Το Dragon Age: The Veilguard είχε πολλά να αποδείξει. Τελικά, καταφέρνει να ανασύρει το ένδοξο παρελθόν της εταιρείας ανάπτυξης, BioWare, σε σημεία, αλλά η προσέγγιση το κρατά πίσω.
Δεν είναι εύκολο εγχείρημα, σαφώς, η επιστροφή ενός τέτοιου franchise μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Το πεδίο του gaming έχει αλλάξει σημαντικά από το 2014, όταν παίξαμε το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, το Dragon Age: Inquisition. Ωστόσο, η BioWare καταφέρνει να εκσυγχρονίσει το RPG της, κάνοντας κάποιες θυσίες στην πορεία.
Όχι τόσο σκοτεινή φαντασία
Το νέο Dragon Age συνεχίζει εκεί που μας άφησε το προηγούμενο, με μια ιστορία που στέλνει τον χαρακτήρα που φτιάχνουμε, μαζί με τους συντρόφους του, να σώσει τον κόσμο από δράκους και μοχθηρές θεότητες.
Το σενάριο διατηρεί το πνεύμα της σειράς, στον πυρήνα του, αλλά η παρουσίαση έχει αλλάξει σημαντικά: έχει παραγκωνιστεί η σκοτεινή φαντασία και έχουμε μια πλοκή που θυμίζει young adult fantasy. Το σενάριο φαίνεται πως απευθύνεται σε νεότερο κοινό, πως προσπαθεί να κάνει ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στο mainstream, χάνοντας ένα μέρος από την ταυτότητα που έχτισε η εταιρεία στους προηγούμενους τίτλους.
Σε αυτό το πνεύμα, το νέο παιχνίδι ακολουθεί μια εικαστική προσέγγιση που αγγίζει το καρτουνίστικο στην απεικόνιση των χαρακτήρων, ενώ έχει την τάση να εξηγεί τα πάντα και να μας παίρνει συνεχώς από το χέρι για να μας οδηγήσει.
Το βασικότερο πρόβλημα της πλοκής εντοπίζεται στην ποιότητα της γραφής των διαλόγων. Παρόλο που το Dragon Age: The Veilguard παρουσιάζει ένα θαυμάσιο cast χαρακτήρων-μελών του party μας (ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας δεν έχει τόσο ενδιαφέρον, παρά μόνο σε κάποια σημεία) και παρόλο που οι αποστολές που αναπτύσσουν αυτούς τους χαρακτήρες είναι έξοχες, οι διάλογοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων: γεμάτοι με exposition, επεξηγηματικοί συνεχώς, χωρίς την απαραίτητη "σπίθα" και τη ζωντάνια που θα έδινε πνοή στους ήρωες. Υπάρχουν κάποια ικανοποιητικά σημεία, ειδικά προς το τέλος του campaign, ενώ οι σχέσεις των companions είναι από τα δυνατά χαρτιά, όμως μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο στους διαλόγους.
Στο παρελθόν έχει μείνει και το βάθος στο role-playing. Αυτήν τη φορά, δεν υπάρχει μεγάλος χώρος για να παίξουμε όπως θέλουμε, αφού οι απαντήσεις που μπορούμε να δώσουμε σε διαλόγους είναι περιορισμένες, δεν είναι ξεκάθαρες πάντα, και οδηγούν σε πολύ παρόμοια αποτελέσματα -δεν υπάρχει η δυνατότητα να είμαστε αγενείς ή "κακοί", δεν μπορούμε να παίξουμε τον χαρακτήρα μας ούτε στο "γκρι" ηθικό πεδίο.
Η προσέγγιση θυμίζει περισσότερο παιχνίδια του είδους action RPG της σχολής Horizon Forbidden West, με χαλαρό role-playing που κυρίως σχετίζεται με την παρουσίαση και την αίσθηση, παρά με την ουσία των επιλογών.
Σημαντική διαφορά πάντως από αυτά τα σύγχρονα παιχνίδια είναι η περιορισμένη έκταση του κόσμου. Στο Veilguard πηγαίνουμε σε μια μεγάλη γκάμα τοποθεσιών, από χιονισμένα βουνά ως υπόγειες πόλεις των νεκρών, αλλά οι περιοχές αυτές δεν συνδέονται ως μέρη ενός ανοιχτού κόσμου. Πηγαίνουμε από τη μία περιοχή στην άλλη μέσω ενός κεντρικού hub ή με fast travel και οι "πίστες" είναι γραμμικές, μικρές σε μέγεθος και στοχευμένες σε περιεχόμενο.
