Είναι τεράστια τα άλματα που έχουν κάνει οι δυο μεγάλες κινηματογραφικές διοργανώσεις της χώρας, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας (02-14/10) και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (31/10-10/11), που κλείνουν φέτος 30 και 65 χρόνια αντίστοιχα.
Για τη δεύτερη, έχουμε ακόμα χρόνο μπροστά μας ως τις 31 Οκτωβρίου για να μιλήσουμε, σ' αυτό εδώ το κείμενο βρίσκεσαι γιατί η πρώτη, οι Νύχτες Πρεμιέρας, επέλεξαν -και έκλεισαν- μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς για να κάνει ποδαρικό στην τελετή έναρξής τους. Μιλάμε για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα των Καννών, το Anora του Sean Baker (The Florida Project, Red Rocket).
Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν διάνα οι Νύχτες Πρεμιέρας· και κυρίως, δεν είναι η επιλογή της ταινίας που μας εκπλήσσει, καθώς η φινετσάτη αισθητική, αλλά και το εύστοχο αισθητήριο των διοργανωτών, είναι πολλάκις αποδεδειγμένα.
Θυμίζουμε ότι στις χρονιές που προηγήθηκαν, στις τελετές έναρξης είδαμε έργα που δημιούργησαν ντόρο, το καθένα με τον τρόπο του, μεταξύ των οποίων τα οσκαρικά Parasite (2019) και Nomadland (2020), τα ιδιαίτερα A Hero (2021) και Decision to Leave (2022), όπως και το συγκινητικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Celine Song, Past Lives που για πολλούς αποτέλεσε την καλύτερη ταινία του 2023.
Ωστόσο, είναι η πρώτη, που με πιάνει κόσμος και μου λέει ότι ανυπομονεί για το Anora, το οποίο πράγματι περιβάλλεται από ένα είδος virality που σίγουρα δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Και παρότι ο κανόνας της αντιστοιχίας "πολλά κεράσια-μικρό καλάθι" μου είναι προσφιλής, είναι κάπως αναπόφευκτο οι προσδοκίες να μην έχουν ήδη πολλαπλασιαστεί. Άνθρωποι είμαστε άλλωστε.
Ας δούμε όμως, τι "κουμάσι" είναι αυτή η Anora και για ποιο λόγο θεωρείται ξεκάθαρο φαβορί στην κούρσα των φετινών Oscars.
Who are you Anora?
Στέκομαι σε δύο φράσεις που δεν επινόησα εγώ, αλλά δανείστηκα από τον διανομέα της ταινίας, Tanweer και φυσικά από τον Λουκά Κατσίκα, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ: Πρόκειται για μία "ρεαλιστική, ξέφρενη και απολαυστική εκδοχή της Σταχτοπούτας", είναι ένας "αθυρόστομος συνδυασμός αυτής και του Pretty Woman, χωρίς τον εξιδανικευμένο ρομαντισμό της πρώτης και το χολιγουντιανό λούστρο της δεύτερης."
Σύμφωνα με την πλοκή, η Anora είναι μία σεξεργάτρια που συναντά τον πρίγκιπα των ονείρων της στο πρόσωπο ενός 20χρονου γόνου Ρώσου ολιγάρχη, τον παντρεύεται, αλλά δε συνειδητοποιεί ότι, ακριβώς επειδή δεν είναι το πρότυπο της πολύφερνης νύφη (καθώς πρέπει, με προίκα, γαλλικά και μπαλέτο), θα βρει τα πεθερικά της, μαινόμενα μπροστά της.
Τι έχουμε λοιπόν; Ρομάντζο σε συσκευασία "undergroundίλα, σεξ-χρήμα-και-ιδρώτας, παρτάρες στο Λας Βέγκας, περιθώριο" και με περιτύλιγμα το ξεμπρόστιασμα της διαχρονικά επιφανειακής κουλτούρας μας που παραμένει κραταιά όσα αντιστερεοτυπικά μανιφέστα δικαιωμάτων κι αν συντάξουμε εν έτει 2024. Sounds fun.
Πέρα από τα παραπάνω που απευθύνονται σε ένα τεράστιο εύρος κοινού που όλο και κάποια πτυχή της ταινίας θα το αγγίξει, το Anora ακούγεται και αρκούντως "σκοτεινό" για να γεμίσει το μάτι όλων εκείνων που σνομπάρουν οτιδήποτε φέρει έστω και ψύγματα λάμψης ή που δε δείχνει αρκούντως καταθλιπτικό, κοινωνικά αλληγορικό, καταγγελτικό ή ασαφές για να το πάρουν στα σοβαρά.
Ίσως δηλαδή πάρει εκδίκηση για τα Lalaland και Past Lives στην κατηγορία καλύτερης ταινίας, επειδή "γυαλίζει" λιγότερο ή τελοσπάντων τόσο ώστε να σηκώνει σωστά τη σημαία της βαθιά σκεπτόμενης εναλλακτίλας που απεχθάνεται τις movies for the masses.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα θα πω, και αν εδώ έχουμε μία αξιόλογη ταινία -που όπως όλα δείχνουν την έχουμε- δε θα έπρεπε να μας νοιάζει τίποτα από όσα μόλις διάβασες. Παρά μόνο να την ευχαριστηθούμε και στο μέλλον να πάρει ό,τι άλλο της αναλογεί και της αξίζει.
Να πέσει το trailer:
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.