Ένα found footage horror γυρισμένο στις Άνδεις μετατρέπει αρχαίους μύθους σε πραγματικότητα και κάνει το Blair Witch Project να φαντάζει σαν ερασιτεχνική προσπάθεια: Ο λόγος για τη νέα ταινία του περουβιανού σκηνοθέτη Gonzalo Otero ονόματι "Το Δάκρυ Του Διαβόλου" (The Devil's Teardrop) που φιλοδοξεί να επαναφέρει την έννοια του αυθεντικού τρόμου στο σινεμά και κυκλοφορεί στις 27 Νοεμβρίου.
Καταρχάς, να πέσει το trailer:
Η πλοκή
Η Sarah, μια νεαρή Αμερικανίδα, πείθει τρεις φίλους της –τον Isaac, την Jackie και τον Horacio– να συμμετάσχουν στην παραγωγή του φιλόδοξου περιβαλλοντικού της ντοκιμαντέρ. Το ταξίδι τους οδηγεί σε έναν σκοτεινό κόσμο παράνομης εξόρυξης, μέσα σε ένα μυστηριώδες περουβιανό δάσος. Οι κάτοικοι της περιοχής τους προειδοποιούν έντονα να μείνουν μακριά από το δάσος και την κωμόπολη των μεταλλωρύχων, αναφέροντας τον Supay – μια αρχέγονη οντότητα της ανδεανής μυθολογίας που μπορεί να αλλάζει μορφή και να παραμένει αόρατη. Ο Supay έχει διεκδικήσει το έδαφος και έχει σκοτώσει όσους μεταλλωρύχους τόλμησαν να ματώσουν τη γη.
Η ομάδα απορρίπτει αρχικά τις προειδοποιήσεις θεωρώντας τες τέχνασμα για να συγκαλυφθούν παράνομες δραστηριότητες, και προχωρά να παραβιάσει την απαγόρευση, εισερχόμενη στην περιοχή. Γρήγορα όμως ανακαλύπτει πως πίσω από τους παγωμένους θρύλους κρύβονται τρομακτικές αλήθειες, μαζί με τον πραγματικό λόγο της παρουσίας τους εκεί, μια αποκάλυψη που θα σφραγίσει οριστικά τη μοίρα τους.
Το "Δάκρυ Του Διαβόλου" εξερευνά την πάλη ανάμεσα στον αλτρουισμό και τον εγωισμό. Όταν ο φόβος γίνεται πραγματικός και η επιβίωση τίθεται σε κίνδυνο, τι υπερισχύει στην ανθρώπινη φύση; Η αγάπη προς τους άλλους ή η αγάπη προς τον εαυτό μας; Η αυτοσυντήρηση, η σωτηρία των άλλων ή η θυσία για κάποιον αγαπημένο;
Το ερώτημα αυτό καθοδήγησε τη συγγραφή και την παραγωγή σε θεματικό επίπεδο, φαίνεται στους χαρακτήρες, τα κίνητρά τους και σην πορεία μεταμόρφωσής τους. Ο τρόμος αποτελεί ένα δυνατό είδος για την εξερεύνηση των βαθύτερων σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης ψυχής.
Ας δούμε όμως, τι λέει ο σκηνοθέτης Gonzalo Otero για την ταινία του:
>Πώς προέκυψε η ιδέα για το "The Devil's Teardrop";
Όταν άρχισα να γράφω το σενάριο, ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία τρόμου βασισμένη σε περουβιανούς μύθους, ειδικά στη μυθολογία του Περού. Έπρεπε να κάνω έρευνα, γιατί είμαι από τη Λίμα, την πρωτεύουσα, και εκεί δεν ακούς συχνά για μυθολογίες των Άνδεων ή της ζούγκλας. Έπρεπε να το μελετήσω.
>Γιατί αποφάσισες να συνεργαστείς με κάποιον άλλον στο σενάριο;
Ξεκίνησα να γράφω την ταινία, και κάποια στιγμή ένιωσα ότι χρειαζόμουν κάποιον να συζητάω, να φέρνει νέες ιδέες και μια διαφορετική οπτική.
>Πώς γνώρισες τον Diego, τον συν-σεναριογράφο;
Δίδασκα για αρκετό καιρό σε μια σχολή κινηματογράφου και γνώρισα εκεί τον Diego. Ήταν μαθητής μου και είχε γυρίσει μερικές μικρού μήκους ταινίες τρόμου. Θυμάμαι ότι επέβλεπα την πτυχιακή του και μου άρεσε η δουλειά του ως σεναριογράφος. Έτσι τον ρώτησα αν θα ήθελε να συν-γράψουμε την ταινία.
