Η Piazza Santa Croce φωτίζεται από το πρώτο πρωινό φως ενός χειμωνιάτικου ήλιου. Είναι 9 το πρωί. To άγαλμα του Δάντη ακόμα καλυμμένο από τις σκιές, οι οδοκαθαριστές συνεχίζουν τη δουλειά τους δίπλα στις πρώτες ομάδες κοιμισμένων τουριστών που έχουν βγει στον δρόμο. Στα πέτρινα παγκάκια, περιμετρικά της πλατείας, κάποιος παίζει με το κινητό του, άλλος διαβάζει εφημερίδα και κάποιοι άλλοι δεν κάνουν τίποτα, απορροφημένοι καθώς χαζεύουν το μεγαλείο του αγάλματος.
"Η πόλη είχε χάσει το φως της, τα μνημεία ήταν σα να είχαν αποκτήσει φωνή"
Έναν χρόνο πριν, σε αυτήν την ιστορική πλατεία, σχεδόν δέκα χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να πουν το "τελευταίο αντίο" στον Davide Astori, τον 31χρονο αρχηγό της Φιορεντίνα που πέθανε στις 4 Μαρτίου του 2018 στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Ούντινε. Οι άσπροι, κόκκινοι και βιολετί καπνοί έδιναν χρώμα στην πλατεία συνοδευόμενοι από συνθήματα, πολύ μακριές σιωπές και χειροκροτήματα. Μία ιστορία που κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ στην Φλωρεντία είναι εκείνη που έχει να κάνει με τη Γιουβέντους: η μισητή, αιώνια, ζάπλουτη αντίπαλος πέταξε με τσάρτερ από την Αγγλία για να τιμήσει των αρχηγό των "Βιόλα" και οι οπαδοί της Φιορεντίνα αποθέωσαν τον Buffon και τους συμπαίκτες του.
Την ημέρα της κηδείας, στην πόλη είχε απλωθεί μία σιωπή ανάμεικτη με δάκρυα μικρών και μεγάλων, σαν να είχαν χάσει τον αγαπημένο τους ανιψιό. "Η ατμόσφαιρα ήταν σουρεαλιστική" θυμάται με θαυμασμό ένας νεαρός που δουλεύει σε μπαρ της περιοχής Piazza Santa Croce.
"Η πόλη είχε χάσει το φως της, τα μνημεία ήταν σαν να είχαν αποκτήσει φωνή". Ένα φως που έφυγε ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν το περίμενε. Οι αναμνήσεις όσων δεν είδαν εκείνο το πρωινό τον Astori να κατεβαίνει για πρωινό είναι διαφορετικές· ο καθένας έζησε το σοκ με τον δικό του τρόπο.
"Με το που ξύπνησα άνοιξα τα παντζούρια και το φως πλημμύρισε το δωμάτιο. Κοιτάζοντας τον καταγάλανο ουρανό, σκέφτηκα τι ωραία μέρα που ήταν. Αργότερα όταν μου μετέφεραν τα νέα, πίστεψα ότι είναι ένα κακό αστείο. Στον διάδρομο μου είπαν ότι όντως ο Davide είχε φύγει. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, τον είδα. Είχε μία γαλήνια έκφραση. Δυστυχώς δεν ήταν αστείο. "Πέθανε” μου είπαν αλλά ήταν σα να μην τους άκουγα" θυμάται ο Alberto Marangon, 40 χρονών, πατέρας δύο παιδιών και team manager της Φιορεντίνα.
Ο Davide Astori πέθανε από μία πάθηση της καρδιάς που δημιουργεί αρρυθμίες. Είναι υπεύθυνη για τον θάνατο πολλών νεαρών αθλητών όπως επιβεβαιώνει έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Φυσικά, το ποσοστό θνησιμότητας για όσους δεν κάνουν πρωταθλητισμό είναι περίπου πέντε φορές μικρότερο. Πώς, όμως, είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας αθλητής σαν τον Astori, ο οποίος περνά συνεχώς από ιατρικά τεστ να μην γνωρίζει για την πάθησή του;
Ο θάνατος του Davide Astori σόκαρε όχι μόνο το ιταλικό αλλά το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Εκείνο το Σαββατοκύριακο, τα στάδια όλου του πλανήτη δονούνταν από το χειροκροτήματα κι την ενός λεπτού σιγή για τον αδικοχαμένο ποδοσφαιριστή.
