Κάποια από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών

Δεν πρόκειται να βαρεθούμε τα θρίλερ ποτέ. Ανεξάρτητα από ό,τι άλλο συμβαίνει στον κινηματογράφο, οι ταινίες που κάνουν την καρδιά του κοινού να χτυπά δυνατά πάντα θα χαίρουν εκτίμησης. Το ζήτημα βέβαια είναι πως οι τίμιοι εκπρόσωποι του είδους ολοένα και λιγοστεύουν, ενώ ακόμη και εκείνα που μας έχουν εντυπωσιάσει τα τελευταία χρόνια, συντίθενται από διάφορα στοιχεία ώστε να διατηρούν το ενδιαφέρον ως το τέλος και (γιατί όχι;) να προσελκύουν και εκείνους που ο τρόμος δεν είναι ο αγαπημένος τους. 

Παρακάτω, με χρονολογική σειρά βρίσκεις μερικά διαχρονικά αριστουργήματα που παρουσιάστηκαν στη μεγάλη οθόνη. Κάποια, τα έχουμε αγαπήσει τόσο που στη μνήμη μας δεν έχουν αποτυπωθεί ως θρίλερ -όχι επειδή υποτιμάμε την κατηγορία- αλλά ως κλασικές ταινίες.

The Third Man (1949)

Αν και ο πόλεμος στην Ευρώπη είχε τελειώσει τέσσερα χρόνια πριν από την κυκλοφορία του The Third Man του Carol Reed, το φάντασμα της σύγκρουσης πλανάται σε αυτό το στριφνό δημιούργημα του μεταπολεμικού βρετανικού κινηματογράφου. Το γεμάτο ερείπια αστικό τοπίο της Βιέννης, μέσα στο οποίο ο συγγραφέας Holly Martins αναζητά τον παλιό του φίλο Harry Lime, χωρίζεται σε βρετανική, αμερικανική, γαλλική και σοβιετική ζώνη.

>Διάβασε ακόμη: Οι ταινίες τρόμου του 2022

Κερδοσκόποι και βετεράνοι που έχουν υποστεί ζημιές από τον πόλεμο στοιχειώνουν την πόλη. Ο δεύτερος πεθαίνει ξαφνικά και ο Martins προσπαθώντας να βρει τι του συνέβη, ανακαλύπτει πολύ περισσότερα γι' αυτόν απ' όσα ήλπιζε. 

Vertigo (1958)

Πολλές από τις ταινίες του Hitchcock θέτουν κάποιον αντιμέτωπο με δυνάμεις που δε μπορεί να ελέγξει, και το Vertigo δεν διαφέρει. Απλώς σε αυτή την περίπτωση, είναι το ίδιο του το μυαλό που τον παγιδεύει. Ο πληγωμένος ντετέκτιβ John ‘Scottie’ Ferguson του James Stewart πρέπει να εντοπίσει τη σύζυγο ενός φίλου του που βρίσκεται σε κίνδυνο - αλλά τότε εκείνη εξαφανίζεται, αφήνοντάς τον να κυνηγάει σκιές και να αμφισβητεί τη λογική του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2012 ανακηρύχθηκε η καλύτερη ταινία όλων των εποχών στην ψηφοφορία των κριτικών του Sight and Sound.

The Manchurian Candidate (1962)

Η καχυποψία και η παράνοια είναι έννοιες που συναντάμε πολύ συχνά στις μέρες μας, οπότε είναι ίσως μια καλή στιγμή για να ξαναδούμε το The Manchurian Candidate. Ασχολείται με το γιο μιας εξέχουσας δεξιάς οικογένειας που γίνεται εν αγνοία του δολοφόνος σε μια κομμουνιστική συνωμοσία, με τον Frank Sinatra να υποδύεται έναν βασανισμένο διοικητή διμοιρίας.

Dog Day Afternoon (1975)

Μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας μετατρέπεται σε φιάσκο ομηρίας στην κλασική ταινία του Sidney Lumet. Σε μία προσπάθεια να βρει χρήματα για την επέμβαση της τρανς συντρόφου του, ο Sonny Wortzik (Al Pacino) και ο Sal Naturale (John Cazale, στην τρίτη του συνεργασία με τον Pacino μετά τις δύο πρώτες ταινίες του Νονού) προσπαθούν να ληστέψουν μία τράπεζα, αλλά τα πράγματα ξεφεύγουν όλο και περισσότερο από τον έλεγχό τους.

The Silence of the Lambs (1991)

Εδώ έχουμε την ταινία που εγκαινίασε την εμμονή του κινηματογράφου της δεκαετίας του '90 με τους ψυχοπαθείς δολοφόνους (Se7en, Scream κ.λπ.), καθώς και έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους κακούς στη μεγάλη οθόνη. Η κατάκτηση των σημαντικότερων Όσκαρ (Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α' Ανδρικού Ρόλου, Γυναικείου Ρόλου) την κατέστησε μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες της δεκαετίας, δικαίως.

Se7en (1995)

Οι σκοτεινοί, κακόφημοι κόσμοι του David Fincher είναι απαράμιλλοι στον κινηματογράφο. Ένα ζευγάρι ντετέκτιβ που υποδύονται οι Brad Pitt και Morgan Freeman ερευνούν μια σειρά φρικιαστικών δολοφονιών, καθεμία από τις οποίες συμβολίζει ένα από τα επτά αμαρτήματα: υπερηφάνεια, λαγνεία, λαιμαργία, οργή, οκνηρία, απληστία και φθόνος. Ωμή, λαμπρή και με μία τελική ανατροπή που 27 χρόνια μετά εντυπωσιάζει.