>Τι ανακάλυψες στην έρευνά σου για τους περουβιανούς μύθους;
Διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στοιχεία ανάμεσα σε διαφορετικούς μύθους: όπως ο Supay από τις Άνδεις στην κουλτούρα των Ίνκας και μύθοι της ζούγκλας όπως ο Tunche και ο Chullachaqui. Αυτές οι οντότητες μοιράζονται χαρακτηριστικά, όπως η ικανότητα να αλλάζουν μορφή, και βρήκα πολλά στοιχεία που μπορούσα να συνδέσω. Έτσι, άρχισα να αναμειγνύω αυτούς τους μύθους και δημιούργησα την έννοια του Supay για την ταινία.
>Τι ενέπνευσε τον χαρακτήρα του Supay στην ταινία;
Είδα ένα ντοκιμαντέρ για τον δράκο του Κομόντο που με εντυπωσίασε. Σε μια σκηνή, ένα κομόντο δαγκώνει ένα μεγάλο θηλαστικό στο πόδι· φαίνεται σαν να μην του έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά το ζώο επηρεάστηκε αμέσως. Ο δράκος έχει βακτήρια στο στόμα του που λειτουργούν σαν δηλητήριο. Για δύο εβδομάδες το ακολουθεί, ώσπου εξασθενεί και πέφτει. Η ιδέα ότι ο Supay δεν σκοτώνει άμεσα αλλά "μαρκάρει" τα θύματά του, αποδυναμώνοντάς τα μέχρι να έρθει η στιγμή να τους πάρει τη ζωή, με ενέπνευσε.
>Γιατί διάλεξες το found footage format;
Ήθελα να κάνω μια ταινία found footage, αλλά ήθελα να έχει νόημα πέρα από την αισθητική· ήθελα να αποτελεί μέρος της αφήγησης. Έτσι σκέφτηκα ότι οι χαρακτήρες θα μπορούν να βλέπουν τον Supay μόνο μέσα από τις κάμερές τους. Οι κάμερες έκαναν τον διάβολο ορατό. Έτσι, οι χαρακτήρες τις χρειάζονται για να επιβιώσουν, κάτι που δικαιολογεί το format. Το κάδρο γίνεται εργαλείο επιβίωσης, ενώ ο χώρος εκτός πλάνου γίνεται ακόμα πιο τρομακτικός. Αυτό βάζει το κοινό στην οπτική των χαρακτήρων — κι αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο.
>Πώς εξασφάλισες υποστήριξη για την ταινία και τα εφέ;
Όταν είχα ένα πρώτο outline, παρότι δεν είχα τελειώσει το σενάριο, άρχισα να αναζητώ συνεργάτες. Έδειξα το project στον César Zelada, που είναι ειδικός στα εφέ και στο animation, τομείς στους οποίους δεν είχα μεγάλη εμπειρία, καθώς προέρχομαι από το live action. Όταν διάβασε το outline, μου είπε ότι όλα είναι εφικτά και ενδιαφερόταν να γίνει παραγωγός. Αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση να γράψω το σενάριο όπως το φανταζόμουν, με όλα τα εφέ.
>Πώς χειρίστηκες το casting στη Νέα Υόρκη;
Πήρα τηλέφωνο τον ξάδερφό μου τον Diego, που ζούσε τότε στη Νέα Υόρκη, και τον ρώτησα αν μπορούσε να χειριστεί το casting. Είναι επίσης κινηματογραφιστής και πολύ καλός με τους ηθοποιούς, οπότε συμφώνησε. Σκηνοθέτησε τις οντισιόν, μου έστειλε τα βίντεο και συζητήσαμε μαζί μέχρι να καταλήξουμε στους ηθοποιούς.
>Πώς ολοκληρώθηκε το σενάριο;
Η τελευταία αναθεώρηση επικεντρώθηκε στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, στις καμπύλες μεταμόρφωσης και στον τρόπο που ο καθένας επηρεάζεται από τα γεγονότα.
>Έχεις κάποια ιστορία από τα γυρίσματα να μας διηγηθείς;
Ένα βράδυ κοιμόμουν και ξύπνησα από παράξενους θορύβους. Το δωμάτιο είχε πλαστικές σακούλες στο ταβάνι για να εμποδίζουν τη βροχή. Οι σακούλες άρχισαν να κουνιούνται λες και φυσούσε δυνατός άνεμος, ενώ όλα τα παράθυρα ήταν κλειστά. Παρακολουθώντας τις σακούλες να πηγαινοέρχονται με αυτόν τον θόρυβο, αναρωτήθηκα — ήταν ποντίκια ή ήταν το μέρος στοιχειωμένο; Δεν έμαθα ποτέ.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.