Ήταν πέρυσι την άνοιξη όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τους single Welcome to the DCC από το τότε επερχόμενο Dead Club City και θυμάμαι να αναρωτιέμαι στιγμιαία αν όντως επρόκειτο για εκείνους, γιατί σίγουρα αυτός ο ήχος δεν τους θύμιζε καθόλου. Οι Nothing But Thieves είχαν πάθει κάτι που θύμιζε στα αυτιά μου The Weeknd, Nile Rodgers και ίσως λιγάκι New Order σε εποχές Blue Monday και παραδόξως, τους ταίριαζε καταπληκτικά διότι το είχαν προσαρμόσει στα μέτρα τους. Όταν έπεσε ολόκληρος ο δίσκος πια στα χέρια μου, κατάλαβα πως δεν περνούν απλά μία φάση, ήθελαν να αποφύγουν την επανάληψη.
Το εν λόγω "πείραμα" -αν και δεν το είδαν ποτέ έτσι- τους βγήκε τόσο, ώστε η πρώτη τους συναυλία ως headliners στην Αθήνα να βγει sold out εν ριπή οφθαλμού (20/04), όπως και η 2η που προστέθηκε μετά (19/04). Όπως μου εξομολογήθηκαν o Dom και ο Joe όταν τους συνάντησα σε ένα κοντέινερ στα παρασκήνια αμέσως μετά την τελευταία τους πρόβα, ούτε οι ίδιοι, αλλά ούτε και ο tour manager τους, Andrew Sweeney -ο οποίος είναι φανατικός των Aphrodite's Child - δεν το πίστευαν.
>Γιατί Nothing But Thieves; Σημαίνει κάτι συγκεκριμένο;
J: Ποια προτιμάς;
>Εκείνη που δεν έχετε πει, την αληθινή.
J: Mας την κάνουν συχνά αυτήν την ερώτηση...
D: ... τουλάχιστον 1 εκατ. φορές.
>Θα έχω άρα το αποκλειστικό;
D: Δεν έχουμε κάτι τρομερό να σου πούμε, είχαμε μαζευτεί και οι 5, παίζαμε scrabble και αυτές ήταν οι πρώτες 3 λέξεις που γράψαμε σ᾽εκείνη την παρτίδα. Ορίστε, είσαι η πρώτη που το αποκαλύπτουμε!
>Από νωρίς υπήρξε αυτή η χημεία μεταξύ σας ή είχατε δεύτερες σκέψεις για το πώς θα συνυπάρξετε ως καλλιτέχνες; Όλοι ξέρουμε, ότι οι μπάντες δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
J: Μας πήρε αρκετό χρόνο είναι η αλήθεια. Ξέραμε ότι μπορούμε να παίξουμε όλοι μαζί, ήμασταν τυχεροί που το αποτέλεσμα των 5 μας σε ένα δωμάτιο ακουγόταν ωραίο, γιατί μερικές φορές αν ο ένας δεν κολλάει, αυτό δε μπορεί να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα. Το θέμα της σύνθεσης των τραγουδιών ήταν που μας πήρε περισσότερο.
D: Αυτό ήταν και το μεγαλύτερό μας ερωτηματικό εξαρχής, γιατί κανείς μας δεν είχε μεγάλη εμπειρία στη σύνθεση, οπότε μεσολάβησε μία μεγάλη δοκιμαστική περίοδος. Χτυπήσαμε αρκετές φορές το κεφάλι μας στον τοίχο, προσπαθώντας να μάθουμε πώς να γράφουμε τραγούδια. Υπολόγισε περίπου 2-3 χρόνια που πήγαν έτσι στην αρχή και βασικά, ακόμα μαθαίνουμε.