"Αυτό που συνέβη ήταν μία τεράστια αδικία, ένα θανάσιμο ατύχημα, μία ντροπή. Το ξέρω, όμως την ίδια στιγμή δεν θέλω καμία άλλη μάνα να μη νιώσει ό,τι ένιωσα εγώ" είχε δηλώσει τότε, η μητέρα του 31χρονου ποδοσφαιριστή, στην Corriere della Sera. Οι αρχές σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες ακόμα ψάχνουν τη λύση στον γρίφο ενώ το κοινό περιμένει υπομονετικά να δοθούν απαντήσεις και -αν χρειαστεί- να καταδικαστούν όσοι φέρουν ευθύνη.
Πέρα από τον ποδοσφαιριστή, υπήρχε κι ο άνθρωπος Davide Astori. Ένας ευγενής, ακριβοδίκαιος τύπος, γεμάτος δυναμισμό που όμως δεν έχανε ποτέ το χαμόγελό του. "Ήταν ένα ήσυχο και πολύ χαρούμενο παιδί. Η κομψότητα στο παιχνίδι του φαινόταν από τότε. Ποτέ δεν μας ξέχασε όταν έγινε επαγγελματίας. Ερχόταν να μας δει και μας έφερνε δώρα. Τα Χριστούγεννα, σε συνεννόηση με την οικογένειά του, δώσαμε στο αθλητικό κέντρο το όνομά του" λέει ο Stefano Tassis, γενικός διευθυντής της San Pellegrino, πρώτης ομάδας για την οποία αγωνίστηκε ο Astori.
Συζητώντας με ανθρώπους στην αγροτική περιοχή όπου μεγάλωσε ο αρχηγός των "Βιόλα", εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως τα χαρακτηριστικά που κληρονόμησε από την οικογένεια και τον τόπο του είναι παρόμοια με εκείνα άλλων των gentlemen των γηπέδων όπως ο Gaetano Scirea. Ένας τρόπος ζωής και συμπεριφοράς, δηλαδή, που δείχνει να έχει ως πυξίδα έναν βαθύ και πηγαίο ανθρωπισμό.
Η οικογένειά του ζει ακόμα στην περιοχή προσπαθώντας να ξεπεράσει βουβά τον πόνο της. Αρνούνται ευγενικά να μιλήσουν στους δημοσιογράφους στην επέτειο του θανάτου του. Ζητούν μόνο, μέσα από μία επιστολή, να μη τον ξεχάσει ο κόσμος και τα media. Η σύντροφος και μητέρα της κόρης του, Francesca Fioretti, επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο: μην μπορώντας να ζήσει σε μία πόλη όπου τα πάντα θυμίζουν τον άντρα της, επέλεξε να φύγει από τη Φλωρεντία.
"Όταν σε ρωτούσε τι κάνεις, πραγματικά ενδιαφερόταν να μάθει πώς είσαι, δεν ήταν απλά μία τετριμμένη φράση"
Κάνοντας μία βόλτα στην πόλη, τον συναντάς παντού. Η φανέλα του, με το νούμερο 13 (επέλεξε τον αριθμό για να τιμήσει το είδωλό του, τον Alessandro Nesta) βρίσκεται κρεμασμένη σε pubs, καφετερίες και εστιατόρια, ακόμα και σε μπρελόκ στα κλειδιά των σερβιτόρων. Μέχρι σήμερα παραμένει η φανέλα με τις περισσότερες πωλήσεις. Ακόμη περισσότερο αισθητή όμως είναι η παρουσία του στο γήπεδο: ο Cristiano Biraghi, ένας από εκείνους τους παίκτες που δοκιμάστηκαν περισσότερο από τον χαμό του, δεν πατά το χορτάρι αν δεν έχει πρώτα ακουμπήσει το τατουάζ με τα αρχικά του Davide Astori. Από τις μπάρες των pubs μέχρι τα αποδυτήρια της Φιορεντίνα, υπάρχει μία συνεχής και σχεδόν θρησκευτική επίκληση στον αδικοχαμένο αρχηγό της. Μία τελετουργία που είναι δύσκολο να καταλάβεις αν δεν είσαι κομμάτι της πόλης.
