Μετά και τις τελευταίες τρικλοποδιές της πανδημίας ο χορός των φετινών διεθνών φεστιβάλ έμελλε τελικά να ξεκινήσει με το Borderline. Το οποίο επέστρεψε στα πράγματα βάζοντας τα συνηθισμένα του στοιχήματα, πάνω στα ρευστά σύνορα μεταξύ μουσικής και ήχου στα οποία δρα εδώ και 11 έτη. Στοιχήματα που άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο κέρδισε για μία ακόμα χρονιά, προσφέροντας στο κοινό εμπειρίες στα "όρια" του Δυτικού Κανόνα, όπως αυτός έχει στις δικούς μας καιρούς.
3 ξεχωριστές ημέρες
Το Borderline 2022 ξετυλίχθηκε σε 3 ξεχωριστές ημέρες, οι οποίες μας έφεραν στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στο Ρομάντσο, στη Γερμανική Εκκλησία και στο Πάρκο Δουργουτίου. Κάθε φορά και για κάτι διαφορετικό, αν και το πρόγραμμα διέθετε κι έναν άτυπο κοινό παρονομαστή: στον 5ο όροφο της Στέγης, στον χώρο Back of House, έτρεχε σταθερά η ηχητική εγκατάσταση "Radio Crawler" του MIZI (Γιώργος Μιζήθρας).
Ίσως το εγχείρημα να είχε έναν ακαδημαϊκό αέρα ως προς τη γενικότερη φιλοσοφία του. Βρήκα όμως ενδιαφέρον το παιχνίδι με συσκευές κάποτε πολυπόθητες για κάθε λάτρη της μουσικής, που πλέον έμοιαζαν βγαλμένες από μουσείο τεχνολογίας (ραδιοκασετόφωνα, φορητά CD player που έπαιζαν και MP3 κτλ.). Διακατεχόμενος από μια λογική επαν-οικειοποίησης, ο MIZI τις μετέτρεψε σε δέκτες μεταδόσεων από τα βραχέα κύματα. Με αποτέλεσμα ένα παράδοξο μα θελκτικό κράμα, που έφερνε κατά νου τον δίσκο του Aki Onda "Nam June's Spirit Was Speaking To Me" (2020). Ασφαλώς, οι στόχοι των δύο δημιουργών διαφέρουν. Ως έναν βαθμό, όμως, υποκλίθηκαν αμφότεροι στον ραδιοφωνικό μύθο, χρησιμοποιώντας τον ως εφαλτήριο δημιουργίας μιας μετα-πλατφόρμας επικοινωνίας.
Η συνέχεια στο Athinorama.gr