Το χτύπημα στη μέση ήταν δυνατό. Το αγώνισμα δε φαινόταν στην αρχή ότι θα του προκαλούσε κάποιο πρόβληµα. "Η σκέψη ότι µπορεί να µην κολυµπήσω ξανά στους ρυθµούς που ήθελα µε τάραξε. Άρχισα να αναρωτιέµαι για τις προτεραιότητες που είχα στη ζωή µου. Βασική ήταν και είναι η σχέση µου µε το νερό. Πώς είναι δυνατόν ένας τραυµατισµός σε τηλεπαιχνίδι να µου στερήσει αυτή τη δυνατότητα;" αναρωτιέται ο Γιάννης Δρυµωνάκος στην παραλία του Σχοινιά λίγο αφότου έχει τελειώσει η τρίτη φωτογραφική λήψη.
"Πόνεσες;" τον ρωτάω. "Είµαι καταδικασµένος να γυµνάζοµαι όλη µου τη ζωή για να αποφεύγω τον πόνο. Όταν από τα 12 µέχρι τα 28 κολυµπάς ασταµάτητα 30 χλµ. πεταλούδα κάθε εβδοµάδα, είναι λογικό να έχεις καταπονήσει πολύ τη µέση σου".
Όταν πάτησα στο Ολυµπιακό Στάδιο του Σίντνεϊ, ξέχασα όλες τις θυσίες.
Η Μητέρα του θαύµαζε το θρύλο της κολύµβησης Mark Spitz. Αυτός ίσως ήταν ο βασικός λόγος που τον έγραψε στην κολύµβηση από µικρή ηλικία. Όλα πήγαιναν καλά και όσο ο ίδιος µεγάλωνε και ψήλωνε γίνονταν καλύτεροι οι χρόνοι και οι επιδόσεις του. Το 2000, στα 16 του, αγωνίστηκε στην πρώτη Ολυµπιάδα στο Σίντνεϊ. Ακολούθησαν αυτές της Αθήνας το 2004 και του Πεκίνου το 2008. "Το σκέφτεσαι διαφορετικά όταν είσαι έφηβος. Ήµουν πρώτη φορά µακριά από το σπίτι, στην άλλη άκρη του κόσµου, και έκανα σκληρές προπονήσεις για ενάµιση µήνα µέχρι να ξεκινήσουν οι Ολυµπιακοί. Την ίδια ώρα στην Αθήνα οι φίλοι µου µε ενηµέρωναν από το τηλέφωνο ότι έπαιζαν µπάλα στην παραλία. Ζήλευα. Όταν πάτησα στο Ολυµπιακό Στάδιο του Σίντνεϊ, ξέχασα όλες τις θυσίες. Ένιωθα τον κόσµο στις κερκίδες, µε το χειροκρότηµα και τις φωνές του, να µε αγκαλιάζει. Αυτή είναι η ανταµοιβή µου" δηλώνει καθώς θυµάται το καλοκαίρι του 2000.
Ο άνθρωπος που έχει κολυµπήσει στη ζωή του περισσότερα χιλιόµετρα από όσα έχει περπατήσει, την ώρα που τον έχω µπροστά µου, είναι στο στοιχείο του. Βρίσκεται δίπλα στο νερό. "Τι συνέβη όταν κέρδισες τον Michael Phelps στο meeting στη Σάρλοτ των ΗΠΑ;" τον ρωτάω. "Κολυµπούσε ακριβώς δίπλα µου και νόµιζα ότι είχε πάθει κάτι. Κοιτούσα λοξά να δω τι ακριβώς συµβαίνει, πραγµατικά δεν το πίστευα – είχα συνηθίσει να τον έχω µπροστά µου. Θεωρώ τον εαυτό µου πολύ τυχερό που από το 2000 έως το 2016 έζησα και κολύµπησα δίπλα στο µεγαλύτερο αθλητή που έβγαλε ποτέ το άθληµα της κολύµβησης. Μάλιστα στην πορεία γνωριστήκαµε και γίναµε φίλοι. Το να ανταγωνίζεσαι στη διπλανή διαδροµή τον καλύτερο όλων των εποχών και να προσπαθείς –έστω µάταια– να τον ξεπεράσεις το θεωρώ τύχη" µου εξοµολογείται ο Έλληνας πρωταθλητής την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά φωτίζοντας λίγο περισσότερο το πρόσωπό του. "Έκανα το όνειρό µου πραγµατικότητα, ζούσα µια τροµερή εµπειρία, δεν το κυνήγησα, απλά ήρθε" λέει µε αφοπλιστική ειλικρίνεια, µηδενική έπαρση και θαυµασµό για τον κορυφαίο αθλητή όλων των εποχών.
