Ήταν 24 Ιουλίου του 2016 όταν έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή του Ejekt Festival, συγκεντρώνοντας 30.000 θεατές. Τότε, τους είχαν ανοίξει οι Ilia Darlin, Temples και Unkle, σήμερα, 6 χρόνια αργότερα θα είναι οι Danai Nielsen, Nothing But Thieves και Yungblud. Θυμάμαι τότε, να γράφω πως οι Muse είχαν παίξει σα μία καλοκουρδισμένη μηχανή με το βάρος να πέφτει στη "μηχανή". Ήταν καταπληκτικοί, αψεγάδιαστοι θα έλεγε κανείς, αλλά αισθανόσουν πως ήταν τόσο αφοσιωμένοι στην προκάτ σκηνοθεσία που δεν δεν υπήρχε διάδραση με το κοινό.
Ήταν σα να ακούγαμε cd, τόσο τέλειοι αλλά και τόσο παγωμένοι επίσης. Ακόμα θυμάμαι επίσης πως ο Bellamy ήταν ντυμένος λες και πήγαινε σε κάποια σκανδιναβική χώρα, ενώ έσκαγε ο τζίτζικας- όπως βολεύεται κανείς, θα πεις και θα έχεις δίκιο. Ναι, κάτι μου έλειψε από εκείνη τη βραδιά, κάτι αδιόρατο, απροσδιόριστο, αλλά πολύ σημαντικό για να μου έχει μείνει έτσι.
>Διάβασε ακόμη: Ένα χαλαρό μεσημέρι με τους Madrugada
Έκτοτε, έχει μεσολαβήσει ένα ακόμη album, το Simulation Theory, μία πανδημία, ενός προς το τέλος Αυγούστου και εκτός απροόπτου περιμένουμε την κυκλοφορία του Will of The People, του ένατου κατά σειρά δίσκου τους. Και μόνο από τον τίτλο, καταλαβαίνεις πως η covid έχει παίξει το ρόλο της στη δημιουργία του. Υπάρχει δηλαδή, μπόλικο ψωμί για να τα ξαναπούμε από κοντά με αυτούς τους τρεις τύπους που κρατούν γερά τα σκήπτρα της σύγχρονης ροκ.
Eυσεβείς προσδοκίες και undisclosed desires
Πιστεύω πως δε μπορεί να υπάρξει άνθρωπος που θα αμφισβητήσει την καλλιτεχνική υπόσταση του Bellamy, o οποίος εντός και εκτός σκηνής είναι ένα πραγματικό πολυεργαλείο. Κι ούτε αυτές οι γραμμές γράφονται για να ψέξουν τα πεπραγμένα ή να προεξοφλήσουν το αποψινό αποτέλεσμα. Η μπάντα έχει αποδείξει πολλάκις τι μπορεί να κάνει.
Το ζήτημα είναι πως αυτήν τη φορά, οι προσδοκίες είναι πολύ περισσότερες, τουλάχιστον για όσους από εμάς που αφενός τους παρακολουθούν συστηματικά αφετέρου που το 2016, έφυγαν με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Αυτήν τη φορά, το setlist πρέπει να είναι κέντημα παλιών και νέων επιτυχιών, πρέπει να υπάρξει μία κορύφωση.
Τα σκαμπανεβάσματα είναι πάρα πολύ χρήσιμα στα lives, όπως και η αντίληψη των καλλιτεχνών. Όταν η πορεία σου μετρά 23 χρόνια δισκογραφίας, πρέπει με κάποιο τρόπο στις συναυλίες σου να τα τιμάς, ευχαριστώντας το κοινό σου που σε ακολουθεί πιστά. Αυτό περιμένω απόψε από την επιστροφή των Muse στον τόπο του εγκλήματος, το πλήρωμα του χρόνου.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.