>Πώς το κάνετε λοιπόν;
J: Εγώ, ο Dom και ο Conor κλεινόμαστε σε ένα δωμάτιο, τελευταία ο Dom έφτιαξε ένα στούντιο στο σπίτι του και πάμε συχνά εκεί. Είναι θέμα έμπνευσης, κάποιος πετάει μία ιδέα, δε χρειάζεται να είναι ολόκληρη -ίσα ίσα που πιστεύω πως είναι περισσότερο ωφέλιμη αν δεν είναι ολόκληρη για να μην κολλάς πολύ με αυτήν- και μετά προσθαφαιρούμε αναλόγως. Συνήθως γράφουμε πάρα πολλά τραγούδια προτού κυκλοφορήσουμε έναν δίσκο. Μπορεί να υπάρχουν π.χ. 50 ιδέες πριν αρχίσουμε να τις μειώνουμε, να προκύψουν 20 τραγούδια από αυτές και μετά να σκεφτούμε ποια θέλουμε να ηχογραφήσουμε.
D: Κάποιες μπάντες γράφουν 10 τραγούδια, αυτά μπαίνουν και στο άλμπουμ τους και είναι σπουδαίο. Εμείς απλώς γράφουμε περισσότερα και θεωρούμε πως μακροπρόθεσμα αυτό μας κάνει καλό.
>Και πώς αποφασίζετε ποια θα ηχογραφήσετε, αν έχετε 20;
D: Κοινή συναινέσει.
J: Υπάρχει μία κοινή αισθητική, οπότε αν κλίνουμε για παράδειγμα οι 3 προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, ξέρουμε πως αυτό θα οδηγήσει σε ένα "καλό μονοπάτι". Σπάνια ένας μόνο είναι πολύ ευχαριστημένος με ένα τραγούδι και οι υπόλοιποι διαφωνούν. Επιλέγουμε τραγούδια βάσει του πώς θέλουμε να φτιάξουμε τον εκάστοτε δίσκο. Ο τελευταίος για παράδειγμα, θα ακουγόταν πολύ διαφορετικός αν είχαμε επιλέξει άλλα κομμάτια. Το ζήτημα είναι τι θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω.
>Το Dead Club City σηματοδότησε μία τεράστια αλλαγή -κατ᾽εμέ τουλάχιστον- στον ήχο σας. Φταίει η πανδημία ή κάποιος άλλος λόγος;
D: Λογικό το σχόλιό σου, έχεις δίκιο. Αυτό το άλμπουμ είναι το πιο διαφορετικό από όλα όσα είχαμε κάνει μέχρι στιγμής. Μπορείς να κατηγορήσεις την πανδημία σίγουρα για τα περισσότερα συνθεσάιζερ που ακούς, αλλά στην πραγματικότητα είχαμε τρομερή έμπνευση επειδή δεν ήμασταν σε περιοδεία και επειδή είχαμε καιρό να είμαστε όλοι μαζί για να γράψουμε, ήταν αρκετά απελευθερωτικό όλο αυτό όταν ξαναβρεθήκαμε.
J: Είναι και το 4ο άλμπουμ μας, κάπως περιμένεις μια αλλαγή, δε μπορείς να μένεις συνέχεια στην ίδια λωρίδα του δρόμου.
>Ως εξέλιξη εννοείς;
J: Ναι, νομίζω πως ήταν η κατάλληλη στιγμή. Επίσης, είχαμε βαρεθεί κιόλας.
>Το Dead Club City θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ του Τhe Weeknd, ενώ το προηγούμενό σας, των Muse. Από που εμπνέεστε;
D: Δεν είναι τόσο οι καλλιτέχνες όσο οι περίοδοι που μας εμπνέουν. Στο Dead Club City υπάρχουν στοιχεία των early '70s βλέπε T. Rex μέχρι τα '80s. Είμαστε ομάδα κιόλας, οπότε υπάρχει πολλή έμπνευση από 5 διαφορετικούς ανθρώπους, ένα μεγάλο χωνευτήρι.
>Είναι μόνιμη αυτή η αλλαγή στον ήχο σας;
J: Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Δεν έχουμε ιδέα τι θα κάνουμε μετά και αυτό είναι το ωραίο.
