Ο νέος δίσκος του James Blake είναι πιο αισιόδοξος από ό,τι περιμέναμε

Το περασμένο καλοκαίρι, εν μέσω καύσωνα και μουντιαλικού πυρετού ο James Blake είχε κάνει κάποιες δηλώσεις, μιλώντας σε ακροατήριο της Καλιφόρνιας, για τον σκληρό αγώνα που δίνει εδώ και κάποια χρόνια για να αποφύγει την κατάθλιψη που τον περιτριγυρίζει: "Με πήραν μακριά από τη φυσιολογική ζωή σε μία ηλικία που ακόμα δεν είχα ενηλικιωθεί πλήρως". Ο ταλαντούχος Βρετανός ήταν μόλις 23 ετών όταν γνώρισε την παγκόσμια επιτυχία.

Τα λόγια αυτά έρχονταν δύο μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία του Don't Miss it, του πρώτου single που κυκλοφόρησε μετά το 2016 και το άλμπουμ The Colour is Everything. Πολύ απαλά πλήκτρα πιάνου, η χαρακτηριστική φωνή του Blake τυλιγμένη σε autοtune, minimal μπασογραμμές και μία πραγματικά εύθραυστη ατμόσφαιρα. Όλοι σκέφτηκαν πως το επόμενο βήμα του θα είναι ακόμα πιο απαισιόδοξο σε σχέση με τα προηγούμενα. Άλλωστε δεν τον έχουν ονομάσει τυχαία το "θλιμμένο παιδί της βρετανικής μουσικής".

Κι όμως, σήμερα λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ με τίτλο Assume Form τα πράγματα δείχνουν αρκετά διαφορετικά: ναι, μπορεί ο χαρακτηριστικός ήχος του να δηλώνει παρών, υπάρχει όμως μία φρέσκια αισιόδοξη ενέργεια σχεδόν διάχυτη σε κάθε στιγμή του άλμπουμ.

Στο ρεφρέν του ομώνυμου τραγουδιού μοιάζει να ανοίγει διάλογο με εκείνον τον εαυτό του που δεν κατάφερε να ενηλικιωθεί φυσιολογικά. Με εκείνον τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να σχηματιστεί πλήρως. Μία παραδοχή καθόλου εύκολη, ιδιαίτερα όταν είσαι ένας μουσικός που έχεις συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας: Brian Eno, Frank Ocean, Beyonce, Kanye West, Kendrick Lamar.

Μάλιστα το γεγονός πως είναι τόσο διάσημος για τις συνεργασίες του έκανε μεγάλο μέρος του κοινού να πιστεύει ότι ο νέος δίσκος θα είναι γεμάτος με τρανταχτά ονόματα που "θα έβαζαν ένα χεράκι" στο άλμπουμ.

Τελικά, αυτήν την φορά ο Blake ήταν περισσότερο επιλεκτικός: οι συνεργασίες είναι μόλις τέσσερις στα 12 τραγούδια του Assume Form με το ραπάρισμα του ακριβοθώρητου André 3000 στο Where's The Catch να ξεχωρίζει.Σίγουρα υπάρχουν αδύνατα σημεία στον δίσκο. Το Lullaby for my Insomniac ακούγεται κάπως εκτός τόπου και χρόνου ενώ το Power On μοιάζει πρόχειρο και υπερβολικά εύπεπτο σε σχέση με τα στάνταρ που μας έχεις συνηθίσει. Όμως η αίσθηση που έχει ο ακροατής όταν ακούσει ολόκληρο το Assume Form είναι εκείνη που κατά καιρούς έχουν επισημάνει τεράστια ονόματα όπως ο Kanye West για τον James Blake: είναι και παραμένει ένας από τους πιο ταλαντούχος μουσικούς της γενιάς του.

Από: Esquire UK