Τα EURO τριών Ελλήνων δημοσιογράφων

Οι πρώτες σέντρες του EURO 2024 έχουν γίνει αλλά λίγο πριν από αυτές απευθυνθήκαμε σε τρεις Έλληνες δημοσιογράφους και φίλους του ποδοσφαίρου, ρωτώντας του για το πρώτο τουρνουά που θυμούνται, τα crush τους μέσω των ΕΠ, τις αναμνήσεις τους από την 4η Ιουλίου του 2004, το κατά πόσο άξιζε η Εθνική μας ομάδα να βρίσκεται στα γήπεδα της Γερμανίας και ποιον θα υποστηρίξουν σε αυτή τη διοργάνωση. Ορίστε τι μας είπαν.

Τα EURO της Μαρίας Ζαφειράτου

© Βαλεντίνα Ουσταμπασίδη

> Το πρώτο EURO με το οποίο ασχολήθηκα σοβαρά, λίγο πριν ξεκινήσω τη σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας, ήταν αυτό της Αγγλίας, το 1996. Και δεν θέλω να το θυμάμαι! Όποια ομάδα κι αν υποστήριζα, την έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Αρχικά έχουμε αποκλειστεί –τι εννοείς ποιοι; Εμείς οι Ιταλοί!– από τη φάση των ομίλων. Πάει αυτό. Μετά ήμουν με τους Ισπανούς, λόγω κάποιων παικτών της Μπαρτσελόνα: Abelardo Fernández, Sergi Barjuán κ.λπ. Αποκλείστηκαν από τους Άγγλους. Ε, λέω τώρα είμαστε με Γαλλία λόγω Zinedine Zidane και κατ’ επέκταση λόγω Γιουβέντους. Έφυγαν από τους Τσέχους στα ημιτελικά. Στον τελικό, ήταν μονόδρομος, δεν υπήρχε περίπτωση να υποστηρίξω τους Γερμανούς. Οπότε κάπως έτσι ο Pavel Nedved και η παρέα του φόρεσαν το ασημένιο μετάλλιο.

> Το αιώνιο crush μου, και ποδοσφαιρικό και ό,τι θες, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Gianluigi Buffon, σε όλες τις διοργανώσεις και πείτε πού υπογράφω την επιστολή διαμαρτυρίας για το σκανδαλώδες γεγονός ότι δεν έλαβε ποτέ τη Χρυσή Μπάλα. Αpart from him, που λένε και στο χωριό μου, το παικτικό crash μου είναι ο Carles Puyol. Ο άνθρωπος είναι η επιτομή του αντιστάρ, ο ιδανικός αρχηγός μέσα στο γήπεδο ακόμα και χωρίς το περιβραχιόνιο, η τέλεια ποδοσφαιρόφατσα.

> Στον τελικό της 4ης Ιουλίου 2004, ήμουν σε ένα φιλικό σπίτι. Θυμάμαι ακόμα και την πολυθρόνα όπου καθόμουν την ώρα που σήκωνε την κούπα ο Θοδωρής Ζαγοράκης και έλεγα "αποκλείεται να είναι αλήθεια αυτό". Για να είμαι ειλικρινής, κάθε φορά που βλέπω αυτό το συγκεκριμένο στιγμιότυπο με τον Ζαγόρ, λέω πάντα το ίδιο πράγμα. Μετά, αντί για Ομόνοια, πήγαμε στο Bo, στην Ποσειδώνος και το γλεντήσαμε.

> Αν άξιζε η Ελλάδα μία θέση στο EURO 2024; Και ναι και όχι. Γιατί ναι: Γιατί είχε κάνει μια πολύ καλή πορεία μέχρι να φτάσει στον "τελικό" με τη Γεωργία. Γιατί στα ματς με Γαλλία και Ολλανδία στάθηκε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς. Γιατί σε όλα τα παιχνίδια της έβγαλε συνοχή, υγεία και δύναμη, που είχαμε χρόνια να δούμε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Γιατί αυτή η γενιά των ποδοσφαιριστών έχει ταλέντο, τόσο, που αξίζει να βρεθεί σε μια μεγάλη διοργάνωση. Γιατί όχι; Γιατί στο πιο σημαντικό παιχνίδι των τελευταίων χρόνων δεν έβγαλε όλα τα παραπάνω.