"Η παρουσία του ήταν τόσο δυνατή. Ήταν εκεί με έναν τόσο αληθινό τρόπο. Όταν σε ρωτούσε τι κάνεις, πραγματικά ενδιαφερόταν να μάθει πώς είσαι, δεν ήταν απλά μία τετριμμένη φράση" θυμάται ο Simone Michelassi, 35 ετών, φυσικοθεραπευτής της ομάδας και φίλος του Astori. Μιλούσαν για τα πάντα, ο Michelassi ακόμα δυσκολεύεται να χωνέψει τι έχει συμβεί. Νιώθει ένα τρομερό κενό μέσα του. Συχνά κοιτάζει τις φωτογραφίες από όλον τον κόσμο που του έστελνε ο φίλος του και για να τον νιώθει κοντά του φορά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια κάθε Κυριακή στο γήπεδο.
Ο Michelassi ήταν εκείνος που ξεκίνησε τη μόδα με τα τατουάζ προς τιμήν του Astori. Μάλιστα, όπως λέει ο ίδιος, αν δεν υπήρχε το προπονητικό κέντρο και η ομάδα δεν ξέρει τι θα έκανε. "Για πολύ καιρό μετά τον θάνατό του, το μόνο μέρος που ήθελα να βρίσκομαι ήταν αυτό".
O Don Massimiliano Gabbricci, εφημέριος της Φιορεντίνα και της Εθνικής Ομάδας της Ιταλίας, ένας γιγαντόσωμος άντρας με βιβλικό μούσι και μεγάλα γαλάζια μάτια που όλοι αποκαλούν "Donma” λέει για την ανάγκη παρηγοριάς που είχαν πολλά από τα παιδιά στα φυτώρια της ομάδας. Συγκεκριμένα κάνει λόγο για την ανάγκη που ένιωθαν να τους επιβεβαιώσει πως, μία μέρα, θα συναντήσουν ξανά τον Davide. "Τους έλεγα "ναι” γιατί όντως το πίστευα. Το ένιωθα. Σε εκείνη όμως την ερώτηση που δεν μπορούσα να απαντήσω με τίποτα ήταν όταν μου έλεγαν "Γιατί να συμβεί αυτό σε έναν άνθρωπο σαν τον Davide, γιατί;”. Δεν είχα λόγια".
O team manager Marangon θυμάται τη δυσκολία να επανέλθει η κανονικότητα. "Πώς μπορείς να εκνευριστείς με έναν παίκτη που έβγαλε λάθος σέντρα; Με κάποιον που δεν τρέχει; Ποιος θα ήταν εκείνος που θα έκανε επιτέλους το πρώτο αστείο; Ποιος θα είχε το κουράγιο να βάλει μουσική στα αποδυτήρια; Τελικά, ποιος ήταν εκείνος που θα μπορούσε να κρίνει τι είναι σωστό και τι ή όχι; Όλα ήταν διαφορετικά στην αρχή. Όλα θα είναι διαφορετικά από εδώ και πέρα". Ο οργανισμός όμως έσφιξε τα δόντια του, μπήκε ξανά σε ρυθμό κι όλοι θυμούνται πως εκείνοι οι πρώτοι μήνες ήταν ο καιρός που τα αγόρια έγιναν άντρες. "Δεν μας τρομάζει τίποτα πια, γιατί δεν μπορεί να μας συμβεί τίποτα χειρότερο" λέει, κλείνοντας, ο Marangon.
