Αντώνης Καρπετόπουλος, ένας αιώνιος έφηβος
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος κλείνει 30 χρόνια στα μίντια και κάνει έναν μίνι απολογισμό από το 1992 μέχρι και σήμερα.
"Θέλετε κάτι από μένα;". Η ερώτηση αυτή στον Φίλαθλο, που μόλις είχε χάσει έναν ανταποκριτή του στην Ιταλία, αποτέλεσε εφαλτήριο για την καριέρα του Αντώνη Καρπετόπουλου στα μίντια. Μικρός λάτρευε κάθε είδους θέαμα –σούπερ ἠρωας των παιδικών του χρόνων ήταν ο Γκάλης–, μάλιστα έφτιαχνε διάφορα σπορ μόνος του. Αν και καλός μαθητής, ένιωθε ότι δεν είχε κλίση πουθενά, οπότε στις αρχές των 90s βρέθηκε στη Ρώμη να σπουδάζει Νομική, που "τότε έλεγαν ότι σε πήγαινε παντού". 30 χρόνια αργότερα, πιστεύει πως όλα εξελίχθηκαν όπως έπρεπε. Δηλώνει μετριοπαθής Ολυμπιακός, γράφει μανιωδώς, με το ίδιο κέφι, θεωρεί πιο "ρουτινιάρικη" την τηλεόραση, αλλά κυρίως χαμογελά διαρκώς και λέει πάντα μία καλή κουβέντα για όλους. Σοβαρό παράπονο, όπως μου εξομολογήθηκε, δεν έχει.
Το ξεκίνημα στα μίντια και η θητεία στην Ιταλία
>Πώς ξεκίνησες; Μου 'χε κολλήσει μία ιδέα τρελή, να γράψω ένα βιβλίο που διαδραματιζόταν σε μία εφημερίδα. Είχα ένα γνωστό που μου είχε πει ότι ο Φίλαθλος είχε έναν ανταποκριτή στην Ιταλία, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα και ήθελα να πάω να δω πώς λειτουργούν εκ των έσω. Τους τηλεφώνησα, τους είπα ποιος είμαι και τους ρώτησα: "Θέλετε κάτι από μένα;" Τότε είχε ανοίξει και ένας ραδιοφωνικός σταθμός θα μπορούσα να βγαίνω και εκεί. Έτσι, μπόρεσα να γραφτώ στην Ένωση Ανταποκριτών και να παρακολουθώ τα παιχνίδια δωρεάν. Αυτή ήταν η πρώτη μου αμοιβή.
>Και γιατί ασχολήθηκες με τα αθλητικά; Μπάλα και έπαιζα και παρακολουθούσα στο σχολείο. Έφτιαχνα και διάφορα σπορ μόνος μου. Ήμουν ανήσυχο παιδάκι, αλλά κυρίως παρακολουθούσα πολύ οτιδήποτε είχε πρόσωπα, δράση, ίντριγκα και θέαμα όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Μικρός μου άρεσε πολύ το γήπεδο, τώρα όχι πια. Πήγαινα στο κλειστό του Βόλου και έβλεπα στις 12 βόλεϋ, στις 3 μπάσκετ και στις 5 πόλο. Μετά πήγαινα σινεμά. Αυτή ήταν η ιδανική ημέρα για μένα.
>Ισχύει ότι ο πατέρας σου ήταν Παναθηναϊκός; Ναι, αλλά δεν ήταν καθόλου φανατικός. Ήταν Παναθηναϊκός γιατί έπαιζε στο Wembley. Θυμάμαι ότι είχα δει το μπαράζ Άρης-Ολυμπιακός στο Βόλο, μέσα μου είχα αποφασίσει ότι όποιος κέρδιζε εκείνο το ματς θα κέρδιζε και μένα. Ε, κέρδισε ο Ολυμπιακός. Ο πατέρας μου πάντως, δεν είχε κανένα θέμα, με κορόιδευε κιόλας. Γενικά οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί, θυμάμαι όταν ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι θα πάω για σπουδές στην Ιταλία μου είπε: Πήγαινε όπου θες, είτε στην Ιταλία πας είτε στο Νευροκόπι, εγώ 150.000 δρχ θα σου δίνω. Όταν μετά του ξεφούρνισα ότι θα γίνω αθλητικός συντάκτης με ρώτησε "θα σε πληρώνουν;" Μέχρι να πάω στο Βήμα, πιστεύω ότι ανησυχούσε.
