Πολλές φορές είμαι εντυπωσιακά καλοπροαίρετος με την ελληνική τηλεόραση. Βαθιά μέσα μου θέλω να πιστεύω πως είναι μαζική πηγή ελαφράς ψυχαγωγίας, ασφαλούς ενημέρωσης ενώ ορισμένες φορές μπορεί να παράξει ακόμα και Τέχνη. Τα πρόσωπά της, όσο πόλεμο και αν δέχονται, όση λάσπη και αν έχουν φάει (ακόμα και αν την κλοτσιά στο χώμα τη ρίχνουν πολλές φορές οι ίδιοι), θεωρώ -και αυτό δεν το αμφισβητώ- πως είναι άξιοι επαγγελματίες, που κάνουν παθιασμένα τη δουλειά τους.
Όχι πάντα με καλές προθέσεις, όπως οι περισσότεροι που τους παρακολουθούν, αλλά με τη ζέση του ανθρώπου που θέλει να πετύχει και κάνει τα πάντα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Υπάρχει όμως και η κακή πλευρά της τηλεόρασης. Αυτή της εκμετάλλευσης. Της εκμετάλλευσης των ανθρώπων της, αλλά και της δύναμής της. Αυτό το σπορ, ειδικά του χυδαίου εξευτελισμού ορισμένων εκ των προσώπων της, εγώ το λέω "εύκολη λύση" για τις τηλεοπτικές εκπομπές.
Έχω αισθανθεί αρκετές φορές ντροπή για όσα ακούω από τον Νίκο Αποστολόπουλο για τους πάντες, έχω ενοχληθεί από τον τρόπο που η Χρυσούλα Διαβάτη μιλά για κάθε άνθρωπο που η ίδια στο στενό "ποιοτικό" της πλαίσιο δεν θέλει να αποδεχθεί.
Έχω βαρεθεί να ακούω τη Μέγκι Ντρίο να λέει κακίες για όποιον αναπνέει τον ίδιο αέρα με την ίδια, έχω δυσαρεστηθεί από τον τρόπο που η κάμερα εκμεταλλεύεται τον αφελή -με όλο τον σεβασμό προς το πρόσωπό σας- τρόπο που μιλά η Μαρία Ιωαννίδου και εκείνη ανταποκρίνεται σαν άβουλο 5χρονο που το τραβά από το χέρι ο κακός άγνωστος να του δώσει "βρώμικες" καραμέλες.
Αυτή τη φορά όμως, το πράγμα κάπως παραβάρυνε. Βρισκόμαστε μετά από δύο καταστροφικά χρόνια για την τηλεόραση, την αγορά, τους ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτό το φάσμα επαγγελμάτων, την καθημερινότητά μας γενικότερα. Επίσης βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο, που η συνολική έκθεση αποκαλύψεων στο πλαίσιο του #meToo έφερε ανθρώπους από το απυρόβλητο στα σίδερα της φυλακής.
Η συνέχεια στο Yupiii.gr