Τα τελευταία χρόνια οι κριτικοί συνηθίζουμε, εύλογα, να γκρινιάζουμε για την απουσία πρωτότυπων ιδεών στο σινεμά ευρείας κατανάλωσης. Με τα υπερηρωικά στούντιο να έχουν κυριαρχήσει κατά κράτος στο παγκόσμιο box office, αλλά και το Χόλιγουντ να αφιερώνεται σε παραγωγές που ανακυκλώνουν είτε τον εαυτό του (ριμέικ, reboots κ.λπ.) είτε ποικιλοτρόπως την ποπ κουλτούρα, η ανάδειξη καινοτόμων κινηματογραφικών προτάσεων έφθινε. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις που συνδύαζαν καλλιτεχνικό και εμπορικό γκελ, όπως για παράδειγμα εκείνη του Τζόρνταν Πιλ ("Τρέξε!"). Ένας σκηνοθέτης, όμως, δεν φέρνει την άνοιξη… Έτσι, όταν έγινε γνωστό πως ο Ρόμπερτ Έγκερς, ένας δημιουργός με αποδεδειγμένα ρηξικέλευθη ματιά, αποκτούσε πρόσβαση σε έναν προϋπολογισμό της τάξεως των 70-90 εκατομμυρίων δολαρίων για την υλοποίηση του "Ανθρώπου απ' τον Βορρά", η προσμονή των απανταχού σινεφίλ χτύπησε κόκκινο.
Arthouse ιστορία
Από το σπάνιας ατμόσφαιρας ντεμπούτο του "Witch" (2015) έως τον πυρετώδη "Φάρο" (2019) και φυσικά τον "Άνθρωπο…", αγαπημένο υλικό του Έγκερς είναι το παρελθόν, το οποίο στα χέρια του απεικονίζεται με τη μορφή arthouse κομψοτεχνήματος. Από τον 17ο και τον 19ο αιώνα, όπου τοποθετούνταν, αντίστοιχα, τα δύο προηγούμενα φιλμ του Αμερικανού σκηνοθέτη, μεταφερόμαστε τώρα στον 9ο και την εποχή της ακμής των Βίκινγκ.
Ο βασιλιάς Άρβαντιλ (Ίθαν Χοκ) επιστρέφει από πολεμικές επιδρομές στο πλάι της βασίλισσάς του (Νικόλ Κίντμαν) και ορίζει διάδοχό του τον πρίγκιπα Άμλεθ (Όσκαρ Νόβακ σε μικρή ηλικία, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ ως ενήλικος). Στο μεταξύ, όμως, ο μέχρι πρότινος πιστός στρατιώτης Φιόλνιρ (Κλες Μπανγκ) δολοφονεί τον Άρβαντιλ και απάγει τη βασίλισσα και μητέρα του Άμλεθ. Ο νεαρός ορκίζεται, τότε, οργισμένη εκδίκηση.
Χάρη στην απλότητά της, η αρχετυπική πλοκή που κατασκευάζει ο Έγκερς επιτρέπει να στηθεί γύρω της ένας επιβλητικός σε διαστάσεις και λεπτοδουλεμένος καλλιτεχνικά κόσμος, ο οποίος σμιλεύτηκε με τρομερή ακρίβεια. Στο πλευρό του ο σκηνοθέτης είχε μια ομάδα από ιστορικούς συμβούλους, αρχαιολόγους και μελετητές της σκανδιναβικής μυθολογίας ώστε να αποφευχθούν τυχόν λάθη στις αναπαραστάσεις, είτε αυτές αφορούσαν κοστούμια είτε τελετουργικά. Αυτό σημαίνει, συνεπώς, πως και οι ίδιοι οι κινηματογραφικοί Βίκινγκς όφειλαν να συμφωνούν με την αιμοβόρα φήμη που τους ακολουθεί διαχρονικά.
H συνέχεια στο Athinorama.gr