>Διάβασε ακόμη: Jean-Michel Jarre, είσαι πάντα τόσο cool;
>Σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν δεν είχες πάει ή έστω δεν είχες γυρίσει από την Ιταλία; Ναι και τα δύο. Νομίζω καλά έγιναν όλα. Όταν κάτι μέσα σου έχει ολοκληρωθεί, καλό είναι και να τελειώσει. Η δεκαετία στην Ιταλία ωστόσο με καθόρισε, έκανα φίλους, βρήκα πράγματα εκεί που εδώ μπορεί να μην έβρισκα ποτέ. Όπως την αισθητική, το πώς να ζεις καλά χωρίς να είσαι πλούσιος, τι αξίζει και τι όχι. Η ελληνική δεκαετία του '90 ήταν πιθανότατα πιο ξένοιαστη, αλλά τότε έμαθα πολλά.
>Όταν αφηγείσαι την ιστορία με τη Monica Bellucci θεωρείς ότι γίνεσαι πιστευτός; Όχι, παρότι είναι πέρα για πέρα αληθινή χωρίς καμία υπερβολή. Βέβαια, έχει υπόψιν σου ότι επειδή είμαι παραμυθάς, μερικές φορές λέω κάποια πράγματα που δεν είναι έτσι ακριβώς. Πάντως, αν ψάξεις να δεις τα βραβεία της, θα το βρεις. Έχει πλάκα, γιατί είχα πάει πόρτα πόρτα και είχα πει σε όλους στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών να την ψηφίσουμε για μία ταινία που δεν παίχτηκε κυριολεκτικά ποτέ, παρά μόνο στη δική μας δημοσιογραφική προβολή. Ούτε η ίδια δεν πίστευε ότι βραβεύθηκε.
Η αναγνωρισιμότητα και η προστατευμένη προσωπική ζωή
>Λες είσαι παραμυθάς, σχεδόν παρεξηγήσιμο. Είμαι άνθρωπος της παρέας, μου αρέσει να ακούω ωραίες ιστορίες και υποσυνείδητα ότι σ' αρέσει αναπαράγεται. Και ηθοποιός είμαι, τραγουδιστής όχι, αν και θα ήθελα. Έχω διάφορα ταλέντα! (γέλια)
>Συνηθίζεται το να σου μιλούν όλοι στο δρόμο; Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό γιατί μεγάλωσα μέσα σε ένα καφενείο. Αυτό μου δημιούργησε μία πολύ μεγάλη άνεση στη διαχείριση. Το 2002 όταν κάναμε το Tora Tora Tora στην ΕΡΤ, επί 15 ημέρες ήμουν μεταξύ εφημερίδας, ΕΡΤ και σπιτιού, δεν είχα κυκλοφορήσει καθόλου. Όταν κατάφερα να πάω στο Jimmy's για έναν καφέ και διαπίστωσα ότι μου κόρναραν άγνωστοι, με ρωτούσαν διάφορα, σοκαρίστηκα. Μου πήρε περίπου ένα μισάωρο να καταλάβω τα νέα δεδομένα. Ξέρεις, δεν είναι πάντα καλό. Έχω ακούσει και τα χειρότερα.
>Φταίει μήπως το ότι εξαρχής υποστήριζες ανοιχτά τον Ολυμπιακό; Όχι, άλλωστε δεν είμαι κανένας φανατικός. Τώρα αν κάποιος με βλέπει σα στέλεχος της αυτοκρατορίας του κακού, πρόβλημά του. Ένα καλοκαίρι αργότερα πάντως, πήγα στην Ιεράπετρα όπου θα μας φιλοξενούσε μία γνωστή φίλης μας – εγώ δεν την ήξερα. Όταν με είδε, άρχισε να λέει "τι τον φέρατε αυτόν εδώ" και τέτοια. Μετά έμαθα ότι είχε χωρίσει με τον άντρα της επειδή αυτός έβλεπε "αυτές τις κωλοεκπομπές που έκανα εγώ τα μεσάνυχτα".
>Στο μεταξύ, έχεις κατορθώσει να προστατεύσεις την προσωπική σου ζωή. Την ποια; Δεν υπάρχει τίποτα περίεργο να μάθει κανείς. Σε γενικές γραμμές, από τότε που γύρισα στην Ελλάδα, με τους ίδιους ανθρώπους συναναστρέφομαι. Δε νομίζω ότι είμαι ενδιαφέρον θέμα, οπότε τη γλιτώνω.
>Τι χρειάζεται μία ερωτική σχέση για να είναι λειτουργική; Δεν είμαι καλός σε αυτά, αλλά έχω μία θεωρία. Είναι απαραίτητο να κάνεις καλό ύπνο με τον άλλον. Οι 7-8 ώρες που κοιμάσαι με κάποιον είναι το 1/3 του χρόνου που περνάς συνολικά μαζί του. Αν λειτουργεί αυτό το πράγμα, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Συνήθως δεν του δίνουμε σημασία, ενώ για μένα είναι κυριολεκτικά το 1/3 της επιτυχίας της σχέσης.
Η κριτική, το ελληνικό ποδόσφαιρο και τα "οπαδικά"
>Πώς αντιδράς στην κακή κριτική; Η οικειότητα που λέγαμε συχνά είναι δίκοπο μαχαίρι. Πρώτα πρώτα, σπανιότατα αντιδρώ. Ξεχωρίζω το καλόβολο από το κακόβουλο σχόλιο και δε δίνω σημασία όταν ο άλλος λέει πράγματα επειδή είναι προκατειλημμένος. Προφανώς, αν κάποιος είναι γνώστης, θα κάτσω να τον ακούσω. Θα ακούσω και τον άσχετο, απλώς δε θα τον πάρω στα σοβαρά. Και στη δουλειά και στα αθλητικά πάντα αυτό ακολουθούσα, ήμουν πολύ αναιδής.
>Διάβασε ακόμη: H σουρεάλ ζωή του Νίκου Πουρσανίδη
Όταν ξεκίνησα, έκανα πράγματα που δε γίνονταν στην Ελλάδα. Έγραφα για συστήματα, τακτικές και μου έλεγαν "γιατί τα λες αυτά, δεν είσαι προπονητής". Απαντούσα ότι γράφω πάντα αυτό που βλέπουν τα μάτια μου και ακούν τα αυτιά μου, τίποτα που δεν έχει συμβεί. Γι΄αυτό μάλλον μετά από τόσα χρόνια δεν έχει βρεθεί ποτέ κάποιος να μου πει ότι όσα λέω δεν ισχύουν. Έχω πέσει κι εγώ θύμα παραπληροφόρησης, αναφέρομαι στις παρατηρήσεις και την κριτική που κάνω.
>Μα δεν έχω ακούσει ποτέ ούτε μισή κακή κουβέντα για εσένα. Μάλλον κάνεις παρέα με καλούς ανθρώπους, θα σου γνωρίσω 2-3 που δε θα βρουν ούτε μισό καλό να πουν για μένα! (γέλια) Εντάξει, είμαι, αλλά αρκεί αυτό για να λένε καλά πράγματα; Βασικά νομίζω πως πολύς κόσμος λόγω ραδιοφώνου αισθάνεται ότι με γνωρίζει καλά -μάλλον το δημιουργώ κι εγώ αυτό κάπως- ότι μεγαλώσαμε μαζί... Λογικό είναι, κάνω 25 χρόνια ραδιόφωνο, μία ολόκληρη γενιά έχω μεγαλώσει εδώ που τα λέμε (γέλια). Ενδεχομένως να εκτιμά ότι επειδή είμαι μαμούνι, όλο και κάτι μαθαίνουν από αυτά που κάνω. Χαίρομαι όταν μου λέει ο άλλος ότι άκουσε που πήγα στο τάδε εστιατόριο, που είδα την τάδε ταινία, τα έκανε κι αυτός και πέρασε καλά. Αυτή είναι η μεγάλη μου ανταμοιβή.
>Υπήρξες ποτέ δυσαρεστημένος ή ένιωσες ότι σε εκμεταλλεύθηκαν; Έχω κάνει πολλές δουλειές κακοπληρωμένες, αν εννοείς αυτό. Τώρα πια, οι αμοιβές είναι τόσο χαμηλές, που μάλλον καλοπληρωμένες ήταν!(γέλια) Σοβαρό παράπονο δεν έχω.
>"Όχι" λες; Δεν είμαι δύσκολος στο όχι. Βασικά όταν δε διασκεδάζω με αυτό που ασχολούμαι, κάτι δεν πάει καλά. Δε μπορώ τη ρουτίνα. Έχει ένα καλό το γράψιμο, παίρνεις μία σελίδα και είναι λευκή. Ό,τι βάλεις σε αυτήν, καθημερινά είναι καινούργιο. Σε γενικές γραμμές έτσι αντιμετωπίζω και τα υπόλοιπα. Η τηλεόραση είναι πιο ρουτινιάρικη και γι' αυτό μου αρέσει λιγότερο.
