Πριν από λίγες μέρες η πεντάχρονη κόρη μιας φίλης μου ανακοίνωσε στους γονείς της ότι δε θα στείλει φέτος γράμμα στον Αϊ-Βασίλη. Όπως είπε, "καλύτερα να μην έρθει στο σπίτι μας φέτος γιατί θα μπει σε τόσα σπίτια, μη μας κολλήσει κανέναν κορονοϊό, έχει και ο παππούς ζάχαρο". Η τετράχρονη ανιψιά μου, πάλι, αρνείται να μιλήσει στο τηλέφωνο στη γιαγιά της – της έχει θυμώσει που δεν την επισκέπτεται πια και δεν την παίρνει αγκαλιά.
Στο μεταξύ, οι δικοί μου έφηβοι γιοι περνάνε σχεδόν όλη τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη. Πόσο φυσιολογικά είναι όλα αυτά; Και πώς θα επηρεάσουν μακροπρόθεσμα αυτή τη γενιά που τώρα διαμορφώνεται;
"Η παρούσα κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους" εξηγεί η Μαρίαα Αλεξανδρή, κλινική ψυχολόγoς, PhD. "Αυτό που βιώνουμε είναι ένας συλλογικός θρήνος και θα πρέπει να περάσουμε όλα τα στάδιά του ξεκινώντας από την άρνηση και τη διαπραγμάτευση και περνώντας από το θυμό και τη θλίψη για να φτάσουμε στην αποδοχή. Είναι μια κατάσταση που παρόμοιά της η δική μας γενιά δεν έχει ξαναβιώσει. Και μας στοιχίζει σε πολλά επίπεδα: Πρώτον, είναι ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη σε ό,τι αφορά το φόβο της θνητότητας. Δεύτερον, είναι ένα χτύπημα στον εγωισμό μας. Τρίτον, είναι ένα χτύπημα στο σύστημά μας – αφορά όχι μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά ή τους γονείς μας. Και τέλος, είναι ένα χτύπημα στη ρουτίνα μας, που άλλαξε μέσα σε ένα βράδυ με κύριο χαρακτηριστικό την ιδρυματοποίηση".
Η συνέχεια στο Mafamefigaro.gr