Μετά από 55 χρόνια αναμονής για έναν τελικό, παίζοντας στην έδρα τους, πανηγυρίζοντας ώρες πριν από τον αγώνα του τελικού του Euro 2020, μόνο και μόνο για να χάσουν στο τελευταίο πέναλτι. Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο; Σύμφωνα με τον Edward Aloysius Murphy, "τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνουν χειρότερα".
Το The Final: Attack on Wembley, σε σκηνοθεσία των Rob Miller και Kwabena Oppong, καταδύεται στη σειρά των ατυχημάτων εκείνης της ημέρας, των λανθασμένων εκτιμήσεων, του χαμού με τις μπύρες και των απροκάλυπτων καυγάδων, παρουσιάζοντας την ανθρωπότητα στη χειρότερη εκδοχή της, πολύ πέρα από ένα χαμένο πέναλτι.
Ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ
Από τη μία πλευρά, η Ιταλία πανηγύρισε τη νίκη της 15 χρόνια μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απολαμβάνοντας τον ευρωπαϊκό θρίαμβο για πρώτη φορά από το 1968. Η πανηγυρική ατμόσφαιρα επισκίασε σημαντικά ζητήματα: τα κενά ασφαλείας, η υποτιμημένη εισροή φιλάθλων και οι κακές χρονικές αποφάσεις, τα οποία αναδεικνύονται σχεδόν τρία χρόνια μετά το Euro 2020 από αυτό το αγγλικό ντοκιμαντέρ.
Από το "It's coming home" μέχρι το "It's coming Rome", τα 120 λεπτά συν τα πέναλτι έμοιαζαν ατελείωτα για όσους χειρίζονταν την ασφάλεια στο Γουέμπλεϊ στις 11 Ιουλίου 2021. Μια οδυνηρή στιγμή στην ταινία δείχνει την ελπίδα ενός υπαλλήλου ασφαλείας για την ήττα της Αγγλίας, ώστε να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή -ένα μείγμα μέθης και ευφορίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε θανατηφόρες συνέπειες. Κάτι που αναφέρεται συχνά στο ντοκιμαντέρ είναι το γεγονός ότι θεωρήθηκε θαύμα που δεν χάθηκαν ζωές μέσα στο χαοτικό σκηνικό.
Πρωτοφανείς συνθήκες
Το Wembley Way είχε πλημμυρίσει από νωρίς το πρωί από Άγγλους φιλάθλους χωρίς εισιτήριο, που συγκεντρώνονταν έξω από το στάδιο για να πιουν και να τραγουδήσουν. Οι κάτοχοι εισιτηρίων αντιμετώπισαν ένα απροσπέλαστο φράγμα από φωνακλάδες, εριστικούς οπαδούς, δημιουργώντας πρωτοφανείς συνθήκες για έναν μεγάλο τελικό. Η μειωμένη χωρητικότητα λόγω των μέτρων COVID-19 άφησε δεκάδες χιλιάδες θέσεις άδειες. Πολλοί οπαδοί χωρίς εισιτήριο το είδαν ως ευκαιρία, ώστε να εισέλθουν με τη βία, οδηγώντας σε μια τέλεια καταιγίδα αφέλειας, λογιστικών ατυχιών και χάους, με "καύσιμο" το αλκοόλ.
Τελικά, περίπου 6.000 οπαδοί χωρίς εισιτήριο συγκεντρώθηκαν έξω από το Γουέμπλεϊ, άλλοι για να παρακολουθήσουν την αναμενόμενη νίκη της Αγγλίας, άλλοι αποφασισμένοι να μπουν μέσα με κάθε τρόπο. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μαρτυρίες από το προσωπικό ασφαλείας, οπαδούς, δημοσιογράφους, ακόμη και από εκείνους που είχαν σκοπό να τρυπώσουν χωρίς εισιτήρια. Γυάλινα μπουκάλια που πετούσαν στον αέρα, αδύναμα φράγματα ασφαλείας, υπερφορτωμένα γκισέ που έκλεισαν μέσα στο χάος, εμποδίζοντας τους νόμιμους κατόχους εισιτηρίων να βγουν έξω.
Κάτι σαν ανταρτοπόλεμος
Το ντοκιμαντέρ απεικονίζει ένα σενάριο που μοιάζει με ανταρτοπόλεμο, στο οποίο η νύχτα θα μπορούσε εύκολα να είχε μετατραπεί σε τραγική. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξαν θύματα, η εκδήλωση αποκάλυψε μια βαθύτερη απώλεια από την ήττα με 4-3 στα πέναλτι, αναδεικνύοντας το επίμονο ζήτημα του ρατσισμού. Η ταινία καταγράφει τη δυσφορία και τον κίνδυνο που αντιμετώπισαν οι μαύροι οπαδοί μετά το παιχνίδι, που επιδεινώθηκε από την κακοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με στόχο τους Rashford, Sancho και Saka. Ο βανδαλισμός της τοιχογραφίας του Rashford στο Μάντσεστερ, που αργότερα αντιμετωπίστηκε με την αλληλεγγύη της κοινότητας, υπογραμμίζει τον τρόμο και την ενότητα της νύχτας.
Καθώς η Αγγλία ξυπνούσε για να ξαναχτίσει την καταρρακωμένη της εικόνα, το ερώτημα παρέμενε: "Πού ήταν οι περίφημες αγγλικές αρετές του ευ αγωνίζεσθαι, του σεβασμού και της αξιοπρέπειας;", όπως διερωτήθηκε η Libération την επόμενη ημέρα.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.