D: Είναι συναρπαστικό και τρομακτικό μαζί.
J: Δεν έχουμε τώρα κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
D: ... αλλά δεν έχουμε και ποτέ, εδώ που τα λέμε.
>Πώς σας φαίνεται που το Dead Club City άλλαξε το "παιχνίδι" για εσάς; Θα το χαρακτήριζα σίγουρα ως σημείο καμπής στην καριέρα σας, με θετικό πρόσημο προφανώς.
D: Το πιο θετικό από όλα για εμάς είναι ότι μας έδωσε την ευκαιρία να προσθέσουμε στην περιοδεία μας μέρη που δεν είχαμε πάει ποτέ πριν. Από το Μεξικό μέχρι εδώ, στην Ελλάδα που είναι η πρώτη συναυλία μας ως headliners ή τη Νέα Ζηλανδία...
>Όχι απλά headliners, 2 συναυλίες βγήκαν sold out σχεδόν αμέσως!
D: Είναι απίστευτο, έχουμε τρομερή λατρεία στην Ελλάδα, μας αρέσει πάρα πολύ εδώ. Ο Joe έχει σπουδάσει αρχαία ιστορία στο πανεπιστήμιο, οπότε έχει εμμονή.
J: Είναι όνειρο ζωής να παίξουμε κάτω από την Ακρόπολη και θέλουμε πάρα πολύ να συμβεί σε κάποια στιγμή.
D: Όπως και να έχει, είναι πραγματικά υπέροχο να αισθάνεσαι ευπρόσδεκτος από τόσα μέρη ανά τον κόσμο.
>Στο τραγούδι σας Oh No :: He Said What? σας ένας στίχος λέει ότι η τιμιότητα είναι χαμένο παιχνίδι που πέθανε πολύ καιρό πριν μαζί με την κιθαριστική μουσική. Το πιστεύετε αυτό;
J: Η ατάκα για την κιθάρα πήγαινε για αστείο. Μέρα παρά μέρα, βλέπουμε και μία συνέντευξη κάποιου που λέει ότι η κιθαριστική μουσική έχει πεθάνει.
D: Και είναι συνήθως από κάποιον που σκοπεύει να κυκλοφορήσει έναν δίσκο με κιθάρες.
J: Αλλά οκ, είναι αστειάκι και προφανώς δεν το πιστεύουμε αυτό, αλλά ίσως σε κάποιο βαθμό στο παρελθόν να είχε συμβεί.
>Και ποια είναι δηλαδή η γνώμη σας για τη σύγχρονη ροκ μουσική;
D: Είναι αρκετά "υγιής" θα έλεγα, υπάρχουν πολλές καλές μπάντες εκεί έξω.
J: Φυσικά και υπάρχει σύγχρονη ροκ σκηνή εκεί έξω, απλά το θέμα είναι να ξέρεις πού να τη βρεις. Για παράδειγμα οι Fontaines D.C. κυκλοφόρησαν ένα πολύ ωραίο άλμπουμ, oι Idles επίσης. Yπάρχουν συγκροτήματα, ίσως όχι τόσο στα charts, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υφίστανται κιόλας.
>Το αγαπημένο μου τραγούδι σας είναι το Tomorrow is Closed. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό;
J: Αυτό είναι ένα "παλιό" τραγούδι μας, που γράψαμε κατά την πανδημία -ο τίτλος είναι σχετικός- και προσπαθήσαμε να το ηχογραφήσουμε 3 φορές και δε μπορούσαμε να το βγάλουμε σωστά. Και δε μας έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο θέλω να σου πω, συνήθως μας βγαίνουν εύκολα, αλλά αυτό χρειάστηκε πάρα πολλή δουλειά.
