Το χρωστάω. Το υποσχέθηκα σε αυτό εδώ τo κείμενο για την γιορτή της μητέρας όταν αναφέρθηκα στις mix tapes του μπαμπά. Ένα κείμενο αφιερωμένο σε αυτές. Αυτόν κυρίως. Συγχωρήστε μου την αγιοποίηση που ακολουθεί. Είμαι και εγώ ακόμα μία κόρη του μπαμπά.
Για μένα, μάλλον και για μένα, όπως για πολλές άλλες κόρες, ο μπαμπάς ήταν ένας ακλόνητος Θεός. Ήρωας. Ο σταρ της οικογένειας. Μου το επιβεβαίωναν και οι συμμαθήτριές μου στο δημοτικό. "Ο μπαμπάς σου μοιάζει με τον Αλεξανδράκη". Θυμάστε τον Χορν σε μια συνέντευξη στην Σεμίνα Διγενή; (Δείτε παρακάτω: ανεπανάληπτος διάλογος!).
Έτσι φορούσε το κουστούμι ο μπαμπάς μου. Για να πάρετε μια ιδέα. Τον Φρέντυ Γερμανό, τον θυμάστε; Έτσι κάπως εκφραζόταν με τα χέρια. Ήταν αυτός ο τύπος άντρα. Με μια σεμνότητα που αναμειγνυόταν με την αυτοπεποίθηση αριστουργηματικά, ύπουλα θα έλεγα. Και με μια έμφυτη κομψότητα – ευγένεια που ακινητοποιούσε το σύμπαν ("σε ψάρωνε" για να το πούμε σε σύγχρονα ελληνικά).
Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου. Το μικρό του όνομα, ενδεικτικό της εποχής. Νώτης, Νωτάκος συχνά για τους αγαπημένους του. Πάντα με Ω. "Διότι προέρχεται από το Παναγιώτης", έλεγε. Κι εδώ αμετακίνητος. Ο μπαμπάς μου. Μεγάλωσε σε μια αστική οικογένεια, με αναμενόμενες αξίες και κουσούρια, η οποία βρισκόταν μονίμως σε περιοδεία στην ελληνική επαρχία λόγω μεταθέσεων. Αυτές ήταν οι συνθήκες των παιδικών του χρόνων, ό,τι και αν σήμαινε αυτό για την μετέπειτα ζωή του.
Η συνέχεια στο Missbloom.gr