"Βουντού βουντού". Πρώτη φορά ακούστηκε το 1995, στον δρόμο για το Final 4 της Euroleague εκείνης της χρονιάς, που θα γινόταν στην Σαραγόσα. Ο Παναθηναϊκός θα έφτανε εκεί και θα έχανε από τον Ολυμπιακό για δεύτερη συνεχή χρονιά στον ημιτελικό και το σύνθημα θα θεωρούνταν κάποιου είδους γκαντεμιά, οι οπαδοί του θα το έβαζαν στο ντουλάπι και δεν θα ξανακούγονταν ποτέ. Τότε το κύπελλο θα ερχόταν από την Ισπανία.
Γράφει ο Γιάννης Καμπούρης
Αυτό μέχρι φέτος. 12 χρόνια χωρίς Final 4 ήταν πολλά για έναν οργανισμό σαν τον Παναθηναϊκό. Με μπροστάρη τον coach Ataman που πάντα έλεγε στον κόσμο του Παναθηναϊκού να κλείσει εισιτήριο στο F4 του Βερολίνου, το σύνθημα σιγά σιγά άρχισε να ακούγεται πάλι, αυτήν τη φορά θα ερχόταν από την Γερμανία, από το Βερολίνο, εκεί που έχει ξαναγίνει, το 2009 που εμφανίστηκε η καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού που έχει εμφανιστεί ποτέ σε γήπεδο.
Φέτος δεν υπήρχαν Διαμαντίδης, Σπανούλης, Saras, Φώτσης, Pekovic, Batiste και πόσοι άλλοι, αλλά υπήρχαν ο Grant, ο Nunn, ο Σλούκας, ο Παπαπέτρου, ο Grigonis, ο Μήτογλου, ο Lessort. Λάθος, ο Saras ήταν στο γήπεδο, αλλά αυτήν τη φορά από την απέναντι πλευρά που μάταια προσπαθούσε να αποτρέψει αυτό που χιλιάδες φίλοι του Παναθηναϊκού ζητούσαν από τις εξέδρες: την πρόκριση στον τελικό της Κυριακής.
Τελείως διαφορετική η εικόνα της ομάδας
Όσο πλησίαζε ο καιρός για το F4 στο Βερολίνο όλοι σκεφτόμασταν έναν πράγμα: τι θα γίνει στην πόλη που βρεθούν μαζί οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Τελικά η μέρα έφτασε και αυτό που βλέπαμε σε διάφορα βίντεο και φωτογραφίες που έρχονταν από το Βερολίνο ήταν αγκαλιές και γενικά μια ήρεμη κατάσταση μεταξύ τους. Αυτοί που θεώρησαν ότι πρέπει να χαλάσουν αυτό το εορταστικό κλίμα ήταν περίπου 100 οπαδοί της Φενερμπαχτσέ, που σχεδόν 2 ώρες πριν την έναρξη του πρώτου ημιτελικού προσπάθησαν να κάνουν "ντου" στο γήπεδο για να μπουν χωρίς να έχουν εισιτήριο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάποιους μικροτραυματισμούς οπαδών του Παναθηναϊκου, που εκείνη την ώρα έμπαιναν χωρίς κανένα πρόβλημα στο γήπεδο, καθώς και την καθυστέρηση μισής ώρας της έναρξης του πρώτου αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκου - Φενερμπαχτσέ.
Ο Παναθηναϊκός δεν φάνηκε να επηρεάζεται καθόλου από αυτό. Συνήθως φέτος μπαίνει νωθρά στα ματς, κλείνει την πρώτη περίοδο όντας πίσω στο σκορ και στο υπόλοιπο ματς κυνηγάει το σκορ, προσπαθώντας να περάσει μπροστά. Χτες η εικόνα ήταν τελείως διαφορετική, οι παίκτες του Ataman μπήκαν απόλυτα συγκεντρωμένοι, προηγήθηκαν με 12-0, κάνοντας την ίσως καλύτερη πρώτη περίοδο της ομάδας στην φετινή χρονιά.
Σε όλο το ματς, το rotation του coach Ataman ήταν υποδειγματικό, ο Σλούκας φανερά πονούσε με πρόβλημα τραυματισμού, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ήταν εκεί να κρατήσουν την ομάδα σε μια απόσταση ασφαλείας και πήγαν στο ημίχρονο ίσως και στεναχωρημένοι που μια τέτοια εμφάνιση τούς είχε μπροστά μόνο με 2 πόντους διαφορά. Στην 3η περίοδο είδαμε αυτό που ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να κάνει σταθερά από την αρχή της χρονιάς και είναι κάτι που κανείς δεν περίμενε 10 μήνες: μία άμυνα που τσακίζει κόκκαλα.
Με μπροστάρη αυτή τη φορά τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, of all people, ο Παναθηναϊκος βρήκε ενέργεια, άμυνες, ένα τρίποντο-προσευχή που έκανε τον κόσμο στο γήπεδο και τις τηλεοράσεις να παραληρεί και κράτησε την Φενερμπαχτσέ στους 21 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο. Η 4η περίοδος ήταν διαδικαστική από ένα σημείο και μετά, οι παίκτες της Φενερμπαχτσέ δεν μπορούσαν να ευστοχήσουν ούτε σε ελεύθερα σουτ, αποδεχόμενοι πλήρως την έκβαση του αγώνα. Ο Παναθηναϊκος θα βρισκόταν ξανά στον τελικό μετά από 13 χρόνια.
Ασταμάτητη η Ρεάλ
Λίγο αργότερα θα ξεκινούσε ο δεύτερος ημιτελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Ρεάλ Μαδρίτης, το ζευγάρι με ξεκάθαρο φαβορί και ξεκάθαρο αουτσάιντερ. Η αναμονή ήταν για το τι θα παρουσιάσει ο coach Μπαρτζώκας, ώστε να αντιμετωπίσει την καλύτερη ομάδα της φετινής Euroleague και η απάντηση ήταν όχι αρκετά, με δεδομένο ότι ίσως και να μην υπάρχει κάποια ομάδα που να μπορεί να παρουσιάσει κάτι στην αντιμετώπισή της.
Η Ρεάλ Μαδρίτης εμφανίστηκε ακριβώς όπως όριζε η θέση της στην κανονική διάρκεια, πρώτη με σημαντική διαφορά από τους άλλους. Ο Tavares ήταν ασταμάτητος, ο Campazzo οργάνωνε τα πάντα και ο Musa ήταν εκεί όποτε χρειαζόταν ώστε να εκτελεί. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω με 19 πόντους στο ημίχρονο και όλοι περίμεναν την αντίδρασή του στο δεύτερο ημίχρονο, η οποία ήρθε, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να προβληματίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης στον δρόμο της για τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό.
Ο βασιλιάς και η βασίλισσα
Οπότε, Παναθηναϊκός – Ρεάλ Μαδρίτης την Κυριακή, σε έναν τελικό που περίμεναν πολλά χρόνια οι πράσινοι οπαδοί. Τα δύο μεγαλύτερα club της Ευρώπης αγωνίζονται μεταξύ τους, ο μεν Παναθηναϊκός για να προσπαθήσει να κερδίσει αυτό που του λείπει τόσα χρόνια, η δε Real Madrid για να διατηρήσει τον τίτλο της. Μέχρι τότε όμως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού μπορούν να ονειρεύονται και να τραγουδούν "βουντού βουντού".
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.