"Γιατί δεν φεύγεις; Γιατί δεν εγκαταλείπεις το Manderley; Δεν σε έχει ανάγκη. Έχει τις αναμνήσεις του" θα πει η Mrs. Danvers, η βιτριολική οικονόμος της έπαυλης, στη νεαρή κυρία De Winter. Στο Rebecca (1940) του σπουδαίου Alfred Hitchcock οι ατάκες στάζουν τόσο πολύ δηλητήριο που καμιά φορά φοβάσαι ότι μπορεί αυτό να τρέξει έξω από την οθόνη. Πρόκειται για ένα φιλμ που -δίκαια- ανήκει στον Κανόνα του Παγκόσμιου Σινεμά. Μία κλασική ταινία που βασίζεται στο κλασικό ερωτικό θρίλερ της Βρετανής Daphne du Maurier. Τι δουλειά έχει λοιπόν το Netflix να μπλέκει σε μία τόσο επικίνδυνη κατάσταση;
Η αμερικανική πλατφόρμα αποφάσισε να εμπιστευτεί στα χέρια του Ben Wheatley τη δύσκολη αποστολή στο remake του κλασικού αριστουργήματος. Εκείνος βρήκε στους Armie Hammer τον δικό του κ. De Winter, στη Lily James τη δεύτερη σύζυγο του πρωταγωνιστή και στην Kristin Scott Thomas τη δικιά του Mrs. Danvers, την αρχετυπική evil οικονόμο του τεράστιου σπιτιού. Το ζήτημα είναι, όμως, ότι έχει εγερθεί μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο τα κατάφερε και, βασικά, αν έπρεπε ακόμα και να προσπαθήσει.
Το story
Στο Μόντε Κάρλο η γοητευτική πρωταγωνίστρια (Lily James), για την οποία δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα, θα συναντήσει τον μυστηριώδη κ. De Winter. Μαζί θα περάσουν μερικές ειδυλλιακές στιγμές, γεμάτες από διασκεδάσεις της αριστοκρατίας, σε σκηνές που θα μπορούσαν να κοσμούν καρτ ποστάλ. Από τη Γαλλία θα βρεθούν στην Κορνουάλη της Αγγλίας και στην απειλητική έπαυλη Manderley όπου τους περιμένει η Mrs. Danvers και -κυρίως- το "φάντασμα" της πρώτης κυρίας De Winter.
Η Rebecca (1940) ήταν η πρώτη παρουσία του Alfred Hitchcock στο Χόλιγουντ και η αρχή της συνεργασίας του με τον ημιμυθικό παραγωγό που ακούει στο όνομα David O. Selznick.
Από εκεί και πέρα ξεκινά ένα ρομαντικό γαϊτανάκι του τρόμου που δε διαθέτει φανταστικά τέρατα αλλά ανθρώπινα "κτήνη" που τρέφονται από ό,τι κακό μπορεί να κρύβεται βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή. Ζήλια, μίσος, θυμός, τρέλα, εμμονές και ψευδαισθήσεις μεγαλείου χτίσουν ένα ιδανικό τοπίο για να ολοκληρωθεί ο μύθος. Μάλιστα, το remake τολμά να βάλει ένα κάπως διαφορετικό twist στο "καταστροφικό" τέλος της ιστορίας, πετυχαίνοντας μία μάλλον απρόσμενη νίκη ενάντια στον προκάτοχό του. Ίσως, τη μόνη.
Η σύγκριση
Η νέα κυρία De Winter πασχίζει με νύχια και με δόντια να νικήσει το "φάντασμα" που κρατά δέσμιο το σπιτικό της
Η παλιά Rebecca (1940) ήταν η πρώτη παρουσία του Alfred Hitchcock στο Χόλιγουντ και η αρχή της συνεργασίας του με τον ημιμυθικό παραγωγό που ακούει στο όνομα David O. Selznick. Ήταν μία μεγάλη εμπορική επιτυχία που σύστησε τον σπουδαίο Βρετανό σκηνοθέτη στο αμερικανικό κοινό και ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος του τελευταίου, αφού κατάφερε να κάνει πραγματική τέχνη σε ένα φιλμ που στόχευε σε μεγάλα ακροατήρια. Το κερασάκι στην τούρτα; Το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το 1940.
Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα έργο αξεπέραστο που καταφέρνει, μάλιστα, να μείνει πιστό στο όρμα της du Maurier. Κάπου, εδώ, λοιπόν είναι που σηκώνεται μία γερή ειρωνεία από το έδαφος σαν ξαφνικός δυνατός άνεμος. Στο story της Rebecca παρακολουθούμε τις αναμνήσεις και τα πανούργα σχέδια της πρώτης συζύγου του De Winter να καταδιώκουν τους πρωταγωνιστές. Η νέα κυρία De Winter πασχίζει με νύχια και με δόντια να νικήσει το "φάντασμα" που κρατά δέσμιο το σπιτικό της. Κάτι, δηλαδή, που συμβαίνει και με το remake καθώς μάταια παλεύει να αναμετρηθεί με την original ταινία.
Οι πρωταγωνιστές δείχνουν κάπως άγουροι ή μάλλον για να είμαστε τελείως δίκαιοι όχι και τόσο ώριμοι σε σχέση με το cast της ταινίας του '40. Μάλιστα, για τον Armie Hammer έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής κριτικές που τον πετάνε κυριολεκτικά "στα σκυλιά". Όχι, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Σίγουρα όμως η τίμια ερμηνεία του βρίσκεται πολύ μακριά από τον επικίνδυνο μαγνητισμό που εκπέμπει ο Laurence Olivier καθώς παλεύει να υπερνικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες.
Ο σκηνοθέτης Ben Wheatley, όμως, πολλές φορές προσπαθεί να εντυπωσιάσει -ή μήπως να κρύψει τις αδυναμίες του;- με πολλούς λάθος τρόπους.
Ναι, το ρομάντζο που αναπτύσσεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές δεν μοιάζει "χάρτινο", αφού χτίζεται κομμάτι κομμάτι και το ζευγάρι Hammer-James γράφει καλά στην κάμερα, όπως και η πολύπειρη Kristin Scott Thomas στον ρόλο της "κακιάς". Ο Wheatley, όμως, πολλές φορές προσπαθεί να εντυπωσιάσει -ή μήπως να κρύψει τις αδυναμίες του;- με πολλούς λάθος τρόπους: Πολύχρωμα οπτικά πυροτεχνήματα, ζηλευτά τοπία και εφιαλτικές σεκάνς στιλιζάρουν περισσότερο από αντέχεις την ταινία.
Τελικά, υπάρχει κάποιο νόημα στο να δεις το remake αυτό του Netflix; Δεν είναι ένας άσχημος τρόπος να περάσεις το απόγευμα της Παρασκευής - αν, βέβαια, έχεις δει το original φιλμ και θα σε ενδιέφερε να παρακολουθήσεις μία "διασκευή" του. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι μπορείς πολύ απλά να δεις το αυθεντικό. Τη Rebecca του Hitchcock όπου ο Βρετανός πατάει γερά πάνω στη δύναμη του ίδιου του βιβλίου, τσακίζοντας τα συναισθηματικά κόκαλα των θεατών γυρίζοντας ένας θρίλερ εποχής που έγραψε ιστορία. Ακριβώς 80 χρόνια μετά, η δικιά του Rebecca δείχνει αξεπέραστη.