Fight Club (1999)

Η κληρονομιά της ταινίας του David Fincher 23 χρόνια μετά τη διασκευή του μυθιστορήματος του Chuck Palahniuk, είναι εξίσου προφητική και θλιβερή: Αναγνώρισε την ανδρική οργή που σιγοβράζει κάτω από μία ολοένα και πιο αδικημένη, καταναλωτική και προοδευτική ως προς το φύλο κοινωνία, αλλά απέτυχε να υπολογίσει τον πραγματικό αντίκτυπο αυτής της οργής που ξεχείλιζε από τότε. Αντ' αυτού, μερικές φορές, παρά τις καλύτερες προθέσεις της, η βία δοξάζεται, η συλλογική αντίδραση επιδοκιμάζεται και ο Brad Pitt γυμνόστηθος, προσφέρει απλόχερα τοξικό ανδρισμό με το τσουβάλι. Αυτό φυσικά, δε σημαίνει ότι το Fight Club δεν εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες του περασμένου αιώνα με μία απίθανη ανατροπή στο τέλος της.

The Talented Mr Ripley (1999)

Υπάρχει τελειότερη ιστορία για την πίκλα που μπορεί να προκύψει από το να φορέσεις το σακάκι ενός άλλου άνδρα από την πολυτελή διασκευή του Άντονι Μινγκέλα του μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ του 1955; Ο Tom Ripley (Matt Damon) δανείζεται μερικά ρούχα του Πρίνστον για να παίξει πιάνο σε ένα φανταχτερό πάρτι, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι το έμβλημα της Ivy League από μόνο του του εξασφαλίζει την είσοδο σε έναν κόσμο γεμάτο προνόμια. Ο μεγιστάνας της ναυτιλίας Herbert Greenleaf τον μπερδεύει με έναν συμμαθητή του άχρηστου γιου του, Dickie (Jude Law) και στέλνει τον Tom στην Ιταλία για να τον πείσει να επιστρέψει στο σπίτι. 

The Others (2001) 

Η Grace (Nicole Kidman), η ευλαβικά θρησκευόμενη μητέρα της Anne (Alakina Mann) και του Nicholas (James Bentley) μετακομίζει με την οικογένειά της στις αγγλικές ακτές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Περιμένει νέα για τον αγνοούμενο σύζυγό της, ενώ παράλληλα προστατεύει τα παιδιά της από μία σπάνια ασθένεια φωτοευαισθησίας που τα βλάπτει όταν εκτίθενται από τον ήλιο. Η Anne ισχυρίζεται ότι βλέπει φαντάσματα, η Grace αρχικά πιστεύει ότι οι νέοι υπηρέτες κάνουν πλάκα, αλλά ανατριχιαστικά γεγονότα και οράματα την κάνουν να πιστέψει ότι κάτι υπερφυσικό έχει συμβεί.

Get Out (2017)

Ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jordan Peele απροσδόκητα συγκλονιστικό; Λοιπόν, αυτό εξαρτάται από το ποιον θα ρωτήσεις. Ο Daniel Kaluuya πρωταγωνιστεί ως Chris, ένας νεαρός μαύρος φωτογράφος που πηγαίνει να συναντήσει τους γονείς της λευκής φίλης του (Catherine Keener και Bradley Whitford) στο εξοχικό τους σπίτι στο "φιλελεύθερο" Upstate της Νέας Υόρκης.

>Διάβασε ακόμη: Μία εντελώς Τσίου επιστροφή

Όμως όλα στην κατοικία Armitage δεν είναι όπως φαίνονται και ο Chris σύντομα ανακαλύπτει ότι έχει κληθεί στο σπίτι για τερατώδεις λόγους. Η ταινία του Peele αποτέλεσε τεράστιο πολιτιστικό θέμα συζήτησης κατά την κυκλοφορία της και δικαίως επαινέθηκε ως μία εξερεύνηση της ύπουλης φύσης του ρατσισμού που ήταν ταυτόχρονα λεπτή, σκληρή και, ανάλογα με τις εμπειρίες του καθενός, είτε εκπληκτικά διαφωτιστική είτε υπερβολικά οικεία.

Parasite (2019)

Ποτέ άλλοτε μια ταινία δεν απεικόνισε τόσο κυριολεκτικά και μεταφορικά τις ανισότητες που διέπουν τη σύγχρονη κοινωνία όσο το έξυπνο, αστείο και όχι λίγο βίαιο δράμα του Bong Joon-ho, το οποίο, ως γνωστόν, είναι η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Ο Κορεάτης σκηνοθέτης συνέλαβε αρχικά την ιδέα -για μια φτωχή οικογένεια, τους Kim, που διεισδύουν στη ζωή και το σπίτι των πλούσιων Parks- ως θεατρικό έργο, δεδομένου ότι έχει την ένταση και την κλειστοφοβία μίας ελληνικής τραγωδίας. Αλλά ποιος είναι εδώ το παράσιτο; Οι πανούργοι Kim ή οι τεμπέληδες, εκμεταλλευτές Park; Ο Bong δε δίνει γρήγορες απαντήσεις, αλλά πολλά για να σκεφτείς/να ανατριχιάσεις.

Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr