Η περιγραφή του El Sombrero στα social media αναφέρει ότι "δεν πουλά καπέλα" αλλά αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν καλά όσοι το παρακολουθούν εδώ και 11 χρόνια που δραστηριοποιείται online. Σαραντάρηδες που ακόμη και τώρα πιστεύουν ότι μπορεί κάποια στιγμή να παίξουν σε τελικό Champions League και Μουντιάλ, πιτσιρικάδες (ή όχι και τόσο πιτσιρικάδες) που διψούν να μάθουν γιατί τον Ronaldo τον παλιό τον έλεγαν Φαινόμενο και ποιος στο καλό ήταν ο Χόρχε "Μάχικο" Γκονζάλες, οι τελευταίοι ρομαντικοί του ποδοσφαίρου και γενικότερα όσοι λατρεύουν το ομορφότερο των σπορ έχουν συγκινηθεί από τις ιστορίες του και έχουν διευρύνει τις γνώσεις και τις αναμνήσεις τους μέσω αυτών.
Η ομάδα του El Sombrero μιλά στο Esquire για το πώς γεννήθηκε η ιδέα του blog, την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια και το ποδόσφαιρο που όλοι αγαπούν.
Πώς γεννήθηκε το Sombrero και γιατί ονομάστηκε έτσι; Πόσα ήταν τα αρχικά του μέλη και πόσα από αυτά παραμένουν ενεργά μέχρι σήμερα;
Το El Sombrero γεννήθηκε όπως γεννιούνται οι περισσότερες τέτοιες ιδέες, ένα βράδυ καλοκαιριού μέσα σε μια χαλαρή κουβέντα. Ήταν η εποχή των blogs και έτσι έπεσε η ιδέα να αρχίσουμε να γράφουμε για το ποδόσφαιρο, να μιλάμε για όλα αυτά που λέγαμε και μεταξύ μας. Ήταν κάτι που έγινε για εμάς και τους φίλους μας και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι 11 χρόνια αργότερα όχι απλά θα υπήρχε ακόμα, αλλά θα το διάβαζε και τόσος κόσμος. Το El Sombrero ξεκίνησε με 4 άτομα, ακολούθησαν αρκετές προσθαφαιρέσεις και αυτή τη στιγμή είμαστε 5 ενεργοί συντάκτες, εκ των οποίων οι 2 βρισκόμαστε στο site από την αρχή.
Είχατε κάποια συγκεκριμένη σχέση με το ποδόσφαιρο (πχ κάποια επαγγελματική ή ερασιτεχνική ενασχόληση);
Η σχέση μας με το ποδόσφαιρο ξεκινάει από το παιδικό "έλα ρε, γκολ είναι, την έφτανες άνετα, δεν πήγε πολύ ψηλά" και καταλήγει στο "βγάλε ρε τραχανά τον αριστερό μπακ που σέρνεται και γύρνα το σε 3-5-2, δεν βλέπεις ότι μας έχουν κάνει γιο-γιο;". Μεταξύ μας πάντως, αν είχαμε ένα καλό βύσμα σαν τους άλλους ή έστω αν δεν είχαμε εκείνον τον πολύ σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο στα 17 μας, τώρα θα παίζαμε άνετα Σούπερ Λιγκ. Μπορεί και εθνική Ελλάδας. Βολεύει να σε αφήσω εδώ για να πάρω κούρσα το παλικάρι που περιμένει απέναντι;
Τι κρατάτε από αυτά τα 11 χρόνια διαδικτυακής παρουσίας και τι θα θέλατε να αλλάξετε/βελτιώσετε;
Κρατάμε την απήχηση που έχει η σελίδα, τα θετικά σχόλια που δεχόμαστε συχνά-πυκνά, που πραγματικά μας φτιάχνουν τη μέρα, το καλό κλίμα που έχει δημιουργηθεί στα σχόλια, παρά το γεγονός ότι όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα ξεφεύγει μια ποδοσφαιρική συζήτηση, και την ατάκα ενός αναγνώστη"μακάρι να είχα μια αδερφή, να σας την έδινα". Όσον αφορά το μέλλον, θα θέλαμε να γράφουμε κείμενα με τους ρυθμούς που γράφαμε παλιότερα -πράγμα που για την ώρα φαίνεται αδύνατον λόγω έλλειψης χρόνου- και καλό θα ήταν κάποια στιγμή να πουλήσουμε επιτέλους και κανένα καπέλο.
Πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιστορίες που γράφετε και ανεβάζετε, ειδικά εκείνες από τη Λατινική Αμερική;
Ο καθένας μας έχει διαφορετικές πηγές και τρόπους αναζήτησης αλλά κατά βάθος το μυστικό είναι το ίδιο για όλους: Απλά ψάχνεις. Ξένα ΜΜΕ, social media, blogs, βιβλία κτλ. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι χρόνο και όρεξη.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ποδοσφαιρική εποχή και γιατί; Υπάρχει για παράδειγμα, κάποια δεκαετία που σας σημάδεψε;
Αποδεδειγμένα (έχει γίνει έρευνα, δεν το βγάζουμε από το μυαλό μας), η αγαπημένη ποδοσφαιρική εποχή των περισσότερων ήταν αυτή που τους πέτυχε στα τελειώματα της εφηβείας και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης. Οπότε για εμάς ήταν κάπου εκεί στα τέλη των 90s, τότε που, όπως θα σου πει ένας σωστός και κολλημένος παρελθοντολόγος, το ποδόσφαιρο ήταν πιο ωραίο, το χόρτο πιο πράσινο, οι μυρωδιές πιο έντονες, οι Αργεντινοί είχαν ακόμα χαίτες και οι παίκτες έπαιζαν για μία γκαζόζα και ένα εισιτήριο επιστροφής με το λεωφορείο της γραμμής.
Θεωρείτε ότι καινοτομίες όπως το VAR αλλάζουν το χαρακτήρα του παιχνιδιού;
Το αλλάζουν γενικά. Όπως το άλλαξαν η πάσα στον τερματοφύλακα, το παθητικό οφσάιντ κ.ο.κ. Δεν είναι κακό να υπάρχει η τεχνολογία, κακό είναι να αλλάζουμε κανονισμούς (όπως το χέρι) για να προσαρμοστούμε στο VAR ή να δίνουμε "τηλεοπτικά" πέναλτι σε κάθε κόρνερ. Το θέμα δεν είναι η τεχνολογία, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας που και πάλι υπεισέρχεται. Ειδικά στη δική μας χώρα. Υπάρχουν πολλά θετικά από τη χρήση του, αλλά υπάρχουν και προβλήματα που ελπίζουμε να λυθούν. Και υπάρχει το χειρότερο, αυτό της αναμονής για να πανηγυρίσεις. Πραγματικό βασανιστήριο.
Ποια θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη ενδεκάδα του Sombrero και αν ήταν ποδοσφαιριστής, ποιο θα ήταν το προφίλ του;
Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί ο καθένας μας έχει διαφορετικές αδυναμίες. Αν επιλέγαμε πάντως παίκτες που έχουν μια ιδιαίτερη θέση στη θεματολογία του El Sombrero όλα αυτά τα χρόνια, η 11άδα μας θα είχε σίγουρα σέντερ μπακ τον Trifon Ivanov με μια μπύρα στο ένα χέρι και τον Giorgio Chiellini με μπανταρισμένο κεφάλι, σπασμένα δόντια, γύψο στο ένα χέρι και ματωμένο γόνατο, στα δεξιά τον αγέραστο Javier Zanetti να κάνει σπριντ μέχρι το 2184 με τo ίδιο ακριβώς πρόσωπο που είχε και το 1996, αμυντικό χαφ τον ακούραστο Κώστα Νεμπεγλέρα, κλασικό 10αρι παλιάς κοπής τον Juan Roman Riquelme, που θα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του ματς καθισμένος σε μια ψάθινη καρέκλα λίγο έξω από την αντίπαλη περιοχή, χαζεύοντας τα τρεξίματα του Νεμπεγλέρα, και στην επίθεση τον Gabriel Batistuta, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά για να τον βλέπουμε να τρέχει για να πανηγυρίσει με το μαλλί που είχε όταν ήταν 25 χρονών. Αν πάλι το El Sombrero ήταν ποδοσφαιριστής θα θέλαμε να έχει συγκεντρωμένα πάνω του τα καλύτερα χαρακτηριστικά από τους αγαπημένους μας παίκτες και προσωπικότητα σαν του Socrates αλλά επειδή αυτά δεν γίνονται ούτε στα παραμύθια, το πιθανότερο παίζει να ήταν αυτός ο λίγο γραφικός μεσοεπιθετικός που όλοι συμφωνούν ότι ξέρει μπάλα αλλά "καλύτερα να τον βάζει αλλαγή στο 70’, τότε που είναι όλοι κουρασμένοι, γιατί αλλιώς δεν αντέχει το παλικάρι".
Τελικά, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν το ποδόσφαιρο τον βασιλιά των σπορ; Ή ίσως και κάτι παραπάνω.
Εδώ κανονικά θα έπρεπε να απαντήσουμε με καμιά καλή ψαγμενιά ή με ένα απόφθεγμα κάποιου διάσημου ανθρώπου του ποδοσφαίρου αλλά κάτι τέτοιο δεν θα συμβάδιζε με τη ιδιαίτερη λαϊκότητα του ποδοσφαίρου. Οπότε επιλέγουμε την ατάκα του κυρ-Μπάμπη σε ένα καφενείο πριν μερικά χρόνια, μετά από ένα ματς Champions League, με απίθανη εξέλιξη: "Σαν τη μπαλίτσα δεν έχει ρε παιδιά".
Περισσότερο El Sombrero εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Διάβασε ακόμη για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο που πρωταγωνιστεί στις σελίδες του ΦΟΥΤΜΠΟΛ και για την Cosmos FC, την ομάδα από τη Λέσβο που συντρίβει τον ρατσισμό.