Εξαιρετικά γραφικά
Η εξερεύνηση στην αρχή είναι πολύ περιορισμένη, αλλά, σταδιακά, οι περιοχές ανοίγουν επαρκώς και είναι γεμάτες με μυστικά και με loot, αλλά και με πολλά side quests για να ολοκληρώσουμε, τα οποία δίνουν αρκετές πληροφορίες για τον κόσμο και τη βασική πλοκή, χωρίς να γίνονται ποτέ βαρετά. Οι περιοχές είναι πανέμορφες, με εξαιρετικά γραφικά (το παιχνίδι "τρέχει" σχεδόν άψογα και δεν έχει τεχνικά προβλήματα) και φανταστικό σχεδιασμό, ενώ έχουν σχεδιαστεί σωστά και γύρω από την εξερεύνηση, για να μας βάζουν να βρίσκουμε τρόπους να φτάσουμε στον στόχο μας, αξιοποιώντας τον χώρο και κάποιες ειδικές ιδιότητες (όπως τη φωτιά που καίει συγκεκριμένα εμπόδια).
Τώρα, το σύστημα μάχης είναι και αυτό κομμάτι της προσπάθειας του εκσυγχρονισμού. Έχει πάει σε μονοπάτια δράσης: ελέγχουμε μόνο τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα άμεσα, σε τρίτο πρόσωπο, και κάνουμε επιθετικά combos, dodges και parries, ενώ χρησιμοποιούμε μαγεία και ειδικά skills (που αποκτούμε σε πλήρως ικανοποιητικά skill trees, για τις τρεις ξεχωριστές κλάσεις -rogue, mage, warrior- ενώ υπάρχουν και εξειδικεύσεις για κάθε μία). Έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε skills των συντρόφων μας, διαλέγοντάς τα από το UI σε ένα μενού που κάνει παύση, αλλά αυτά δίνουν την αίσθηση συμπληρωματικών ιδιοτήτων και δεν μοιάζουν με ικανότητες που προέρχονται από μια "ζωντανή", λειτουργική ομάδα.
Πάντως, παρά την αλλαγή του στιλ, το σύστημα μάχης είναι διασκεδαστικό και έχει αρκετό βάθος, για το είδος του. Υπάρχει αρκετός χώρος για πειραματισμούς, σε συνδυασμό με το loot που μας δίνει ειδικές ιδιότητες, και η μάχη δεν γίνεται εύκολα βαρετή, για τις 40-50 ώρες που χρειάζεται το παιχνίδι για να φτάσει στο τέλος του, αν ασχοληθούμε με κάποιο κομμάτι του παράπλευρου περιεχομένου (και αν κάνουμε όλα τα companion quests, που είναι βασικό τμήμα της εμπειρίας, σχεδόν απαραίτητο).
Συμπέρασμα
Τελικά, το Dragon Age: The Veilguard είναι ένα πολύ αξιόλογο action RPG, με ικανοποιητικό βασικό σενάριο, αρκετό και ουσιώδες περιεχόμενο, με ένα πολύ πετυχημένο cast χαρακτήρων και διασκεδαστική μάχη, με έναν πανέμορφο κόσμο και αρκετή εξερεύνηση.
Αν δεν έχετε προσδοκίες που βασίζονται στο παρελθόν της εταιρείας, θα απολαύσετε έναν πολύ δυνατό τίτλο. Αν έχετε, θα απογοητευτείτε σε αρκετά σημεία, αλλά, πάλι, θα βρείτε αρκετά κομμάτια από τις ένδοξες ημέρες της εταιρείας, κρυμμένα μέσα σε μια προσέγγιση που δεν είναι πάντα ιδανική και σε διαλόγους που είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Βαθμός: 4/5
Το Dragon Age: The Veilguard κυκλοφορεί ήδη και θα το βρείτε διαθέσιμο σε PS5, Xbox Series X|S και PC. Δοκιμάστηκε σε PS5. Είναι κατάλληλο για ηλικίες 18+.
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.