>Aν συνέβαινε κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα και αυτή ήταν η τελευταία ημέρα σας στη γη, τι θα κάνατε;
D: Ηρωίνη; (γέλια) Όχι πλάκα κάνω προφανώς, θα έτρωγα γύρο, είναι τέλειος. Πες Joe, θα παίζαμε το τελευταίο μας live;
J: Ναι, μάλλον την τελευταία συναυλία, αλλά αυτή η ερμηνεία του τραγουδιού είναι πολύ πεσιμιστική...
>Ναι, αυτό θα σας ρωτούσα μετά: Το Tommorow is Closed αντιστοιχεί για εσάς σε ένα μισοάδειο ή σε ένα μισογεμάτο ποτήρι νερό;
J: Για μένα έχει να κάνει με το ποια μέρα μου το ρωτάς αυτό.
D: Νομίζω πως αν ζεις τη ζωή σου με τη νοοτροπία ότι το ποτήρι είναι μισογεμάτο, μόνο ευχάριστες εκπλήξεις μπορείς να έχεις όταν τα πράγματα εξελίσσονται πιο θετικά από ό,τι τα περίμενες. Θα έλεγα πως είμαστε πολύ αισιόδοξοι τύποι, δεν παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, σχεδόν τίποτα. Βασικά, δεν υπάρχει ποτήρι.
>Όταν παίζετε live, ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
D: Συνήθως ευχαριστιόμαστε περισσότερο τις διασκευές που κάνουμε, αλλά ok, νομίζω το Overcome, είναι πολύ ανεβαστικό.
J: Ναι, νομίζω πως είναι ένας καλός τρόπος για να τελειώσει ένα live. Δεν έχουμε πολλά ανεβαστικά τραγούδια και για να πούμε και την αλήθεια, πάντα στο τέλος παίζουμε επιτυχίες μας. Όμως, είναι ευτυχής συγκυρία το ότι αφήνουμε το κοινό με αυτό το θετικό συναίσθημα.
>Πώς αντιδράσατε όταν μάθατε ότι οι συναυλίες σας στην Αθήνα βγήκαν sold out;
D: Δεν το πιστεύαμε, γιατί... το ποτήρι είναι μισοάδειο, αλλά ακριβώς με αυτόν τον τρόπο γέμισε για εμάς. Θέλαμε να είμαστε δημοφιλείς στην Ελλάδα όπως σου είπαμε πριν, γιατί λατρεύουμε την κουλτούρα, τον κόσμο, το φαγητό, την ιστορία και μακάρι να επανερχόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο.
J: Αισθανόμαστε σα να κάνουμε διακοπές παράλληλα.
>Συμβαίνουν περίεργα πράγματα στις συναυλίες σας; Κάτι για σουτιέν που σας πετάνε, μαθαίνω.
D: Σουτιέν; Όχι δεν παίρνουμε πολλά! (γέλια) Είναι και ακριβά κιόλας!
J: Όχι εντάξει, δεν είναι Victoria's Secret! (γέλια)
D: Κάτι τρομερά περίεργο δεν έχουμε να σου πούμε. Ok, κάποιοι φανς έχουν μπει στα μουλωχτά στα καμαρίνια μας προσποιούμενοι ότι έχουν κάποια σχέση μαζί μας, το οποίο είναι αρκετά εντυπωσιακό... Νομίζω μέχρι και οι άνθρωποι της ασφάλειας τους πίστεψαν και ήταν κάπως περίεργο, αλλά γενικά δεν έχουμε κάτι εξεζητημένο.
J: Νομίζω πως είναι κάπως τρομακτικό όταν βρίσκουν φωτογραφίες από όταν ήμασταν παιδιά.
>Έχετε να μου δώσετε κανένα spoiler από όσα ετοιμάζετε στο μέλλον;
D: Έχεις δει το... (γέλια)
>...Baby Reindeer; Ναι!
J: To έχω δει κι εγώ, είναι πολύ καλό! (γέλια)
D: Πέρα από την πλάκα, σκοπεύουμε να κυκλοφορήσουμε νέο άλμπουμ, ίσως μέσα στην επόμενη χρονιά, μόνο αυτό μπορούμε να σου πούμε.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.