Retrogaming, ένας όρος που έχει μπει με φόρα στη ζωή κάθε gamer. Στις εποχές της τρομερής νοσταλγίας που ζούμε κάποια brands έπιασαν πιο γρήγορα το νόημα από τα υπόλοιπα. Μεγάλη κερδισμένη μέχρι στιγμής της κούρσας με στόχο τις παιδικές μας αναμνήσεις βγαίνει αναμφισβήτητα η Nintendo. Η διάσημη εταιρεία από το Κιότο της Ιαπωνίας πόνταρε στη νέα αυτή τρέλα με θαυμαστά αποτελέσματα που εκτόξευσαν τα κέρδη της.
Τι σημαίνουν όλα αυτά όμως για τους gamers; Οι χρήστες του Nintendo Switch Online, της τελευταίας υπηρεσίας που λάνσαρε για την κονσόλα της η εταιρεία, έχουν τη δυνατότητα να βουτήξουν σε έναν ωκεανό νοσταλγίας παίζοντας διάφορα θρυλικά games της περιόδου 1986-1990. Η αλήθεια όμως είναι ότι πέρα από τα εύκολα δάκρυα συγκίνησης που φέρνει στα μάτια η υπηρεσία, ο χρόνος ήταν αμείλικτος για τα περισσότερα παιχνίδια. Όμως αυτό είναι, τελικά, το στοιχείο που ξεχωρίζει κάτι καλό από κάτι πραγματικά κλασικό.
Ας ρίξουμε μία ματιά, λοιπόν, σε πέντε κλασικές επιλογές. Σε πέντε games που σαν τον καλό κρασί, δεν παλιώνουν αλλά ωριμάζουν δικαιώνοντας την τάση για retrograming.
Ghosts' n Goblins (1985)
Μεσαίωνας, στοιχειωμένα δάση, δηλητηριώδη φυτά, τρελαμένα goblins κι ένα από τα πρώτα ατμοσφαιρικά platform games. Υπάρχουν πράγματα που μας τρόμαζαν όταν ήμασταν παιδιά: τα ζόμπι που πετάγονται από παντού κι η ανάγκη του να κουνάς τους αντίχειρες πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους. 32 χρόνια μετά αυτό το game της Capcom χαρίζει απλόχερα τις ίδιες συγκινήσεις και τέτοιο βαθμό δυσκολίας που σε κάνει να κολλάς ακόμη μαζί του.
Gradius (1985)
Ένα θρυλικό scrolling shooter της Konami με ρετρο-φουτουριστική ατμόσφαιρα. Το gameplay του θα θυμίσει στους παλιούς gamers άλλες, παλιότερες εποχές, τότε που τα παιχνίδια φτιάχνονταν για να προσφέρουν fun κι όχι για να εντυπωσιάσουν. Στα μεγάλα συν του Gradius; Το εξαιρετικό soundtrack που φτιάχνει sci-fi διάθεση με 8-bit λογική.
Super Mario Bros 3 (1988)
Τι να πρωτογράψει κανείς για αυτό; Η τέχνη του Mario στην ίσως υψηλότερη μορφή της, ο εμβληματικός χαρακτήρας στα καλύτερά του όταν φορούσε τη στολή ρακούν (σ.σ: Tanooki για τους μυημένους). Σήμερα πια ο Ιταλός υδραυλικός είναι ένας από τους διάσημους ανθρώπους του πλανήτη, κάτι που οφείλει σε μεγάλο βαθμό στα πρώτα επεισόδια της σειράς video games που πρωταγωνίστησε. Τι είναι, τελικά, για την Nintendo το επεισόδιο αρ.3 του Mario; Μάλλον το magnum opus της.
Metroid (1986)
Άλλη μία μεγάλη στιγμή της εταιρείας από τo Κιότο, με τελείως όμως διαφορετικό προσανατολισμό από τον προηγούμενο game της λίστας: κλειστοφοβικό στα όρια του Alien, περιπετειώδες, απαιτητικό, καμιά φορά αμείλικτο, εύκολα κατέστρεφε παιδικές ψευδαισθήσεις βάζοντάς σε στον ρόλο του Samus Aran, ενός bounty hunter που ταξιδεύει σε όλες τις ζόρικες άκρες του γαλαξία.
The Legend of Zelda (1986)
Η πρώτη απόδειξη ότι τα video games δεν είναι απλά παιχνίδια αλλά μπορούν να αποτελέσουν τέχνη -κι αν όχι τέχνη στην υψηλή της μορφή, σίγουρα τέχνη στα όρια της pop κουλτούρας. Ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο παραμύθι σε πρώιμο rpg στυλ που ήταν ικανό να αλλάξει τον κόσμο ενός παιδιού αν έπεφτε στα χέρια του. Κάπως σα μαγικό δαχτυλίδι που σε ταξιδεύει σε μυθικούς κόσμους, Σήμερα, πατάς ξανά το enter, κι ένα κύμα αναμνήσεων σε κυριεύει. Η αποθέωση του retrogaming με άλλα λόγια.