O μεγαλύτερος κίνδυνος για τον πλανήτη, αυτήν την στιγμή, είναι η υπερθέρμανση. Απειλεί ολόκληρα οικοσυστήματα, δημιουργεί λειψυδρία, προκαλεί τοπικές συγκρούσεις, ευθύνεται για μαζικές μεταναστεύσεις και, τέλος, λιώνει τους πάγους. Η καταστροφή του ενός μπορεί να είμαι όμως μία μεγάλη ευκαιρία για τον άλλον. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τα γραφεία ταξιδίων που καταπιάνονται με εκδρομές στην Αρκτική εδώ και λίγο καιρό τρίβουν τα χέρια τους.
Στη Βόρεια Θάλασσα, τον Καναδά, την Ισλανδία, τη Ρωσία και τον Αρκτικό Ωκεανό οι πάγοι λιώνουν με τόσο γρήγορο ρυθμό που έχουν μετατρέψει το ταξίδι σε αυτές τις περιοχές από περιπέτεια σε απλή βόλτα. Έτσι, οι εκδρομές κοντά στον Βόρειο Πόλο είναι μία πολύ πιο εύκολη ιστορία ενώ οι επισκέπτες μπορούν να παραμείνουν εκεί για μεγαλύτερα διαστήματα.
Μερικά μόλις κρουαζιερόπλοια προκαλούν όση μόλυνση προκαλούν όλα τα αυτοκίνητα της Ευρώπης μαζί
Φυσικά, το παράδοξο τουριστικό trend είναι δυνατό μόνο και μόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος. Βέβαια, εδώ πριν λίγο καιρό οι influencers μετέτρεψαν το Τσέρνομπιλ στον απόλυτο τουριστικό προορισμό, στην Αρκτική θα κολλήσουμε; Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τόσο απλό, αφού υπάρχει ένα αγκάθι: Η εμπορική ναυσιπλοΐα που δραστηριοποιείται στους πόλους είναι μία από τις οπισθοδρομικές βιομηχανίες στον κόσμο στο θέμα του περιβάλλοντος.
Για να καταλάβεις περίπου τα μεγέθη: Μερικά μόλις κρουαζιερόπλοια προκαλούν όση μόλυνση προκαλούν όλα τα αυτοκίνητα της Ευρώπης μαζί. Όσο για τις τιμές; Είναι το λιγότερο τσουχτερές και σίγουρα δεν απευθύνονται στον μέσο ταξιδιώτη. Σε κάποιες περιπτώσεις μία εβδομάδα διακοπών κοστίζει κοντά στις 11 χιλιάδες ευρώ. Εκείνοι, όμως, που έχουν τη δυνατότητα να τις επιλέξουν λένε ότι η μαγευτική θέα σε αποζημιώνει (με φριχτές συνέπειες για το περιβάλλον βέβαια).
Σύμφωνα με τη NASA το 13% των πάγων της Αρκτικής αποτελεί ήδη παρελθόν
Σχετικά με το λιώσιμο των πάγων, οι προβλέψεις είναι τουλάχιστον δυσοίωνες. Στην Αρκτική οι πάγοι εξαφανίζονται όλο και πιο γρήγορα. Σε τέτοιον βαθμό, ώστε οι υπολογισμοί της NASA αναφέρουν ότι ήδη το 13% αυτών αποτελεί παρελθόν. Έτσι, ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος του Αρκτικού Ωκεανού αποκαλύπτεται, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση, αφού τα νερά ανεβάζουν θερμοκρασίες λιώνοντας με τη σειρά τους ακόμα περισσότερο πάγο, σε έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, οι τουρίστες που κλείνουν εκδρομές στην Αρκτική πολλούς μήνες πριν, διατρέχουν τον κίνδυνο όταν φτάσουν στον προορισμό τους να μην υπάρχουν πια πάγοι για να δουν.
Η περιοχή αποτελεί, τώρα, σε πολιτικό επίπεδο ένα πραγματικό παζλ. Οκτώ διαφορετικές χώρες κατέχουν από ένα κομμάτι της, με συνεπές αποτέλεσμα να ισχύουν οκτώ διαφορετικά νομικά συστήματα. Τι να κάνει μία χώρα την Αρκτική; Το βορειότερο σημείο του πλανήτη είναι πλούσιο σε κοιτάσματα, ενώ τώρα που λιώνουν οι πάγοι οι ευκαιρίες για επικερδείς εξορύξεις αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Το ενδιαφέρον που έδειξαν οι Η.Π.Α για την αγορά της Γροιλανδίας μπορεί να σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη έχουν ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τις οικονομικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται.
Διαφορετικές νομοθεσίες για την έρευνα, τη ρύπανση, το ψάρεμα, τις οικιστικές δραστηριότητες, τη ναυσιπλοΐα και τα ταξίδια. Χερσαία και ναυτικά σύνορα που σχεδόν υπερκαλύπτουν το ένα το άλλο. Μεταναστεύσεις της τοπικής χλωρίδας και πανίδας. Η κατάσταση στην Αρκτική όσον αφορά τον τουρισμό είναι, πολύ συχνά, χαοτική – αφού μπλέκονται οκτώ διαφορετικές χώρες. Κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για την Ανταρκτική, αφού από το 1991 και μετά, όταν και ιδρύθηκε η ένωση Independent International Association of Antarctic Tour Operators, είναι εκείνη που αποφασίζει για τους κανονισμούς όσον αφορά τα ταξίδια κι όχι οι κυβερνήσεις των εκάστοτε χωρών.
Στην Αρκτική, η προσωρινή λύση που έχει βρεθεί είναι μία σειρά από κατευθυντήριες γραμμές για τις επισκέψεις στο έδαφος της περιοχής. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι υπεύθυνοι για να επιβάλλουν αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές είναι οργανισμοί όπως η ένωση Association of Arctic Expedition Cruise Operators (AECO) – φορείς, δηλαδή, που επί της ουσίας δεν έχουν καμία εξουσία στα χέρια τους. Ελάχιστα και μη αποτελεσματικά μέτρα, δηλαδή, για μία περιοχή του πλανήτη τόσο πολύτιμη με όρους περιβάλλοντος, μία περιοχή τρομερά ευαίσθητη στην οποιαδήποτε αλλαγή, μία περιοχή που σιγά σιγά εξαφανίζεται.
Από: Esquire IT