Δείχνει προσγειωμένος. Σαν να μην επηρεάστηκε ούτε στο ελάχιστο από το απότοµο πέρασµα στην ελληνική σόουµπιζ µέσω της συµµετοχής του στο Survivor, και έχει πάρει τα πάνω του, αφού από τον Άγιο Δοµίνικο γύρισε 10 κιλά ελαφρύτερος. Στην παραλία δεν έχουν µείνει πάρα κάποιοι τύποι µε kite surf, δύο οικογένειες µε παιδάκια και οι αχώριστοι τετράποδοι συνοδοί τους που γαβγίζουν ευτυχισµένοι. Αναλογιζόµενος το πρόβληµα τραυµατισµού που είχε στο παιχνίδι, αποφασίζω να τον ρωτήσω αν θα το έκανε ξανά και αν τελικά θα άλλαζε κάτι. "Στο Survivor θα έµπαινα ξανά. Δε θα άλλαζα τίποτα, θα ήµουν και πάλι ο εαυτός µου. Αυτός ήµουν κι αυτός είµαι. Ίσως απλά να ήµουν λιγότερο ψαρωµένος µε τις κάµερες. Ως αθλητής είχα on camera µερικά λεπτά αγώνα και µερικά δευτερόλεπτα δηλώσεων. Στο Survivor βρέθηκα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο κάτω από το βλέµµα τους. Πήγα από το 1 στο 10. Ήταν κάτι που µε ταρακούνησε. Θα το ξαναέκανα πάντως" λέει µε σιγουριά και µε χαµόγελο που δείχνει ότι είναι άνθρωπος που δε µετανιώνει εύκολα και, παρά τα όσα δύσκολα έχει ζήσει, κοιτά µπροστά πάντα µε αισιοδοξία.
Στο Survivor θα έµπαινα ξανά. Δε θα άλλαζα τίποτα, θα ήµουν και πάλι ο εαυτός µου.
Πολλοί ζηλεύουν όταν βλέπουν τους αθλητές στο βάθρο. Άλλοι, πάλι, φθονούν τη δηµοφιλία των τηλεοπτικών αστέρων. Ο Γιάννης Δρυµωνάκος, που το 2008 έγινε όχι απλώς ο πρώτος Έλληνας κολυµβητής που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης, αλλά και ο γρηγορότερος Ευρωπαίος στην ιστορία των 200 µ. πεταλούδα, έχει βιώσει στο πετσί του τον ανταγωνισµό τόσο στην πισίνα όσο και στη ζωή. "Ούτε ο ανταγωνισµός των τελικών ούτε η εξάντληση στο Survivor µπορούν να συγκριθούν µε τις καθηµερινές στερήσεις που αντιµετωπίζει ένας αθλητής που κάνει πρωταθλητισµό. Η συνεχής κούραση, οι ασταµάτητοι πόνοι, το να βουτάς ακόµα και µε χιόνια σε ανοιχτή πισίνα στις έξι η ώρα το πρωί, η αίσθηση ότι πολεµάς συνέχεια µε τον εαυτό σου, και όχι απλά για µερικές µέρες το χρόνο, αλλά σε καθηµερινή βάση, είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω βιώσει στη ζωή µου".
