Ήδη από τις πρώτες μέρες του 63ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (3-13/11) φάνηκε πως η αγάπη, ο έρωτας, το σμίξιμο κι ο αποχωρισμός θα είναι ανάμεσα στα κεντρικά θέματα των ταινιών που συμμετέχουν στο ελληνικό πρόγραμμα του θεσμού. Ανεξαρτήτως είδους, φιλμ όπως το χειροποίητο "Άνθη στα Άνθη" και το sui generis sci-fi "Ησυχία 6-9", έχουν μια καρδιά που χτυπά δυνατά από τα συναισθήματα που εξερευνούν και ψηλαφούν. Αυτή η διάθεση αποτελεί και το καύσιμο της πρώτης μεγάλου μήκους του Νίκου Πάστρα με τίτλο "Μπάσταρδα".
Μια ταινία που κατά ένα μέρος της γυρίστηκε με τη συνδρομή του κοινού μέσω crowdfunding και αναδείχθηκε σε μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του φεστιβάλ, καθώς οι προβολές της σημείωσαν sold out από την πρώτη μέρα προπώλησης των εισιτηρίων. Εξέλιξη δικαιολογημένη, αφού στα "Μπάσταρδα" πρωταγωνιστεί μια ολόφρεσκη και ταλαντούχα γενιά νέων ηθοποιών με αποδεδειγμένη φόρα, ενώ στο σάουντρακ βρίσκεται ένας από τους πλέον ξεχωριστούς μουσικούς των τελευταίων ετών, ο Τζίμι Πολιούδης (Mazoha, Vagina Lips), χάρη στον οποίο η ταινία αποκτά ενισχυμένη ενέργεια και ένταση. Στην πράξη, βέβαια, αυτή η ιλιγγιώδης φούρια που διαπνέει το φιλμ, όσο γοητευτικά κινηματογραφημένη και εάν είναι, φλερτάρει έντονα με τον εκτροχιασμό.
H πλοκή
Χωρίς να αναφερθεί με σαφήνεια το πλαίσιο ή μια κάποια αφορμή, συστηνόμαστε σε μια ετερόκλητη παρέα νεαρών αγοριών και κοριτσιών, γύρω στα 20, που περνούν τις μέρες τους σε ένα απομονωμένο επαρχιακό σπίτι. Η ρουτίνα τους αφορά μια σειρά από αταξίες, κραιπάλες, σεξ, μικρές και μεγάλες προδοσίες, ανταλλαγές αγγιγμάτων και σωματικών υγρών, βλέμματα που άλλοτε λάμπουν από γκλίτερ και άλλοτε από δάκρυα. Κάπως έτσι, από τις αύρες και τις ενέργειές τους, το σπίτι όπου ζουν μετατρέπεται σε ένα μη-τόπο. Ένα μέρος όπου οι κανόνες παύουν και η πραγματικότητα ορίζεται από την αρχή. Μία όχι απαραίτητα ουτοπία, αλλά σίγουρα ένας χώρος απελευθερωμένος από ενήλικα "πρέπει", στον οποίο η ζωή είναι ακόμα ένα ατελείωτο παιχνίδι.
Η συνέχεια στο Athinorama