Πας στις ΗΠΑ, μπαίνεις στο μετρό της Νέας Υόρκης και νιώθεις ότι συμμετέχεις σε remake του Once Upon a Time in America. Τα βαγόνια τρίζουν, τα φώτα τρεμοπαίζουν, οι καθυστερήσεις δεν είναι εξαίρεση αλλά σύνηθες φαινόμενο. Όχι, δεν είσαι υπερβολικός. Το 85% του υπόγειου δικτύου λειτουργεί του Μεγάλου Μήλου ακόμα με τεχνολογία των ’30s. Δηλαδή, σχεδόν 100 χρόνια πίσω.
Για την ακρίβεια, βασίζεται σε ένα αναλογικό σύστημα σηματοδότησης που μοιάζει να βγήκε από τα συρτάρια της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Φανάρια, μηχανικοί μοχλοί και ηλεκτρικά κυκλώματα καθορίζουν την κίνηση των συρμών, κρατώντας τους σε ασφαλείς αποστάσεις — και τους επιβάτες σε μια μόνιμη ψυχολογία "σταμάτα-ξεκίνα".
Στον σταθμό Hoyt-Schermerhorn, μια χειρίστρια κινεί 24 μοχλούς για να καθορίσει ποια τρένα θα κινηθούν και πότε. Τοπικά, express, διασταυρώσεις – όλα εξαρτώνται από τη ροή των κινήσεών της. Τι γίνεται αν σηκωθεί για λίγο; Οι express γραμμές πάνε περίπατο.
Η MTA (Metropolitan Transportation Authority) έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρει μέρος του δικτύου σε ένα ψηφιακό σύστημα τύπου Λονδίνου ή Παρισιού, με επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο μεταξύ συρμών και κέντρου ελέγχου. Προς το παρόν μόνο λίγες γραμμές το υποστηρίζουν, γιατί κοστίζει όσο ένα μικρό διαμέρισμα στο Manhattan: 25 εκατ. δολάρια το μίλι.
Μέχρι τότε, αν είσαι στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, το μετρό της μπορεί να σε πάει παντού - και ναι, από μόνο του είναι ένα ταξίδι στον χρόνο.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.