Ποια ήταν άραγε η χειρότερη κολυµβητική σου στιγµή; "Η χειρότερη ήταν το 2004. Στα προκριµατικά των 400 µ. µεικτής ατοµικής περίµενα να τελειώσει η επόµενη κούρσα, όταν συνειδητοποίησα ότι για 7 κλάσµατα του δευτερολέπτου –ένα νύχι κυριολεκτικά– δεν ήµουν Ολυµπιονίκης, δεν µπορούσα να συµµετάσχω στον τελικό. Βγήκα 9ος µέσα στη χώρα µου" αναφέρει µε ένα εµφανές σφίξιµο στα µάτια. Μοιάζει να το ξαναζεί. Γνωρίζει όµως καλά ότι έτσι είναι η ζωή στον πρωταθλητισµό. Έχει νίκες, ήττες, χαρές, λύπες, όλα τα συναισθήµατα που µπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Το 2011, για παράδειγµα, στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα της Σανγκάης έζησε µία από τις µεγαλύτερες στιγµές στην καριέρα του βγαίνοντας πέµπτος στον κόσµο – µία από τις µεγαλύτερες διακρίσεις του.
Είναι όµως η αγαπηµένη του; "Στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα του 2011 έχασα το όριο στα 200 µ. πεταλούδα για τους Ολυµπιακούς του 2012. Έµεναν άλλες τρεις ηµέρες, όπου επρόκειτο να αγωνιστώ στα 400 µ. µεικτής ατοµικής, αλλά ήµουν τροµερά απογοητευµένος από την εµφάνισή µου στο διακοσάρι στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα πο περίµενα πώς και πώς. Ξεκινάω το τετρακοσάρι µεικτής ατοµικής και κατά τη διάρκεια της κούρσας αισθάνοµαι όλο και καλύτερα. Η ψυχολογία µου έχει αλλάξει τελείως, αφού πιάνω το όριο για την Ολυµπιάδα του Λονδίνου. Στον τελικό τερµατίζω, καταλαβαίνω ότι είµαι πέµπτος, αντιλαµβάνοµαι ότι σπάω πανελλήνιο ρεκόρ και ότι είµαι ο µοναδικός Έλληνας που διακρίθηκε τότε, αφού η συνολική µας εµφάνιση ως Εθνικής Οµάδας ήταν από µέτρια έως κακή. Αυτή ήταν η καλύτερη κούρσα της ζωής µου και όχι η πρωτιά στην Ευρώπη το 2008 ή το πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Είναι η κορυφαία στιγµή µου στις πισίνες, γιατί βρέθηκα από το ναδίρ στο ζενίθ: τρεις ηµέρες πριν νόµιζα ότι όλα είχαν τελειώσει, 72 ώρες µετά είχα πιάσει –και ξεπεράσει– τους στόχους µου για εκείνη τη χρονιά".
3 tips διατροφής από τον πρωταθλητή
- Έχει ζήσει τις στερήσεις του πρωταθλητισµού και την εξαντλητική πείνα του Survivor. Ο Γιάννης Δρυµωνάκος ξέρει από διατροφή και προτείνει.
- 1. Ναι στη µεσογειακή κουζίνα: Ας την εµπιστευτούµε, περιέχει µερικές από τις καλύτερες διατροφικές επιλογές της γης.
- 2. Όχι στο junk food: Το αποφεύγουµε εννοείται διά ροπάλου.
- 3. Όλα µε µέτρο: Οι υπερβολές δεν κάνουν καλό, η λογική "µόνο στεγνό κρέας" δεν οδηγεί πουθενά. Ο οργανισµός χρειάζεται ποικιλία.
Παρατηρώ τα ρούχα του. "Είναι χορηγός σου η Napapijri;" τον ρωτάω. "Είµαι brand ambassador της και πολύ ευτυχισµένος γιατί φορούσα τα ρούχα της από πριν και νιώθω πως µε εκφράζουν απόλυτα. Γενικά, όπως έχεις καταλάβει, είµαι τύπος της περιπέτειας. Θέλω λοιπόν και τα ρούχα µου να "δουλεύουν” προς αυτή την κατεύθυνση και να µπορώ να τα φοράω συνέχεια, να είναι ανθεκτικά αλλά και µοδάτα! Όλο το χειµώνα που µας πέρασε τον έβγαλα µε ένα φοβερό Napapijri fleece και ένα chino παντελόνι και τώρα αγαπώ πάρα πολύ µια µαρινιέρα που έχει ήδη ταξιδέψει µαζί µου στις Σπέτσες, στην Αντίπαρο και αναµένονται κι άλλα".
