"Brian Wilson is a genius" (μτφ: Ο Brian Wilson είναι μια ιδιοφυΐα) έλεγε η καμπάνια που εμπνεύστηκε ο εκπρόσωπος τύπου των Beach Boys Derek Taylor το 1966 στο πλαίσιο του επαναπροσδιορισμού της εικόνας του συγκροτήματος και της καθιέρωσης του ονόματός του ως "σοβαρού" μουσικού ανάμεσα σε καλλιτέχνες, όπως ο Bob Dylan και οι Beatles.
Το σκεπτικό ήταν "λέγε λέγε, στο τέλος θα το πιστέψουν και θα το αποδεχθούν όλοι ως γεγονός". 59 χρόνια μετά, δε θα μπορούσε καμία άλλη φράση να συνοψίσει καλύτερα την προσωπικότητα του Brian Wilson και να καταδείξει το μέγεθος της απώλειας του τύπου που μας αποχαιρέτησε πλήρης ημερών στα 83 του.
Η αμηχανία βέβαια, για τη δική μας τη γενιά που είναι καταδικασμένη να ξεπροβοδίσει όλους τους μεγάλους -αργά ή γρήγορα- και αναπόφευκτα να αναρωτηθεί για την ποιότητα των διαδόχων τους, είναι μεγάλη. Διότι, όσα κείμενα κι αν γραφτούν, όσο google search και να κάνει κανείς, πάντα θα υπάρχει ένα επιπρόσθετο κομμάτι lego της ιστορίας τους που θα υπολείπεται. Πάντα επίσης, θα έχουμε την αίσθηση ότι γράψαμε λίγα. Καλή η υστεροφημία, εξαιρετικοί και οι μίνι επικήδειοι συναδέλφων και συνεργατών τους μέσω των σόσιαλ μίντια, υπέροχα και τα βραβεία/διακρίσεις που πιστοποιούν την επιτυχία τους, όμως, η "ψυχούλα" τους ήταν το μουσικό τους αποτύπωμα και αυτή που μόνο να υποθέτουμε πώς ήταν μπορούμε.
"Ήθελα να εξελιχθώ μουσικά, οπότε πειραματίστηκα", είχε δηλώσει ο Wilson στο Harvard Business Review το 2016. "Δεν ήμουν ο τύπος που θα καθόταν και θα ήταν ικανοποιημένος με ένα επίτευγμα, ειδικά όχι στο στούντιο. Και είχα ιδέες που έρχονταν στο κεφάλι μου όλη την ώρα. Πολλές είχαν να κάνουν με τη χρήση οργάνων ως φωνές και φωνών ως όργανα. Έβαζα ήχους μαζί για να δημιουργήσω κάτι καινούργιο. Ορισμένες ιδέες δεν λειτούργησαν, επειδή ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθούν εκείνη τη στιγμή. Αλλά οι περισσότερες τα κατάφεραν. Και μετά προχωρούσα αμέσως στο επόμενο πράγμα."
Πράγματι, για τους λάτρεις της ταμπέλας και των μουσικών ειδών, η συμβολή του Wilson υπήρξε σχεδόν οργασμική· art pop, chamber pop, progressive, outsider music, punk, psychedelia, dream pop μεταξύ άλλων και αυτή η μετάφραση της ηλιόλουστης Καλιφόρνιας σε μουσική φέρουν σε σπουδαίο βαθμό τη δική του υπογραφή- ειδικά η τελευταία. Απόλυτη απόδειξη το ότι μεταγενέστεροι, πιο σύγχρονοι (χρονολογικά) καλλιτέχνες (βλ. Khruangbin, Allah-Las, Still Corners, The 1975 κ.α) "πάτησαν" στο στυλ του και δημιουργικά τουλάχιστον, (θα) πρέπει να τον ευγνωμονούν.
"Τον αγάπησα ως άνθρωπο και για μένα ήταν η μεγαλύτερη επιρροή στη σύνθεση τραγουδιών που είχα ποτέ- ήταν μια μουσική ιδιοφυΐα και επαναστάτης. Άλλαξε τα δεδομένα όσον αφορά τη σύνθεση τραγουδιών και διαμόρφωσε τη μουσική για πάντα. Ένας πραγματικός γίγαντας", τάδε έφη Elton John. Ανέκαθεν, η σπουδαιότητα των "αντίο" μετράται πιο αντικειμενικά με κριτήριο την ποιότητα του γράφοντος και όχι την ποσότητα των γραφόντων.
