Ο Daniel Day-Lewis είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους καλλιτέχνες που κάθε τους εμφάνιση μοιάζει με γεγονός. Και τώρα, μετά από οκτώ χρόνια απουσίας, ο τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ (ο μόνος ηθοποιός που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο) επιστρέφει με το Anemone — μια ταινία που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του γιου του, Ronan Day-Lewis, και που κουβαλάει ήδη κάτι βαθιά προσωπικό.
Η πρώτη εικόνα από το φιλμ μόλις κυκλοφόρησε, λίγες εβδομάδες πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης. Πατέρας και γιος μοιράζονται και το σενάριο, δημιουργώντας ένα έργο που, από την περιγραφή του, μοιάζει να αντηχεί προσωπικές και συναισθηματικές συχνότητες.
Λίγα λόγια για την ταινία
Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία δύο αδελφών στη βόρεια Αγγλία. Ο Sean Bean υποδύεται τον μεσήλικα άνδρα που εγκαταλείπει το σπίτι του στα προάστια και ξεκινά ένα ταξίδι στα δάση. Εκεί θα συναντήσει ξανά τον αποξενωμένο, ερημίτη αδελφό του — τον χαρακτήρα του Day-Lewis. Η σχέση τους, άλλοτε τεταμένη κι άλλοτε τρυφερή, είναι σημαδεμένη από ένα παρελθόν γεμάτο μυστικά και τραγικά γεγονότα.
Το Anemone είναι, όπως περιγράφεται, "ένα οικογενειακό δράμα για ζωές που έχουν καταστραφεί από φαινομενικά ασυμβίβαστες κληρονομιές πολιτικής και προσωπικής βίας". Όμως πέρα από την πλοκή, το ίδιο το γεγονός ότι ο Daniel Day-Lewis επέστρεψε είναι σχεδόν κινηματογραφική ιστορία από μόνο του.
Όταν είχε ανακοινώσει ότι αποσύρεται
Το 2017, πριν ακόμη κυκλοφορήσει το Phantom Thread, είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του: "Ο Daniel Day-Lewis δεν θα εργαστεί ξανά ως ηθοποιός… Πρόκειται για μια προσωπική απόφαση και ούτε ο ίδιος ούτε οι εκπρόσωποί του θα κάνουν περαιτέρω σχόλια".
Λίγο αργότερα, μιλώντας στο W Magazine, εξήγησε: "Ήξερα ότι ήταν ασυνήθιστο να βγάλω μια ανακοίνωση. Αλλά ήθελα να τραβήξω μια γραμμή… Η παρόρμηση να σταματήσω ρίζωσε μέσα μου και έγινε εμμονή. Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω".
Για οκτώ χρόνια έμεινε μακριά από τα φώτα και τα πλατό, αφήνοντας πίσω μια καριέρα γεμάτη ερμηνείες-ορόσημα. Και τώρα, η επιστροφή του μοιάζει με ένα σιωπηλό, προσωπικό statement — όχι μόνο για την υποκριτική, αλλά και για τη σχέση πατέρα-γιου, για τη δύναμη της αφήγησης, για το πώς οι τέχνες γίνονται γέφυρα ανάμεσα στις γενιές.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.