Έχεις αναρωτηθεί ποιος γράφει το πραγματικό soundtrack της Αθήνας του 2019; Ζούμε σε ένα σύγχρονο χάος, οι προσλαμβάνουσες είναι άπειρες, τα μάτια βρίσκονται καρφωμένα 24/7 στην οθόνη του κινητού, ο θόρυβος από τις λεωφόρους είναι εκκωφαντικός, το τσιμέντο κρύβει τον ήλιο κι οι playlists αποτελούν τα μεγάλα αφεντικά των ραδιοφώνων. Μήπως, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, η πραγματική καρδιά της πρωτεύουσας χτυπά στο underground;
Νέοι καλλιτέχνες, που δεν τους αρέσει να βάζουν ταμπέλες στη δουλειά τους, πειραματίζονται με κάθε πιθανό κι απίθανο ήχο αναζητώντας το χαμένο δισκοπότηρο της προσωπικής έκφρασης. Τα αποτελέσματα, πολύ συχνά, είναι θαυμαστά. Παίρνοντας αφορμή από τρεις πρόσφατες και πολύ δυνατές κυκλοφορίες ζητήσαμε από τους Bill Anagnos, Kostadis και The Mute να μας ξεναγήσουν στον ηλεκτρονικό τους κόσμο.
Bill Anagnos
"Αντλώ την έμπνευση μου από εξωμουσικούς παράγοντες"
Δύο κυκλοφορίες (Major Arcana, Marginal Utility) μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πώς συνέβη αυτό; Το πρότζεκτ Bill Anagnos είναι σχετικά νέο στην Αθηναϊκή πραγματικότητα. Είχε προγραμματισθεί από πολύ νωρίς η πρώτη κυκλοφορία να είναι μια κασέτα στην Untitiled-1 μιας και τα παιδιά της εταιρίας (Βίκτωρας, Τζόλα και Γιώργος) υποστήριξαν το νέο μου εγχείρημα από την πρώτη στιγμή. Υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση στην παραγωγή μιας και οι κασέτες δεν τυπώνονται στην Ελλάδα. Εν τω μεταξύ είχα ήδη συγκεντρώσει υλικό για μια ενδεχόμενη νέα κυκλοφορία.
Έτσι λοιπόν η πρόταση του Παναγιώτη Σπούλου από την Phase! να συνεργαστούμε με βρήκε καθόλα έτοιμο. Η δεύτερη κυκλοφορία είχε λιγότερες απαιτήσεις μιας και θα ήταν cd και όχι κασέτα. Στην αρχή ήμασταν σκεπτικοί για το πως θα το κάνουμε αλλά στην πορεία πάψαμε να προβληματιζόμαστε και αποφασίσαμε να γιορτάσουμε δύο κυκλοφορίες back to back (τύπου 2 έργα sex).
Στη μουσική σου διακρίνει κανείς πάρα πολλές και διαφορετικές επιρροές. Υπάρχει κάποια που σε έχει καθορίσει περισσότερο από άλλες; Αντιλαμβάνομαι την μουσική που κάνω ως ‘’πειραματική’’, αυτό σημαίνει για μένα ότι αντλώ την έμπνευση μου από εξωμουσικούς παράγοντες. Παρόλα αυτά, ερμηνευτικά και ηχητικά υπάρχουν πολλές επιρροές. Το 2012 είχα δει ζωντανά τους †Flesh United†. Ένα ντόπιο δίδυμο όπου ο ένας έκανε φωνητικά και ο άλλος έπαιζε μπάσο ή ντραμς ακολουθώντας κάποια προηχογραφημένα μέρη. Ήταν έντονα τα στοιχεία της εμμονής, της ιεροτελεστίας και της μινιμαλιστικής ερμηνείας πράγματα που πάντοτε με γοητεύουν όπως και στην περίπτωση των Αμερικανών Swans.
Γενικά δεν ακούω Swans αλλά είχα υπεραπολαύσει μια παλαιότερη συναυλία τους στην Αθήνα για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Επίσης πολλοί διακρίνουν μία kraut rock επιρροή που όντως υπάρχει. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι μόνο τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα αλλά το γεγονός ότι κάνω τα πάντα live. Δεν χρησιμοποιώ sequencers, ακόμα και τα προηχογραφημένα μου μέρη είναι ζωντανές ηχογραφήσεις. Το κυριότερο όμως στοιχείο του kraut είναι ότι οι μουσικοί τότε είχαν την έντονη ανάγκη να διαφοροποιηθούν από οτιδήποτε άλλο ακουγόταν τότε. Μένει να δούμε αν θα καταφέρουμε κι εμείς.