Ο Γιάννης Δρυμωνάκος μεγάλωσε στον Χολαργό, αλλά οι παρέες του δεν ήταν από το σχολείο, ήταν από την πισίνα. "Είναι η δεύτερη οικογένειά µου" µου λέει γελώντας. Δέθηκαν από το κοινό πρόγραµµα, τις κοινές επιδιώξεις, τους κοινούς στόχους. Τι τον τράβηξε όµως στο να ασχοληθεί µε την κολύµβηση και να µετρήσει εκατοµµύρια πλακάκια στη ζωή του; "Αυτό που πάντα µε ενθουσίαζε ήταν η γαλήνη. Η αποµόνωση από τους καθηµερινούς ήχους, η απίστευτη ηρεµία µέσα στο νερό. Τώρα που προπονώ παιδιά πολύ µικρής ηλικίας αντιλαµβάνοµαι τι µε έκανε κι εµένα να αγαπήσω την κολύµβηση. Είναι η ιδανική ισορροπία ανάµεσα στην αδρεναλίνη που σου δίνει και την ηρεµία που σου χαρίζει" εξηγεί και συνεχίζει ενώ φαίνεται ότι µιλά για το πιο αγαπηµένο του πράγµα στον κόσµο: "Οι στόχοι, αυτοί είναι που µε κράτησαν από το πιο απλό ερασιτεχνικό στάδιο µέχρι το πιο σύνθετο επαγγελµατικό επίπεδο. Λίγο πιο γρήγορος, λίγο πιο δυνατός, λίγο καλύτερος µέσα στο υγρό στοιχείο. Αυτός ήταν ο δικός µου στόχος: να βελτιώνοµαι".
Σήμερα, καθόλου περίεργο, ζει, εργάζεται και αναπνέει δίπλα, πάνω και µέσα στο νερό. Τον τραβούν τα extreme sports και όχι µόνο τα θαλάσσια. Έτσι, όταν δεν είναι σε µια πισίνα, θα τον βρει κανείς να καταπιάνεται µε το kite surf, το wakeboard, το snowboard το χειµώνα. Μάλιστα, αυτά του έχουν κοστίσει και κάποιους σοβαρούς τραυµατισµούς. "Ψυχική ηρεµία, αυτό κερδίζεις" λέει µε ένα ελαφρύ µειδίαµα όταν του υπενθυµίζω τους κινδύνους των extreme sports για το σώµα. Δε φαίνεται όµως να ανησυχεί καθόλου. Όπως ζει στο παρόν και δεν ανησυχεί γι’ αυτά που θα έρθουν στο µέλλον. Γνωρίζει ότι είναι παλαίµαχος κολυµβητής, ξέρει καλά ότι πλέον δεν τον συζητά καθηµερινά όλη η Ελλάδα. "Θα ασχοληθώ µε αθλητικά προγράµµατα σε σχολεία, µε κάποια άλλα µε ερασιτέχνες αθλητές και γενικά θέλω να µεταδώσω στους άλλους αυτό που αγάπησα εγώ στην κολύµβηση" αποκαλύπτει χαµογελώντας και δείχνοντας ένα συγκρατηµένο ενθουσιασµό γι’ αυτά που έρχονται. Είναι σίγουρος όµως ότι τίποτα δε θα τον κάνει να µείνει µακριά από αυτό που αγαπά όσο τίποτα: το νερό.
Ιnfo:
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Όλα τα ρούχα είναι διαθέσιμα στο κατάστημα Napapijri στο ισόγειο του Golden Hall (τηλ.: 2106822096)