Αυτό που φαίνεται να υπάρχει ως υπόβαθρο σε όλες τις συζητήσεις που γίνονται τους τελευταίους μήνες σχετικά με το πώς θα αντιμετωπιστεί ο κορονοϊός και η πανδημία που αυτός προκάλεσε, δεν είναι παρά μια σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Γι’ αυτό και το να διερωτόμαστε το τι μπορούμε εμείς να μάθουμε από την κινεζική εμπειρία ενώ την ίδια στιγμή, προφανώς, ανήκουμε σε έναν άλλο κόσμο ο οποίος διοικείται με έναν άλλο τρόπο, μπορεί να είναι από περίπλοκο έως τελείως άχρηστο.
Ένα ιδιότυπο success story
Πριν προσπαθήσουμε να αντιγράψουμε το μοντέλο που κατά κάποιο τρόπο τιθάσευσε τον κορονοϊό στην Ουχάν, όπως μας 'προπαγανδίζει' το 'success story' της Κίνας, θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να κατανοήσουμε τόσο τη λογική που κρύβεται πίσω από όσα εφαρμόστηκαν όσο και τη σημασία του mindset των κατοίκων της που επέτρεψε την επιτυχία του.
Επίσης, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον ολοκληρωτικό έλεγχο επί των πολιτών, τη λογοκρισία, τις συγκαλύψεις και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που σχετίζονται με την εκεί αντιμετώπιση της Covid-19.
Στην Ουχάν, αλλά και παντού στην Κίνα, η πολιτική ήταν η ίδια -υπαγορευμένη από τη φύση και τα χαρακτηριστικά του πολιτικού της συστήματος- και στηρίχθηκε σε δύο πυλώνες: Στον περιορισμό των κινήσεων των πολιτών με αυστηρά lockdowns και την ταυτοποίηση και διαχείριση οποιουδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει πιθανό κίνδυνο.
Διαφορά (πολιτικής) νοοτροπίας
Πώς επιτεύχθηκαν; Χάρη στο ότι οι Κινέζοι πολίτες έχουν ήδη παραχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της αυτοδιάθεσής τους στην πολιτεία και έχουν μάθει, εν προκειμένω υπό τον φόβο αυστηρών ποινών, να συμμορφώνονται με τις διατάξεις και την οργάνωση της κυβέρνησης.
Στη Δύση, βρισκόμαστε στον αντίποδα αυτής της νοοτροπίας, τόσο σε επίπεδο πολιτικής οργάνωσης όσο και σε επίπεδο mentalité. Ο ρόλος του δημόσιου διαλόγου είναι κεντρικός για τη λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν μαζικά τη συμπεριφορά του πληθυσμού και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την προσωπική επιλογή και την ατομική ευθύνη του καθενός.
Στην Ευρώπη, πολύ απλά, δεν γίνεται να κλείσεις μία περιοχή στην οποία μένουν 11 εκατομμύρια άνθρωποι, στις 2 τη νύχτα, χωρίς να έχει προηγηθεί κανένας δημόσιος διάλογος.
Εδώ, τίποτα δεν θα μπορέσει να επιτύχει αν απλώς επιβληθεί. Όλα θα πρέπει να περάσουν μέσα από το δημοκρατικό πρίσμα και το όφελος που θα αποκομίσουν οι πολίτες από κάθε λογής μέτρα -π.χ. από ένα αυστηρό lockdown το οποίο θα οφείλουν να σεβαστούν- θα πρέπει να τους γίνει κατανοητό μέσα από επιχειρήματα.
Αν δεν λάβουμε υπόψη τις διαφορές ανάμεσα στα δύο πολιτικά συστήματα, ίσως δεν έχουμε να μάθουμε απολύτως τίποτα από την Κίνα.