Ήταν ένα σύμβολο για τη Φιορεντίνα και, γενικά, για τη Φλωρεντία.
O χαμός του Davide Astori κουβαλά μαζί του έναν γοητευτικό μυστικισμό ακόμα και για τον πιο ακραίο πραγματιστή. Πώς εξηγείται αλλιώς ότι ο πρώτος παίκτης που σκόραρε μετά τον θάνατό του ήταν ο Vitor Hugo; Η αλλαγή του, δηλαδή, που φορά το 31 (ο Astori φορούσε το 13); Οι καταρρακτώδες βροχές που βοήθησαν τους "Βιόλα" σε κάποια ματς εκείνες τις πρώτες δύσκολες μέρες; Οι πέντε σερί νίκες που ακολούθησαν το σοκ; Στη Φλωρεντία ακόμα και ο πιο δύσπιστος έχει πια πειστεί: όλα αυτά αποτελούν ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα που το οφείλουν στον μεγάλο τους αρχηγό.
"Έβλεπα σε εκείνον κάτι από εμένα" λέει ένας άλλος θρύλος της Φιορεντίνα και σημαία της ομάδας της δεκαετίες του '70 και του '80, ο Giancarlo Antognoni, για να συνεχίσει: "Δεν ήταν αρχηγός μόνο μέσα στο γήπεδο, ήταν αρχηγός παντού και πάντα. Πέρα από τα όσα έκανε σαν παίκτης, ήταν κι εκείνη η αφοσίωση που έδειχνε στα μοβ χρώματα της ομάδας -ακριβώς όπως κι εγώ, όταν ακόμη έπαιζα". Τα λόγια όλων δείχνουν πως ο Astori δεν ήταν απλά ένας εμβληματικός ποδοσφαιριστής μίας ιστορικής μεν αλλά όχι πανίσχυρης ομάδας. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο, ήταν ένα σύμβολο για τη Φιορεντίνα και, γενικά, για τη Φλωρεντία.
Σε ποιους όμως έπεσε το βάρος να συνεχίσουν το έργο του; O κεντρικός αμυντικός από την Αργεντινή, ο German Pezzella, είναι κατά γενική ομολογία ένας παίκτης που μεταμορφώθηκε. Ένας ποδοσφαιριστής που δεν αποπνέει μόνο τις ποδοσφαιρικές ποιότητες του Astori αλλά και τις ηθικές αξίες. Ο 37χρονος τερματοφύλακας, Federico Marchetti, λέει ότι ο Αργεντινός πηγαίνει σε εκείνον πριν από κάθε ματς για να του δέσει το περιβραχιόνιο σα να του ζητά την ευχή του. Ακριβώς, δηλαδή, ότι έκανε κι ο Astori.
"Αν ο Davide ήταν εκείνος που άναβε κάθε πρωί το φως των αποδυτηρίων, ο Pezzella είναι εκείνος που το κρατά ανοιχτό" αναφέρει, χρησιμοποιώντας μία χαρακτηριστική μεταφορά, ο φυσικοθεραπευτής Michelassi. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που Αργεντινός αφιέρωσε στον μεγάλο αρχηγό το πρώτο του γκολ με την Εθνική του Ομάδα. "Αυτό που μας άφησε ήταν το παράδειγμά του, ο τρόπος που συμπεριφερόταν μέσα στην ομάδα, ο τρόπος που μας βοηθούσε. Για μένα, το να αναλάβω τον ρόλο του δεν είναι βάρος αλλά τιμή, μία ανάταση, μα πάνω από όλα ένα τρομερό συναίσθημα, γιατί αυτή η ομάδα κι αυτό το περιβραχιόνιο δεν είναι σαν τα άλλα" λέει ο Pezzella.