Ένα live set, μία βόλτα στην πόλη με walkman ή στο σπίτι με ακουστικά-τάπες; Πού νομίζεις ότι ακούγονται καλύτερα οι συνθέσεις σου; Σίγουρα ένα live set είναι μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη διότι ο ακροατής δεν έχει τον έλεγχο των ερεθισμάτων που δέχεται κι ο ερμηνευτής έχει να αντιμετωπίσει διάφορους αστάθμητους παράγοντες. Για την μουσική μου μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί η ιδανικότερη συνθήκη. Μία βόλτα στην πόλη πεζός με φορητή συσκευή έχει επίσης πολύ ενδιαφέρον διότι συνυπάρχουν οι ήχοι της πόλης. Επίσης στο αυτοκίνητο με βροχή είναι πολύ ωραία, γιατί η ασάφεια των οπτικών ερεθισμάτων βοηθά στην όξυνση της ακοής. Πάντως σίγουρα όχι από τα ηχεία του laptop.
Bill Anagnos. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το όνομα που χρησιμοποιείς; Είδα το όνομα αυτό στους τίτλους μιας ταινίας και μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι ακούγεται πολύ Ελληνικό και πολύ Αμερικάνικο ταυτόχρονα. Μου έδωσε αμέσως την εικόνα ενός μετανάστη που διαρκώς αναζητά την ταυτότητα του σε μια άλλη χώρα μακριά από το σπίτι του. Δουλεύει σκληρά εκεί που είναι χωρίς η ζωή του να περικλείει κανένα ίχνος καλοπέρασης. Εκτός από εργατικός είναι και αρκετά αρρενωπός μιας και το επίθετο του δεν είναι άλλο από παράφραση του ονόματος του παλαιστή Ηλία Πανάγου.
Kostadis
"Οι εικόνες που είχα φανταστεί είναι ολοζώντανες για μένα πλέον"
To FRAGMENTS δείχνει να ακροβατεί κάπου ανάμεσα στα field recordings, την ατονική μουσική και τα ηλεκτρονικά beats. Γιατί επέλεξες τις συγκεκριμένες μουσικές παλέτες; Συνήθως κατά την διαδικασία εξερεύνησης του ήχου δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό μου. Στο FRAGMENTS η σειρά αντιστράφηκε και λειτούργησα ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο. Πρώτα έφτιαξα ένα φανταστικό περιβάλλον και στην συνέχεια ένιωσα την ανάγκη να το περιγράψω με ήχους και μουσική. Ξεκίνησα λοιπόν τις ηχογραφήσεις με ό,τι είχα διαθέσιμο από εξοπλισμό εκείνο τον καιρό στο studio μου. Έτσι μετά από αρκετές ώρες σκόρπιων ηχογραφήσεων, επέλεξα ποια σημεία περιγράφουν καλύτερα τις εικόνες που είχα φανταστεί και τα τοποθέτησα προσεκτικά σε τέτοια σειρά ώστε η αφηγηματική τους ροή να είναι αρμονική.
Παράλληλα ηχογράφησα αρκετούς ήχους σε εξωτερικούς χώρους, σε περιβάλλον ήσυχο μακριά από την πόλη, σε μέρη που είχα περάσει τα παιδικά μου χρόνια. Τα field recordings αυτά λειτούργησαν ως συνδετικός κρίκος που έδεσε όλα τα κομμάτια του έργου μεταξύ τους δίνοντας τους πνοή.
Ο ήχος σου ταξιδεύει τον ακροατή. Τον στέλνει σε πιο "πρωτόγονες" εποχές. Ήταν κάτι συνειδητό; Είχα αποφασίσει από την αρχή πώς θα κατευθυνθώ ηχητικά-μουσικά σε αυτό το album. Ήθελα να γράψω ένα δίσκο για να τον ακούς στον καναπέ του σπιτιού σου. Εξαρχής είχα καθαρό σενάριο στο μυαλό μου για το FRAGMENTS και νομίζω είναι η πρώτη φορά που δεν ξέφυγα από το αρχικό μου concept αποδίδοντας το έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί από την αρχή. Οι εικόνες που είχα φανταστεί για εμένα είναι ολοζώντανες πλέον, πέτυχα αυτό που ήθελα. Θα ήταν πολύ ευχάριστο αν ο ακροατής βρει στο FRAGMENTS το δικό του σενάριο.
"634 Minutes Inside a Volcano"
Posted by Kostadis Michail on Thursday, September 15, 2016
Πιστεύεις ότι οι μουσικοί που δημιουργούν μόνοι τους, χωρίς να δίνουν σημασία στις mainstream playlists, χρησιμοποιώντας σε μεγάλο βαθμό "ηλεκτρονικό ήχο" είναι εκείνοι που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την σύγχρονη καθημερινότητα; Δεν νομίζω ότι έχει σημασία υπό ποίες συνθήκες δημιουργείς, μόνος ή με άλλους ή τι μέσα χρησιμοποιείς για να περιγράψεις καλύτερα αυτό που ζεις. Έχει να κάνει με το πως το αντιλαμβάνεσαι και το πόσο απλά μπορείς να εκφραστείς/επικοινωνήσεις μέσα από την μουσική.
