Θυμάμαι ακόμη εκείνο το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1996. Δεν ήμουν καν 11 ετών και έβλεπα τηλεόραση στο πατρικό μου, στην Ιθάκη. Σε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων (!) του ΑΝΤ1, γινόταν γνωστό πως ο Γιάννης Ιωαννίδης δε θα συνέχιζε ως προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, δύο μόλις ημέρες μετά το 73-38 εναντίον του Παναθηναϊκού στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος και την κατάκτηση του 4ου σερί τίτλου.
Στο παιδικό μου μυαλό, τελείωνε ο κόσμος. Ένιωθα να χάνω ένα μέλος της οικογένειάς μου. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Το "υπάρχει μπασκετικός Ολυμπιακός χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη;" ήταν ένα πολύ λογικό ερώτημα που έκανα διαρκώς στον εαυτό μου - αρκετά χρόνια μετά θα αντιλαμβανόμουν αυτό που πειστικά είπε ο Μίλαν Τόμιτς: "Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ".
Εκείνος ο Ολυμπιακός όμως, η καλύτερη ομάδα των 90s στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού σύμφωνα με την FIBA, το σύνολο ανθρώπων που γαλούχησε γενιές και γενιές ερυθρόλευκων πιστών πολύ πριν το θρίαμβο της Ρώμης την αμέσως επόμενη χρονιά και προτού έρθει η αναγέννηση του ποδοσφαιρικού τμήματος, θα έχανε λίγη (ή περισσότερη) από την προσωπικότητά του.
Στην ενήλικη πια ζωή μου είχα την τύχη να δουλέψω μαζί με έναν πρώην στενό συνεργάτη του Θοδωρή Νικολαΐδη, του εμβληματικού εκδότη, ιδρυτή και διευθυντή του πάλαι ποτέ "Ευαγγελίου" των Ολυμπιακών, της καθημερινής αθλητικής εφημερίδας "Φως των Σπορ".
Σε μία ανύποπτη στιγμή, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Θοδωρής Νικολαΐδης, όπως και κάποιοι ακόμη δημοσιογράφοι που είχαν το σταθερό τηλέφωνο του Σωκράτη Κόκκαλη, τον καλούσαν διαρκώς για πολλές σερί ημέρες, για να του εκφράσουν την αντίθεσή τους με την απομάκρυνση του Ξανθού από την τεχνική ηγεσία της ομάδας.
Αποκορύφωμα, ένα βραδινό τηλεφώνημα στο οποίο απάντησε η σύζυγος του κ. Κόκκαλη: "Πες στον άντρα σου, ότι είναι και πολύ μ@λ@κ@ς που άφησε τον Ιωαννίδη να φύγει". Και μετά το χαρακτηριστικό τουτ-τουτ-τουτ.
Τέτοια ήταν η επίδραση του μεταξύ άλλων πρώην ομοσπονδιακού τεχνικού στο λαό της ομάδας. Το "δεν έχεις ζήσει τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη" που είδα σε αρκετά tweets χθες και σήμερα, δεν είναι τυχαίο και αρκεί για να χωρέσει μέσα του όλα όσα πρέσβευε το έργο του Ξανθού στο λιμάνι αλλά κυρίως της σύνδεσής του με τον κόσμο.
"Θα σε αγαπάμε μια ζωή, Ιωαννίδη Γιάννη"
Λάτρης της επιθετικής άμυνας και των παικτών-εργατών, υπέρμετρα προληπτικός, θιασώτης του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", πρότυπο νικητή (κι ας μην κατόρθωσε να πάρει ποτέ την πολυπόθητη Ευρωλίγκα - το άθλημα σίγουρα του χρωστούσε ένα Ευρωπαϊκό.). Αυτά θα θυμάμαι από τον κόουτς Ιωαννίδη και πιθανότατα δεν είμαι ο μόνος. Μαζί με το μονίμως νευριασμένο πρόσωπό του, τις ιδιορρυθμίες, τις ακραίες αντιδράσεις, το αναμμένο τσιγάρο. Ήταν όμως κι αυτά μέρος του πακέτου.
Στον Άρη έφτιαξε μία αυτοκρατορία αλλά πραγματικός αυτοκράτορας έγινε στον Ολυμπιακό. Η επιμονή και το πάθος του συνάντησαν την τρέλα και το έντονο μενταλιτέ του ερυθρόλευκου κόσμου, με αποτέλεσμα το γλυκό να δέσει.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης κατέκτησε συνολικά 12 Πρωταθλήματα (κατέχει το σχετικό ρεκόρ, με ένα περισσότερο από τον κορυφαίο Zeljko Obradovic/ 8 με τον Άρη, 4 με τον Ολυμπιακό) και 6 Κύπελλα. Δεν ήταν όμως οι τίτλοι καθεαυτοί αλλά και ο τρόπος που ερχόντουσαν απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους και σε ένα εξόχως ανταγωνιστικό πλαίσιο.
Το απόγευμα της 4ης Οκτωβρίου 2023, από το ίντερνετ αυτή τη φορά, ο 38χρονος πια υπογράφων έμαθε πως ο Γιάννης Ιωαννίδης άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 78 ετών. Όπως και για πολλούς άλλους, ήταν μία (ακόμη) είδηση-μαχαιριά. Οι πιο νέοι ίσως να μη μπορούν να αντιληφθούν τι ακριβώς σήμαινε για το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού η πρόσληψή του και τα όσα ακολούθησαν αυτής, ειδικά αν το δουν αποστασιοποιημένα πια και υπό το πρίσμα της όποιας ορθότητας. Άλλες εποχές, θα πω εγώ.
Βλέπεις, ο Ξανθός αποτελούσε με τον τρόπο του ένα βασικό κομμάτι των αναμνήσεών μας - η πρώτη του θητεία στο λιμάνι ήταν (σχεδόν) όλη μας η παιδική ηλικία. Ίσως και κάτι παραπάνω, για ένα από τα σημαντικότερα δευτερεύοντα πράγματα στη ζωή μας.