>Άρα κερδίζει το γράψιμο; Ό,τι είναι γραπτό, είναι 100% δικό μου. Ένα πράγμα που έμαθα στη δημοσιογραφία πιτσιρικάς και το εκτίμησα πολύ είναι ότι μπορεί ένα κείμενο να είναι κατά παραγγελία, αλλά στο τέλος πάλι δικό σου είναι. Θυμάμαι μία φορά, με είχαν βάλει στο ΒΗΜΑ να γράψω για το αν η αναφορά στη βοήθεια του θεού συνιστά βλασφημία. Όταν μου το ανέθεσαν, σκεφτόμουν "τι κάθομαι και κάνω τώρα"; Όταν δημοσιεύθηκε, δε μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου για αυτό το δισέλιδο.
>Και τελικά πώς υπερίσχυσαν τα αθλητικά έναντι του κινηματογράφου και της μουσικής; Από μουσική δεν έχω ιδέα, δε θα μπορούσα να γράψω.
>Προμήθευες όμως τον Γιάννη Πετρίδη με δίσκους από την Ιταλία. Μου το είχε ζητήσει, δεν ήξερα τίποτα εγώ. Για κινηματογράφο όντως έγραφα κι ακόμα γράφω. Τα αθλητικά δεν έχουν περισσότερη δράση όμως; Το σινεμά είναι πολύ πιο προσωπικό για τον καθένα μας. Τώρα που έφυγε από τη ζωή η Μαριανίνα Κριεζή, σκεφτόμουν έντονα ότι είμαι παιδί μίας εποχής που το θεωρούσαμε λιγάκι τύχη (;) κατόρθωμα (;) να ασχολείσαι με πολλά. Οι καλοί όταν ήμουν πιτσιρικάς, έκαναν τα πάντα. Δεν ήταν πολυτάλαντοι, απλώς ζούσαν ωραία. Με αυτά τα μυαλά μεγάλωσα. Πίστευα ότι μία χ πληρότητα και μία κάποια "ευτυχία" μπορεί να έρθει αν μέσω της δουλειάς σου μεταφέρεις στον κόσμο όσα ζεις.
>Πώς σου φαίνεται η μετά MeToo εποχή στα μίντια; Στη ζωή μου δεν έχει αλλάξει κάτι γιατί ανέκαθεν είχα μία πολύ καλή σχέση με τις συναδέλφους. Ούτε με φρενάρει στη συμπεριφορά μου, νομίζω ότι ποτέ δεν ξεπερνούσα τα όρια. Φυσικά και βλέπω ότι έχει συμμαζευτεί η κατάσταση, έχω δει αθλιότητες στο παρελθόν. Ευτυχώς δηλαδή. Αυτό που με τρομάζει λίγο όμως είναι ότι τα σόσιαλ μίντια έγιναν τα μαρμαρένια αλώνια του μίσους που κουβαλά ο καθένας. Είναι ένας χώρος που σε περιμένει αν θες να βρεις κάποιον να τσακώνεσαι.
>Διάβασε ακόμη: Ο απρόβλεπτος κύριος Παπαδημητρίου
Ειδικά στην Ελλάδα που είναι μικρό χωριό, πάντα υπήρχαν διαφορές, είχε σκοτωθεί κόσμος για τη δημοτική και την καθαρεύουσα. Οι εντάσεις δεν προέκυψαν τώρα, ούτε αφορούν μόνο πολιτικούς διχασμούς. Τσακώνονταν ωστόσο, με την απόσταση του θερμοκηπίου τους. Τώρα, υπάρχει κόσμος που θέλει να πλακώνεται και βρήκε αυτόν το χώρο στα σόσιαλ. Φοβάμαι ότι δεν είναι θέμα εκτόνωσης, είναι κακό πράγμα να συνηθίζεις να μισείς τον κόσμο. Βλέπεις και με τους οπαδούς τι γίνεται.
>Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό το εγκληματικό σημείο; Για μένα τα οπαδικά οφείλονται πολύ σε αυτήν την ηλίθια ελληνική αντίληψη ότι "το γήπεδο δεν είναι θέατρο". Το 97,5% θεωρεί ότι αυτό ισχύει.