> Ελπίζω η ομάδα που θα στηρίξω σε αυτό το EURO να μην είναι κάποια που θα καεί, όπως εκείνες που ανέφερα προηγουμένως στα γήπεδα της Αγγλίας. Θα υποστηρίξω τη Γεωργία λόγω Khvicha Kvaratskhelia, που είναι ο αγαπημένος ποδοσφαιριστής του γιου μου. Δεν θα το έλεγα έκπληξη, αλλά θεωρώ ότι η Ολλανδία θα πάει καλά και στο τέλος θα το πάρει η Ισπανία. Αν και θα ήθελα πολύ να το σηκώσουμε εμείς –ναι, εμείς– οι Ιταλοί. Αλλά δεν το βλέπω.

* Η Μαρία Ζαφειράτου είναι δημοσιογράφος και παρουσιάστρια.

Τα EURO του Θάνου Σαρρή

> Το πρώτο τουρνουά που θυμάμαι είναι το EURO 1996. Είχα αρχίσει να γοητεύομαι από τις μεγάλες διοργανώσεις στο Μουντιάλ του 1994, όταν με είχε ήδη αγγίξει ο Roberto Baggio και το χαμένο του πέναλτι. Δεν μπορώ να σου πω ότι θυμάμαι με λεπτομέρεια πολλά από το ευρωπαϊκό που έγινε δύο χρόνια μετά, αλλά σίγουρα αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οι διαδικασίες των πέναλτι και η αγωνία γύρω από όλο αυτό. Ξεκίνησε από τα ματς των προημιτελικών και κορυφώθηκε στα ημιτελικά, κυρίως για μένα στο Γερμανία - Αγγλία με εκείνη τη χαμένη εκτέλεση του Gareth Southgate. Οπότε νομίζω αυτό το στοιχείο μου έχει μείνει περισσότερο.

> Για μένα το EURO ποτέ δεν έφτασε σε γοητεία το Μουντιάλ, για πολλούς και διάφορους λόγους. Περισσότερο γιατί λατρεύω το λατινοαμερικανικό ποδόσφαιρο και μου έλειπαν οι εκπρόσωποί του. Ποδοσφαιρικό crush μπορώ να σου πω τον Stuart Pearce, τον τύπο που είχε γίνει μεν μοιραίος στο Μουντιάλ του 1990, αλλά στο EURO 1996 δεν λάθεψε από την άσπρη βούλα. Φυσικά, δεν ήταν τα πέναλτι ο λόγος του crash: Πάθος, σκληρά τάκλιν, ακούραστα ανεβοκατεβάσματα, τρομερό αριστερό, πιστός σε μια ομάδα σε συλλογικό επίπεδο. Ένα "είδος" ποδοσφαιριστή που σπανίζει πια.

> Στον τελικό της 4ης Ιουλίου 2004 βρισκόμουν στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό με φίλους, φοιτητής. Έπειτα μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο –ούτε που θυμάμαι πόσα άτομα–, το αφήσαμε κάπου στον Κηφισό, πήγαμε με τα πόδια στην Ομόνοια και γυρίσαμε περπατώντας ξανά μέχρι το ποτάμι. Είναι από τις μέρες που θυμάσαι με λεπτομέρεια, παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Από τις εκφράσεις των προσώπων που βρίσκονταν τριγύρω σου μέχρι τη γλυκιά χαρά ενός γκολ που δυσκολευόσουν να πιστέψεις.

> Είχα καιρό να στενοχωρηθώ τόσο με αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδας από μια μεγάλη διοργάνωση, όπως αυτή τώρα. Γιατί νομίζω πως είχαν γίνει βήματα, προκειμένου να επιστρέψει ξανά εκεί. Η Εθνική διαθέτει έναν πυρήνα παιδιών που, εκτός από πολύ καλοί ποδοσφαιριστές, διαθέτουν ισχυρή προσωπικότητα και βάζουν το "εμείς"" πάνω από το "εγώ". Επιπλέον, η ομάδα έδειξε αγωνιστική εξέλιξη. Δούλεψε στο πλάνο του προπονητή, κατάφερε να σταθεί απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους και να αποδείξει με την απόδοσή της ότι έκανε βήματα μπροστά. Ποδόσφαιρο όμως είναι, όταν όλα παίζονται σε 90 λεπτά, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Επίσης, παίζει κι ο αντίπαλος. Και για τη Γεωργία αυτό το ματς ήταν μια ευκαιρία ζωής. Κατά την άποψή μου η Ελλάδα, ναι, άξιζε αγωνιστικά να βρίσκεται στη Γερμανία. Αλλά όπως είπαμε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

 > Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια σε αυτό το τουρνουά, όπως ας πούμε με την Αργεντινή στο Μουντιάλ. Κατά καιρούς μου άρεσε πολύ η Ολλανδία, αλλά δεν βλέπω ότι θα φτάσει μακριά. Αν και ακόμα είναι νωρίς, η Γαλλία και η Αγγλία νομίζω πως είναι τα φαβορί, θα βάλω και τη Γερμανία που παίζει στην έδρα της και περιμένω να τη δω σε μεγάλη διοργάνωση με τον Julian Nagelsmann. Απ’ αυτές, προτιμώ την Αγγλία λόγω της εκπληκτικής ποδοσφαιρικής τους κουλτούρας. Σχετικά με τις εκπλήξεις, θα παρακολουθήσω με ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον την Ουγγαρία και την Τουρκία.

* Ο Θάνος Σαρρής είναι δημοσιογράφος, διευθυντής σύνταξης του Gazzetta.gr.

Τα EURO του Αντώνη Καρπετόπουλου

© Βασίλης Μαντάς

> Το πρώτο EURO που θυμάμαι είναι εκείνο του 1980. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι πώς πέρασε η Εθνική μας, νικώντας τη Σοβιετική Ένωση, θυμάμαι τα ματς της στην Ιταλία, θυμάμαι τον τελικό. Πραγματικά νόμιζα ότι έγινε σε γεμάτα γήπεδα κτλ. Όταν έγραφα το βιβλίο ("Δυσκολότερο από ένα Μουντιάλ - η ιστορία του EURO"), ανακάλυψα ότι τα γήπεδα ήταν σχεδόν άδεια γιατί είχε προηγηθεί το σκάνδαλο των στημένων αγώνων στην Ιταλία και οι Ιταλοί δεν ήθελαν να ακούν για ποδόσφαιρο. Βέβαια, δυο πράγματα θυμάμαι καλύτερα: το γκολ του νεαρού τότε Νίκου Αναστόπουλου και το πέναλτι στο ματς της Εθνικής μας με την Ολλανδία. Το παραχώρησε ο Βασίλης Κωνσταντίνου και φωνάζαμε για την απόφαση του διαιτητή. Ήταν πέναλτι.  

> Αφού ρώτησα τι σημαίνει crush (είμαι μεγάλος άνθρωπος για να τα ξέρω αυτά...) σου απαντάω: ο Michel Platini, το 1984, ήταν ένα από τα πρώτα μου τέτοια. Ήταν ψηλός και έπαιζε με τη φανέλα με το 10. Σκόραρε σε όλα τα ματς. Είχε κάνει σπουδαία Μουντιάλ το 1978 και το 1982, έπαιζε στη Γιουβέντους. Ήμουν βέβαιος ότι είναι καλύτερος του Maradona. Τον Diego στην Ευρώπη μέχρι τότε δεν τον είχαμε δει να κάνει τίποτα. Ο Platini ήταν απόλαυση, όπως και η Γαλλία του.

> Δεν είμαι είμαι ένας από τους 8.735.000 Έλληνες που ισχυρίζονται ότι ήταν στην Πορτογαλία, κατά το EURO 2004. Δεν μπορώ να το πω γιατί έκανα τις εκπομπές στην ΕΡΤ. Είναι οι αθλητικές εκπομπές με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία. Όχι χάρη σε μένα βέβαια. 

> Αν άξιζε η Ελλάδα μία θέση στο EURO 2024; Ναι άξιζε. Έχει καλύτερη ομάδα από τη Γεωργία. Πάλεψε για τη θέση αυτή δυο χρόνια. Έπαιξε στο Nations League και ήρθε πρώτη. "Σκοτώθηκε" στην Αθήνα με Γάλλους και Ολλανδούς. Έχει μια καλή φουρνιά παικτών. Αλλά στα πέναλτι μπορεί να χάσει ο καθένας. 

> Σε αυτό το EURO θα υποστηρίξω την Αγγλία. Έχει καλή ομάδα κι έχω βαρεθεί να τους βλέπω να χάνουν. Οι Γάλλοι έχουν μακράν το καλύτερο υλικό και αν δεν τσακωθούν μπορούν να το κερδίσουν. Πιστεύω πως εκπλήξεις θα είναι η εθνική Αλβανίας και η εθνική Σερβίας. Δεν θα κατακτήσουν το τρόπαιο –μάλλον–, αλλά θα κάνουν πολλά.

* Ο Αντώνης Καρπετόπουλος είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και παρουσιαστής.

Ακολούθησε το Esquire σε Facebook, Instagram και Twitter.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr