Το να κλαις στο διάστημα ίσως είναι μία πολύ κοινή αντίδραση στο μέλλον, με όλα αυτά τα τρομακτικά πράγματα που (θα) σε περιμένουν εκεί έξω. Για παράδειγμα, σκέψου το διαστημόπλοιό σου να ετοιμάζεται να συγκρουστεί με έναν αστεροειδή. Δύσκολα δεν μυξοκλαίς επ' άπειρο, εντελώς μόνος και πιθανότατα για πάντα, στη μέση του κοσμικού τίποτα με μία playlist με reggaeton επιλογές να εκρηγνύεται μέσα από το κράνος σου. Από την άλλη, μπορεί να κλαψουρίζεις ενώ παρακολουθείς για χιλιοστή φορά τον "Τιτανικό" στον θάλαμο διακυβέρνησης του μελλοντικού εξοχικού σου στον Άρη.
Ok, θα κλαις στο διάστημα, το κατάλαβες. Αλλά τι συμβαίνει όταν το κάνεις υπό την απουσία βαρύτητας; Ο Διοικητής του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, Chris Hadfield, το εξηγεί στην πράξη αρκετά καλά, και την ίδια στιγμή, σαν να υγραίνονται λίγο τα μάτια του, λες και είναι ένα παιδί πέντε χρονών που δεν του επιτρέπουν να το κάνει.
Σαν βρεθείς κι εσύ στο διάστημα, λοιπόν, η διαφορά με τα παλαιά, αρχαία γήινα δάκρυά σου θα σου γίνει αμέσως προφανής. Το κλάμα δεν θα κυλάει ποτάμι, αλλά θα παραμένει στη θέση του, σχηματίζοντας μια μεγάλη υδάτινη φούσκα.
Κάν' το εικόνα φέρνοντας στο μυαλό σου τα σούπερ (σέξι) δάκρυα που βλέπεις να αναβλύζουν από τα υπερμεγέθη μάτια των πρωταγωνιστριών στα γιαπωνέζικα anime. Παρόλα αυτά, δεν θα βρίσκουν τον δρόμο τους για να στάξουν και να μουσκέψουν την αθλητική σου φανέλα. Έτσι, θα μένεις με δύο υγρές φούσκες προσκολλημένες στα μάτια σου, να χορεύουν με το πρόσωπό σου. Κι όσο περισσότερο κλαις, τόσο μεγαλύτερες θα γίνονται για να καλύψουν σταδιακά την ωραία σου αρχαιοελληνική μύτη και το καθαρό μέτωπό σου.
Αν το δεις αλλιώς, το να κλαις στο διάστημα είναι κάτι που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις. Κι αυτό ίσως σε σώσει από τις πιο δυστυχισμένες σου στιγμές στις μελλοντικές κοσμικές σου περιπέτειες.