Δεν περιμένεις από μια ταινία σαν το Thunderbolts* (έχει σημασία ο αστερίσκος) να μιλήσει για βαθυστόχαστα νοήματα, να παραδώσει συγκινητικές ερμηνείες ή έστω να επαναφέρει το Marvel Cinematic Universe στις δόξες εποχής Avengers: Endgame.
Και, πράγματι, δεν το κάνει ακριβώς έτσι. Όμως είναι σε αυτό το μονοπάτι και φέρνει λίγη από τη νεραϊδόσκονη, που έλειπε από τις τελευταίες παραγωγές των Marvel Studios, με τρόπο που θυμίζει "εξιλέωση", σαν αυτή που ψάχνουν οι πρωταγωνιστές της. Για κάποιον λόγο, όλα ταιριάζουν.
Μια "γήινη" περιπέτεια
Το Thunderbolts* είναι μια "γήινη" περιπέτεια, πάντα σε σχέση με το σύμπαν στο οποίο διαδραματίζεται. Σκεφθείτε κάποιο... Black Widow 2 που πλαισιώνεται από άλλους χαρακτήρες του MCU για να φτιάξει το Suicide Squad by Marvel. Σε αντίθεση με τα πολυσύμπαντα, τις διαστάσεις σε άλλους κόσμους, αλλά και τις περίπλοκες πλεκτάνες, που είδαμε στο τελευταίο Captain America, η νέα ταινία στέκεται ως ανάσα φρεσκάδας με μια κλασική συνταγή, που είχε η αλήθεια είναι ότι είχε λείψει.
Σκεφθείτε "αντιήρωες", που νιώθουν χαμένοι και προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους. Σε αυτό το κλίμα μάς βάζει για τα καλά η Florence Pugh, η οποία είναι ο συνδετικός κρίκος, κρυφός ηγέτης αυτής της παράταιρης ομάδας των B-Listers, που αναγκάζονται να συνεργαστούν για να επιβιώσουν, αλλά και για να βρουν τον σκοπό τους. Όπως κάθε συναφές στόρι, που σέβεται τον εαυτό του, βάζει τους ήρωες να αλληλοσκοτωθούν, καθώς αυτοί καταλήγουν να σχηματίζουν την ομάδα των "απόκληρων".
Οι σεναριογράφοι (που έκαναν επίσης τη σειρά BEEF) έπλασαν συμπαγείς διαλόγους, που έχουν ως βασικό στόχο την ανάπτυξη των χαρακτήρων, αλλά και την συνειδητά απλοποιημένη μετάβαση από setpiece σε setpiece. Κάποιο exposition για το παρελθόν κρίνεται θεμιτό, δεδομένου του όγκου του περιεχομένου που έχει προηγηθεί, όμως δεν ενοχλεί, καθώς δίνεται εν μέσω δράσης και ατάκας, προσφέροντας μια φυσικότητα που δεν βλέπαμε τελευταία.
Η συνταγή της ομάδας κρίνεται επιτυχημένη, με τον David Harbour ως Red Guardian να αποτελεί το comic relief κατά κύριο λόγο, χωρίς να του λείπει όμως η ουσία σε άλλες στιγμές, ο "ιμιτασιόν" Captain America, να τιμά τον ρόλο του ως wannabe ηγέτης και ο Sebastian Stan (Bucky aka Winter Soldier) να συνεισφέρει τα μέγιστα σε τουλάχιστον μία από τις πιο cool στιγμές που έχουμε δει στο MCU εδώ και πολλά χρόνια. Η μόνη παράταιρη νότα και όχι τόσο καλά ανεπτυγμένος ως χαρακτήρας είναι η Ghost (Hannah John-Kamen), που... κάπου την έχουμε δει ξανά, όμως δεν θυμίζει πολλά... και, παράλληλα, δεν δίνονται και πολλές πληροφορίες για εκείνη.
Δεν απογοητεύει
Στην αντίπερα όχθη, έχουμε τη θρυλική Julia Louis-Dreyfus στον ρόλο της Valentina Allegra de Fontaine, που συμμετείχε ως guest σε άλλες ταινίες κι εδώ παίρνει την "τελική μορφή" της ως βασικός αντίπαλος της ομάδας. Έχει για στήριγμα τη βοηθό της, η οποία λειτουργεί τόσο εντός, όσο και εκτός σεναρίου για να αναπτυχθεί ο χαρακτήρας της, ενώ λίγο αργότερα εμφανίζεται και η πραγματική απειλή της ταινίας. Εκεί υπάρχει και μια μικρή "κοιλιά" στο μοντάζ, καθώς περνάμε αρκετό χρόνο στην "τελική δοκιμασία" χωρίς να παρουσιάζεται κάτι τρομερά ενδιαφέρον, όμως δεν απογοητεύει εντέλει.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας, ειδικότερα για τους φανς, έρχεται σαφώς στο τελευταίο μέρος, το οποίο θα αφήσουμε ασχολίαστο. Καλό είναι να γνωρίζετε ότι υπάρχουν δύο post-credits scenes, που τιμούν την παράδοση.
To Thunderbolts* έχει χαρακτήρα και καταλήγει να είναι αξιομνημόνευτο, όχι με τον τρόπο που σώθηκε το Deadpool & Wolverine (χρησιμοποιώντας cameos και gimmicks), ούτε μόνο για τις όμορφες χορογραφίες και τις ατάκες του. Η νέα ταινία της Marvel έχει πετύχει σε σημεία-κλειδιά, όπως είναι η ροή, το στήσιμο των ηρώων και της ομάδας και η μεταξύ τους διάδραση. Μέχρι και το soundtrack έχει κάτι αυτήν τη φορά. Οι Thunderbolts* μπορεί να μην είναι οι νέοι Avengers, αλλά σίγουρα είναι στις καλές στιγμές του MCU.
To Thunderbolts* έρχεται 1η Μαΐου στους κινηματογράφους από τη Feeelgood.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.