Συμμετέχεις σε πολλά διαφορετικά projects (Lost Bodies, SCLAVOS). Εργάζεσαι ως session μουσικός. Δίνεις συχνά συναυλίες και live sets. Που νιώθεις περισσότερο άνετα: πάνω ή κάτω από τη σκηνή; Ένας session μουσικός ξέρει να διαβάζει παρτιτούρες και να εκτελεί πιστά και με πειθαρχία τα κομμάτια που του δίνονται. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Πάντα συνεργαζόμουν με ανθρώπους-μουσικούς που μου έδιναν την ελευθερία να εκφραστώ ανάμεσα τους όπως νιώθω, φυσικά αυτό δεν ισχύει με τους SCLAVOS για προφανείς λόγους! Νιώθω άνετα πάνω στην σκηνή θα έλεγα όταν ο ήχος διεγείρει τις αισθήσεις μου, στην αντίθετη περίπτωση μπορεί να είναι μαρτύριο.
The Mute
"Σαν συνθέτης λειτουργώ σαν εργάτης, δεν περιμένω να μου έρθει έμπνευση"
Το Ωmega κυκλοφορεί πέρα από digital recording μόνο σε κασέτα – κι όχι cd ή βινύλιο. Γιατί; Η Nutty Wombat (σ.σ: δισκογραφική εταιρεία) βγάζει μόνο κασέτες. Υπάρχει μεγάλο κοινό που παρακολουθεί τις κυκλοφορίες και βρίσκεται κυριολεκτικά από πάνω τους. Κασετοφάγοι, δηλαδή, που τις αγοράζουν κατευθείαν. Σχετικά με το Ωmega τώρα, τόσο όσον αφορά τον ήχο όσο και το artwork που επιμελήθηκε η Νότα Λαδά πιστεύω ότι δένει πάρα πολύ, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι υπάρχει πάντα και μία νοσταλγία για το συγκεκριμένο format.
Σκοτεινά drone τοπία με mid-tempo ξεσπάσματα. Είναι αυτή η πολύ συνοπτική περιγραφή της δουλειάς σου σωστή; Νιώθεις ότι η Αθήνα ακούγεται πολλές φορές έτσι; Όσο κομμάτια έχουν tempo (τρία από τα πέντε δηλαδή) είναι mid tempo ενώ οι συνθέσεις είναι φτιαγμένες από ήχους που έχω γράψει στα synth-ια μου. Είναι dark, έχει drone, ambient και βαριές μπότες. Όσο για το πώς ακούγεται η Αθήνα; Ο καθένας κουβαλά τις αναφορές του. Οι δικές μου βόλτες από το κέντρο στον Κολωνό, όπου στη διαδρομή πολλές φορές συναντάς εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές περιοχές, κάποιες φορές, ναι, ακούγονται έτσι.
Μίλησε μας για τη συνθετική διαδικασία που ακολουθείς. Το βλέπω σαν δουλειά κι όχι γιατί πιστεύω πως θα βγάλω λεφτά. Σαν συνθέτης λειτουργώ σαν εργάτης, δεν περιμένω να μου έρθει κάποια έμπνευση, ανοίγω τα μηχανήματα και την αποζητώ εγώ. Αυτή διαδικασίας με έχει κάνει, με τον καιρό, πιο παραγωγικό γιατί με έχει βάλει σε μία ροή. Θα κάτσω δύο, τρεις ώρες, όλη μέρα αν δεν έχω άλλη δουλειά και θα πω στον εαυτό μου "κάτσε γράψε". Στις δέκα στραβές ιδέες θα μου κάτσουν δύο καλές –κι από εκεί αρχίζω να χτίζω αυτό που φαντάζομαι στο μυαλό μου.
photo credit Geli Kalampaka
Posted by TheMute on Sunday, June 12, 2016
Τι θα έλεγες σε κάποιον που πιστεύει ότι η σκληρή ηλεκτρονική μουσική είναι βαβούρα και φασαρία; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αν εξετάσεις τον "θόρυβο" σε ένα analyzer θα δεις πως είναι πάρα πολύ πλούσιος ηχητικά, έχει δηλαδή πολύ ευρύ φάσμα συχνοτήτων. Έτσι αυτό που έχω να πω είναι ότι για μένα το στοίχημα στη μουσική, ακριβώς όπως οι γλύπτες που δίνουν σιγά σιγά μορφή σε ένα ακατέργαστο μάρμαρο, είναι ο τρόπος που θα σμιλέψεις τον θόρυβο.