Ο Adriano Leite Ribeiro, πίσω στις αρχές των 00s, θεωρήθηκε ο επόμενος μεγάλος Βραζιλιάνος striker και εκείνος που θα έπαιρνε τη σκυτάλη από το σπουδαιότερο νο.9 όλων των εποχών στη Σελεσάο, τον Ronaldo. Με ένα εξωφρενικά φαρμακερό αριστερό πόδι, ύψος κοντά στο 1,90 μ., ευλειξία, δύναμη και τεχνική, έδειχνε κάποιες φορές ασταμάτητος.
Η καριέρα του ξεκίνησε στην Φλαμένγκο προτού κάνει το μεγάλο άλμα για την Ευρώπη και την Ίντερ. Στην Ιταλία εξελίχθηκε από ένα σπουδαίο ταλέντο σε έναν world-class ποδοσφαιριστή. Και εκεί που ο Αυτοκράτορας έδειχνε ασταμάτητος, η καριέρα του πήρε ξαφνικά την κάτω βόλτα, καθώς οι δαίμονές του, συνδυαστικά με τους τραυματισμούς, τον έστρεψαν προς άλλα μονοπάτια και στην επιστροφή στην Βραζιλία. Με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
> Διάβασε ακόμη: Η Μάντσεστερ Σίτι του Guardiola δεν ξέχασε ποτέ να κερδίζει
Στη χώρα του συνελήφθη αρκετές φορές για διάφορους λόγους ενώ για ένα διάστημα θεωρήθηκε πως είναι αρχηγός της συμμορίας Comando Vermelho, που σχετίζεται με υποθέσεις δολοφονιών, εμπορίου λευκής σάρκας, όπλων και ναρκωτικών.
Μία συγκλονιστική εξομολόγηση
Με ένα συγκινητικό του κείμενο/συνέντευξη στο The Player’s Tribune -που τιτλοφορείται Adriano Has A Story to Tell-, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ. Τόσο της καριέρας του όσο και της ζωής του.
"Το 2011 τραυματίστηκα πολύ σοβαρά στον αχίλλειο τένοντα. Αδερφέ, ήξερα από τότε πως εγώ σωματικά τελείωσα. Σίγουρα μπορείς να κάνεις κάποια επέμβαση και να εξαφανίσεις την τρύπα που υπάρχει, ενώ παράλληλα κάνεις την απαραίτητη αποθεραπεία. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι ξανά ο ίδιος. Ήταν η ίδια κατάσταση που ένιωσα όταν πέθανε ο πατέρας μου. Τότε είχα μία τεράστια τρύπα στην καρδιά μου, ενώ πιο μετά είχα και μία μεγάλη τρύπα στον αχίλλειό μου" αναφέρει σε κάποιο σημείο.
"Το 2004 μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα από τον παράδεισο στην κόλαση. Τον Ιούλιο κερδίζαμε τους Αργεντινούς με τέτοιο τρόπο που μάλλον ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Λίγες ημέρες μετά, επιστρέφοντας στην Ευρώπη έμαθα ότι πέθανε ο πατέρας μου. Από τότε η αγάπη μου για τη μπάλα δεν ήταν πια ίδια. Αγαπούσα το ποδόσφαιρο γιατί το αγαπούσε κι αυτός. Είχα μια τρύπα στην ψυχή, έπεσα σε κατάθλιψη, άρχισα να πίνω. Ήθελα να γυρίσω σπίτι για να βρω τον εαυτό μου ξανά κι ας έχασα εξαιτίας αυτής της απόφασης αρκετά εκατομμύρια. Δεν πήρα Μουντιάλ ή Λιμπερταδόρες αλλά κέρδισα σχεδόν όλα τα άλλα. Και, αδερφέ, έζησα μια γαμάτη ζωή" συμπληρώνει.
Κλείνοντας, ο άλλοτε παίκτης της Ίντερ, της Φιορεντίνα και της Ρόμα -μεταξύ άλλων- δηλώνει περήφανος που ήταν ο Αυτοκράτορας. "Αλλά ο Αυτοκράτορας χωρίς τον Adriano από πίσω δεν έχει αξία. Κι ο Adriano δεν φορά στέμμα, είναι το παιδί από τις φτωχογειτονιές που το άγγιξε ο Θεός. Καταλαβαίνεις τώρα; Ο Adriano δεν εξαφανίστηκε στις φαβέλες. Απλά γύρισε σπίτι του".