Ήταν 10 Αυγούστου του 1973 όταν ο Javier Adelmar Zanetti έβλεπε το πρώτο φως στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ο γιος του οικοδόμου Rodolfo και της καθαρίστριας Violeta Bonnazola είχε από μικρό παιδί όνειρο να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και μοχθούσε γι΄ αυτό "παλεύοντας" με φίλους και εχθρούς στις αλάνες των προαστίων της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Τελικά, έμελλε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Αργεντινής αλλά και ολόκληρου του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Προσπάθησε να ξεκινήσει την καριέρα του ως έφηβος στην αγαπημένη του Ιντεπεντιέντε, η οποία όμως τον απέρριψε. Βρήκε καταφύγιο στην Ταγιέρες και έπειτα από 33 ματς και 1 γκολ, τον απέκτησε η Μπάνφιλντ, που του έδωσε την ευκαιρία να παίξει στην πρώτη κατηγορία. Εκεί, βελτιωνόταν συνεχώς κερδίζοντας τη συμπάθεια του κόσμου, μία θέση στην εθνική ομάδα και, κυρίως, στρέφοντας επάνω του τα βλέμματα πολλών ευρωπαϊκών συλλόγων.
Τελικά, το καλοκαίρι του 1995, η Ίντερ του Massimo Moratti τον έπεισε να έρθει στην Ευρώπη. Ο αστικός μύθος, που αργότερα επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο Moratti αναφέρει ότι οι άνθρωποι της Ίντερ παρακολούθησαν μία βιντεοκασέτα με έναν αγώνα της εθνικής Αργεντινής U-19 για τον Ariel Ortega αλλά ξετρελάθηκαν με τον γεροδεμένο νεαρό που έπαιζε ως δεξί μπακ.
"Υποτίθεται ότι θα βλέπαμε τον Ortega αλλά προσωπικά δεν με ξετρέλανε και τόσο, Εκείνος που με κέρδισε ήταν εκείνο το φουλ-μπακ. Τον κλείσαμε και έμεινε μαζί μας για πολλά χρόνια. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι στην πραγματικότητα είναι από άλλον πλανήτη" ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές δηλώσεις του Moratti για τον μετέπειτα αρχηγό της Ίντερ.
Στους Νερατζούρι, ο Zanetti παρέμεινε συνολικά 19 σεζόν (1995-2014), κατακτώντας πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα Ιταλίας, ισάριθμα Super Cups, το Champions League, το Κύπελλο UEFA και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Σαν ποδοσφαιριστής είχε σπάνια για τη θέση του τεχνική αλλά και όλα τα απαραίτητα αθλητικά προσόντα, καθώς και την ηγετική προσωπικότητα που για χρόνια αναζητούσαν στην μαύρη-μπλε πλευρά του Μιλάνου.
Το Μάιο του 2014, στα 41 του χρόνια ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, φορώντας ασφαλώς τη φανέλα της αγαπημένης του Ίντερ, που η αλήθεια είναι πως τίμησε όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές. "Νιώθω πλήρης και έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι ώρα να ανοίξει για μένα ένας καινούριος κόσμος. Είμαι ενθουσιασμένος που θα ξεκινήσω να τον εξερευνώ, ελπίζω χωρίς να χρειαστεί να φοράω πουκάμισο και γραβάτα" ήταν κάποιες από τις αποχαιρετιστήριες δηλώσεις του.