Η πολλαπλή γνωριμία με τον John Lennon και ένα άτυπο debate για το καλύτερο τραγούδι
Το δέος που ένιωθαν συνάδελφοί του όταν τον γνώριζαν είναι ενδεικτικό της βαρύτητάς του. Στην ιστορία έχει μείνει η γνωριμία του Wilson με τον John Lennon μέσω του Alice Cooper, ύστερα από πρωτοβουλία του πρώτου. Ο Cooper είχε αποκαλύψει το σκηνικό πριν από 6 χρόνια στο Far Out Magazine, λέγοντας πως επρόκειτο για την περίοδο που όλοι γνώριζαν ότι ο Wilson πάλευε με την ψυχική υγεία του:
"Καθόμουν στα παρασκήνια μετά τα Grammy του 1974 με τον Bernie Taupin (στιχουργό του Elton John) και τον John Lennon. [...] Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, έβλεπα συνέχεια τον Brian με την άκρη του ματιού μου, να μας κοιτάζει από διάφορες γωνίες. Τελικά, ήρθε στο τραπέζι, έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί: 'Γεια σου, Alice, σύστησέ με στον John Lennon'. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι αυτοί οι δύο άνδρες δεν είχαν συναντηθεί ποτέ! [...] Tότε σκέφτηκα: "Αν πραγματικά δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, θα είμαι εγώ αυτός που θα τους συστήσει και θα γίνω μέρος της ιστορίας της ροκ!". Έτσι, είπα απλώς, 'Brian Wilson, αυτός είναι ο John Lennon. John Lennon, αυτός είναι ο Wilson".
Ο Lennon ήταν πολύ εγκάρδιος και ευγενικός, λέγοντας πράγματα όπως 'Γεια σου Brian, πάντα ήθελα να σε γνωρίσω. Πάντα θαύμαζα τη δουλειά σου, και ο Paul και εγώ θεωρούσαμε το Pet Sounds ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έγιναν ποτέ'. [...] Περίπου δέκα λεπτά αργότερα, ο Brian πέρασε ξανά από το τραπέζι μας, έσκυψε και ψιθύρισε κάτι στον Bernie, και ξαφνικά, ο Bernie έλεγε 'John Lennon, αυτός είναι ο Wilson'. Ο Lennon ήταν εξίσου εγκάρδιος και ευγενικός όπως την πρώτη φορά, λέγοντας ουσιαστικά το ίδιο πράγμα ότι ήθελε πάντα να τον συναντήσει. Μόλις ο Brian απομακρύνθηκε, ο John μας κοίταξε και τους δύο και είπε αδιάφορα με τη χαρακτηριστική του προφορά: 'Τον έχω συναντήσει εκατοντάδες φορές. Ξέρεις, δεν είναι καλά.'"
Στο μεταξύ, τα δύο πιο δημοφιλή σκαθάρια Lennon και McCartney ποτέ δε συμφώνησαν για το ποιο ήταν το καλύτερο τραγούδι του Wilson.
"Το God Only Knows είναι ένα από τα λίγα τραγούδια που με κάνουν να δακρύζω κάθε φορά που το ακούω. Στην πραγματικότητα είναι απλά ένα ερωτικό τραγούδι, αλλά είναι εξαιρετικά φτιαγμένο. Δείχνει την ιδιοφυΐα του Brian. Μάλιστα το έχω ερμηνεύσει μαζί του", είχε επισημάνει ο McCartney, τη στιγμή που ο αείμνηστος Lennon είχε τονίσει τηλεφωνικά στον Wilson ότι είχε αδυναμία στο The Little Girl I Once Knew, το οποίο ωστόσο, δεν γνώρισε επιτυχία ανάλογη του δικού του ενθουσιασμού.
Το απωθημένο με τον James Bond
Ως μουσικός βέβαια, ο Wilson λάτρευε τη μουσική του James Bond και η επιρροή του πέρασε γρήγορα στο δικό του έργο. Στην πραγματικότητα, όπως αποκάλυψε ο ίδιος στο βιβλίο The Making of Pet Sounds (1996), το Pet Sounds ξεκίνησε ως μια αποτυχημένη προσπάθεια να ντύσει μουσικά την επόμενη ταινία του πράκτορα 007. Το δε ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ, ένα easy listening ορχηστρικό τραγούδι γράφτηκε με αυτό ακριβώς το σκεπτικό και τιτλοφορούνταν Run James Run: "Θα προσπαθούσαμε να το δώσουμε στους ανθρώπους του James Bond. Αλλά σκεφτήκαμε ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, οπότε το βάλαμε στο άλμπουμ", εξήγησε. Έτσι, η μουσική του κομματιού εν τέλει αποτέλεσε τη βάση του Pet Sounds και μόνο αυτού.
California dreamin'
Εξορίζοντας από το πλάνο τους διάσημους που όλο και κάτι έχουν να πουν για τον Wilson, οι κοινοί θνητοί που δεν τον γνωρίσαμε αρκούμαστε στο δόγμα των ψυχολόγων ότι η ευτυχία ως έννοια είναι άπιαστη και μικρά θραύσματα χαράς συνθέτουν το παζλ της. Τι κι αν το deal με τον James Bond δεν έγινε ποτέ; Μερικές από τις πιο ηλιόλουστες στιγμές μας, αλλά και ο Chandler με το speedo του, έχουν το δικό τους, παντοτινό soundtrack.
Love & Mercy Brian.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.