Άλλωστε ο νέος αρχηγός κουβάλα πάντα μαζί του τον παλιό αρχηγό. Όχι μόνο στην καρδιά του αλλά και στην εμφάνισή του. Στο κέντρο από το περιβραχιόνιο βρίσκεται η επιγραφή DA13 περιτριγυρισμένη από τις τέσσερις συνοικίες της Φλωρεντίας. Μίας πόλης που πάντα είχε μία συμβιωτική σχέση με την ομάδα. Η ζωή του πολίτη είναι συνυφασμένη με τη ζωή του φιλάθλου.
Η Φλωρεντία επέλεξε τον Astori κι ο Astori τη Φλωρεντία
Η Φιορεντίνα είναι εκείνο το στοιχείο που βοηθά στο να παρακαμφθούν οι κόντρες και οι διαχωρισμοί, εκείνη η κόλλα που αντιπροσωπεύει την αίσθηση κοινότητας κι ενότητας. Μία πόλη διάσημη για την ομορφιά της και την καλαισθησία της, μία πόλη που φιλοξένησε τα εξωπραγματικά ταλέντα των Gabriel Batistuta, Roberto Baggio, Giancarlo Antognoni και Rui Costa, μία πόλη που όμως, τελικά, υποκλίθηκε στο ανθρώπινο μεγαλείο ενός πιστού, εργατικού και παθιασμένου για τη μοβ φανέλα κεντρικού αμυντικού. Η Φλωρεντία επέλεξε τον Astori κι ο Astori τη Φλωρεντία.
Εκείνο που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι υπήρξε ένα χομπίστας της ζωής. Σε αντίθεση με άλλους ποδοσφαιριστές που έχουν εμμονή με την στρογγυλή θεά και τον πακτωλό χρημάτων που τους προσφέρει, για τον Davide Astori ήταν το πάθος του: το κέντρο της σκέψης του αλλά και παράλληλα ένα ακόμη ενδιαφέρον της ζωής του, όπως τα ταξίδια, η αγάπη για την γνώση και το κρασί, το οποίο λάτρευε.
Τα τελευταία Χριστούγεννα, η γυναίκα του τού έκανε δώρο ένα πολύτιμο Château Auson, το οποίο παραμένει κλειστό στο μαγαζί του φίλου του, Leonardo, εκεί δηλαδή που γίνονταν τα τραπέζια της ομάδας κι ένα εστιατόριο που ο Astori επισκεπτόταν δύο-τρεις φορές την εβδομάδα -αν και ήταν δύσκολο να τον αναγνωρίσεις, μιας και φρόντισε να κάθεται σε ένα τραπέζι στην άκρη του δωματίου, περιτριγυρισμένος από μπουκάλια κρασί που σχεδόν τον έκρυβαν.
"Ο Davide είναι σίγουρα έξαλλος με ό,τι του συνέβη, επειδή αγαπούσε τη ζωή αλλά και το να δίνει ζωή στους γύρω του" λέει ο Leonardo. Ύστερα αφηγείται το βράδυ πριν την κηδεία, που το θυμάται σαν να ήταν χθες: "Είχαν όλοι μαζευτεί εδώ. Άνοιξα μερικά μπουκάλια από κρασί, τα οποία είχα αγοράσει σε δημοπρασία με σκοπό να τα πιούμε με τον Davide. Έπειτα, κάποια στιγμή, ο Milan Badelj πήγε στην άκρη, έβγαλε ένα φύλλο χαρτί κι άρχισε να γράφει. Αργότερα, εκείνη τη νύχτα, σηκώθηκε όρθιος και διάβασε τα όσα είχε σημειώσει. Ήταν όμορφα λόγια αλλά όλοι αναρωτιόμασταν πως θα βρει το κουράγιο να τα διαβάσει μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους".
Τελικά, ο Badelj, που δεν μιλά και τόσο καλά Ιταλικά κι ονόμασε Davide τον γιο του το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, κατάφερε να διαβάσει τα όσα είχε γράψει τη μέρα της κηδείας. Σε ένα σημείο στο γράμμα του προς τον αδικοχαμένο αρχηγό έλεγε: "Γιατί είχες την ικανότητα να μπαίνεις στις ψυχές των ανθρώπων και να μένεις εκεί".
Από: Esquire IT