές ήταν και διθέσιες.
Πώς ξεφούσκωσε η ιδέα του φουσκωτού αεροπλάνου της Goodyear
Ήταν σε συσκευασία με ρόδες (κάτι σαν χειράμαξα) και έπαιρνε την τελική του μορφή μετά από περίπου 5 λεπτά χρησιμοποιώντας μικρότερη πίεση αέρα από ένα ελαστικό αυτοκινήτου. Το αεροσκάφος χρησιμοποιούσε έναν δίχρονο κινητήρα Nelson 40 ίππων που η εκκίνησή του απαιτούσε χέρι (μανιβέλα γαρ). Η εκδοχή που βλέπετε στη φωτό κάτω είχε άνοιγμα φτερών 6,7 μέτρων και μήκος 6 μέτρα. Το ρεζερβουάρ ήταν 76 λίτρων και με ταχύτητα 100 χλμ./ώρα του έδινε αυτονομία 6,5 ωρών ή περίπου 630 χιλιόμετρα. Μπορούσε να απογειωθεί σε αεροδιάδρομο (κάθε τύπου προφανώς) μικρότερο των 100 μέτρων ενώ για την προσγείωση περίπου 120 μέτρα ήταν αρκετά.
Η συνέχεια στο TopGear