Τι καλλιτεχνικό και προσωπικό στίγμα να άφησε η Μάρθα Καραγιάννη πίσω της, φεύγοντας από τη ζωή; Καθένας από εμάς, κάτι διαφορετικό θα έχει να θυμάται. Άλλος θα μείνει με την εικόνα της να ψευτοκλαψουρίζει. Άλλος θα τη θυμάται να χορεύει τσαχπίνικα, με κολλημένα πάνω στο σώμα της φτερά και πούπουλα, σαν να ήταν μια πιο "εντόπια" εκδοχή των sexy Αμερικανίδων bombshells. Άλλος δεν θα ξεχάσει το μπρίο, το ζαβολιάρικο ταμπεραμέντο και το πανέξυπνο βλέμμα της ή τον αθώο τρόπο που κοιτούσε τον φακό, με την ειλικρίνεια ενός λαϊκού κοριτσιού με τρελό drive και δύναμη. Άλλος, ίσως να γελάει για πάντα με το ρεσιτάλ ερμηνείας της ως Διονυσία στις Επτά Θανάσιμες Πεθερές.
Από τη Λυρική Σκηνή στον Φίνο
Η πιο "τσαχπίνα μαυρομάτα" του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είδε το φως το αληθινό το 1939 στον Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Ως παιδί, έδωσε παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή και στα 16 της έπαιξε στην πρώτη της ταινία στο σινεμά.
Ακολούθησαν δεκάδες επιτυχημένα φιλμ στα οποία έπαιξε, τραγούδησε και, κυρίως, χόρεψε. Έφτιαξε μια δική της σχολή με τα χορευτικά της, ενώ η πορεία της συνδέθηκε με τα μιούζικαλ και τις κωμωδίες του Γιάννη Δαλιανίδη.
Γοργόνα και μάγκας
Το τραγούδι που χαρακτήρισε τη Μάρθα Καραγιάννη ήταν το Ο άνδρας που θα παντρευτώ, από την εμβληματική ταινία Γοργόνες και μάγκες. Στη σκηνή που το ερμηνεύει, η τσαχπινιά της είναι παροιμιώδης, τα σκέρτσα της τρισχαριτωμένα. Ήταν ένας "λαϊκός πειρασμός" με σάρκα και οστά.
> Διάβασε ακόμα: Jean-Luc Godard για αρχάριους
Ενώ εκείνη φοράει το καρό μίνι της και τραγουδάει μες την τρελή χαρά για μια απελευθερωμένη γυναίκα, βέβαια, οι άντρες που κάνουν τα φωνητικά μονολογούν ότι θέλουν να την τουλουμιάσουν στο ξύλο: τα κακά της χάλια τήρα / ε ρε, να 'χα μια ζωστήρα. Μία ατυχής στιχουργικά στιγμή, ένα όχι και τόσο φεμινιστικό τραγούδι.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.