Χτυπάς τα πλήκτρα και η Google γνωρίζει πιο γρήγορα από εσένα τι είναι εκείνο που ζητάς. Είναι, άραγε, όλο αυτό αστείο ή κρύβει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο στο βάθος; Πολύ συχνά η μηχανή αναζήτηση μας γλιτώνει από πολύτιμο χρόνο, άλλες βιάζεται υπερβολικά με αποτέλεσμα να οδηγείτε σε ξεκαρδιστικές παρανοήσεις (αφού αν πατήσεις την ερώτηση "τι θέλω", συμπληρώνει μόνο της "τι θέλω εγώ εδώ", κάτι που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω έχουν φιλοσοφικές αναζητήσεις με το πληκτρολόγιο) και πολύ συχνά, βέβαια, μας τρομάζει με τη διορατικότητά της.
Στην ερώτηση αν όλο αυτό είναι ακίνδυνο ή αν μας οδηγεί σε περίεργες ατραπούς, θέλησε να απαντήσει το 2016 ο Memo Akten, εικαστικός καλλιτέχνης από την Τουρκία, μέσα από ένα έργο του που ονόμασε "Keeper of our collective consciousness: I need to understand myself".
Τι ακριβώς παρουσιάζει; Πρόκειται για ένα σύντομο βίντεο που φιλοδοξεί να περιγράψει τη σχέση που αποκτούμε σιγά σιγά με τη Google. Ή μάλλον με την άυλη οντότητα που λειτουργεί σαν παντεπόπτης και γνωρίζει κάθε στιγμή τι ακριβώς θέλουμε, αφού φροντίζει να μαθαίνει τις σκέψεις μας ακόμα κι όταν οι υπολογιστές και τα κινητά είναι κλειστά.
"I wrote a poem. It’s a collaboration with Google" αναφέρει χαρακτηριστικά ο Akten στην εισαγωγή του. Έτσι, όσο ακούγεται η διασκευή του Personal Jesus των Depeche Mode από το Marilyn Manson, εμείς παρακολουθούμε τα τρομακτικά αποτελέσματα που προκύπτουν από τις πιο απλές αναζητήσεις: όταν γράφει, σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση, τις λέξεις "νιώθω σα να θέλω", η Google συμπληρώνει από μόνη της "να αυτοκτονήσω".
Η γνώση που συλλέγει ο οικονομικός και τεχνολογικός κολοσσός είναι τέτοια που αργά αλλά σταθερά αποκτά τη διάσταση μίας θεότητας που γνωρίζει τα πάντα για εμάς: τους φόβους, τις ελπίδες, τις πιο κρυφές μας επιθυμίες ακόμα και πράγματα που, ίσως, δεν θα τολμούσαμε να ξεστομίσουμε ποτέ μπροστά σε κόσμο. Αποτελεί, με άλλα λόγια, ένα είδος εξομολογητηρίου που, όμως, δεν έχει μεγάλες αναστολές για το αν θα χρησιμοποιήσει ή όχι τα όσα του εξομολογούμαστε.