>Και τι είναι; Χρόνια τώρα πιστεύουν ότι είναι ένας χώρος όπου δε λειτουργούν οι κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο όνομα ενός χ φανατισμού που όλοι πρέπει να βλέπουμε με συμπάθεια επειδή είναι παθιασμένοι με μία ομάδα. Συνεπώς, σιγά σιγά η αντίληψη "στο γήπεδο μπορώ να κάνω ό,τι θέλω" μετατρέπεται σε "στη γειτονιά, στην πόλη μου μπορώ να κάνω ό,τι θέλω". Ακόμα και το φρασεολόγιο είναι τέτοιο: Λένε "είμαι το αφεντικό της πόλης", κάτι μπούρδες. Αν δεν αλλάξει λοιπόν η προσέγγιση, το γήπεδο θα εξακολουθεί να είναι μία εστία κλιμακώμενης έντασης.
>Στην πράξη πώς μπορεί να εξυγιανθεί; Ειλικρινά δεν ξέρω, αλλά μπορώ να σου πω μία ιστορία που λατρεύω. Πριν από μερικά χρόνια η Σούπερ Λίγκα είχε φέρει το διευθυντή της μητροπολιτικής αστυνομίας του Λονδίνου για να δει ένα ελληνικό ντέρμπι και να προτείνει λύσεις για να γίνει το γήπεδο πιο ανθρώπινο. Τον πήγαν σε έναν αγώνα Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός. Όταν τελείωσε το ματς, του είπαν ότι ήταν άτυχοι γιατί αυτό ήταν ένα πάρα πολύ ήσυχο ντέρμπι. Εκείνος τότε απάντησε ότι στην Αγγλία θα τους είχαν συλλάβει όλους. Αυτό και μόνο λέει πολλά. Εντωμεταξύ, τα ίδια άτομα σε αγώνες στο εξωτερικό, κύριοι πάνε στο γήπεδο κύριοι φεύγουν.
>Γήπεδο πας τώρα; Πάω ναι, αλλά με κουράζει ολοένα και περισσότερο. Μη με ρωτήσεις τον πιο σημαντικό αγώνα, έχω δει πολλούς.
>Είχες δει το ευρωπαϊκό να έρχεται; Μα είναι καταγεγραμμένο αυτό σε dvd της ΕΡΤ. Στη δεύτερη εκπομπή κιόλας, έχω πει ότι θα το παίρναμε. Ο Πανούτσος είπε "Πήγαινε να σε δει κανένας γιατρός", ο Λεμονής άρχισε να γελάει, αλλά άμα το ψάξεις υπάρχει. Είχα δει τα πρώτα δύο παιχνίδια και δεν είχα εντοπίσει ομάδα να έχει έναν τερματοφύλακα σαν το Νικοπολίδη, έναν κεντρικό αμυντικό σαν τον Δέλλα, έναν παίκτη που κάνει πολλά όπως ο Ζαγοράκης ή ένα σκόρερ σαν τον Χαριστέα κλπ, άρα γιατί να μην το έπαιρνε; Τότε το πίστευα, τώρα το βλέπω και πιστεύω ότι θα ο Χαριστέας θα χάσει το γκολ.
>Λες να το ξαναζήσουμε; Οι Γάλλοι λένε πως ό,τι γίνεται στα αθλητικά ξαναγίνεται. Είναι μία ωραία θεωρία που μας βολεύει.
>Στοίχημα παίζεις; Που και που, κατά καιρούς πιάνω διάφορα, άλλοτε χάνω, όλοι χάνουμε στο τέλος. Μπαίνεις σε μία διαδικασία που προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι πιο έξυπνος από τον book, ότι κάτι του έχει ξεφύγει.
>Σε πρήζει κόσμος για βοήθεια; Με ρωτάνε πολλοί για το στοίχημα γενικά, δε με πρήζουν. Είναι να απορείς βέβαια, αν εγώ είχα τίποτα σίγουρο, θα έκανα αυτήν τη δουλειά; Δε θα έπαιζα τα σίγουρα, να περνάω ωραία, να πηγαίνω βόλτες και τέτοια; (γέλια) Υπάρχει μία γενική αντίληψη ότι το σύμπαν είναι στημένο και λογικά και εμείς που είμαστε στο χώρο, κάτι θα στήσαμε. Δεν ισχύει εννοείται.
Ένας μίνι απολογισμός
>Έχεις μπουχτίσει ποτέ από τη δουλειά σε σημείο να πεις τα παρατάω; Κοίτα, έχω πει πολλές φορές ότι φτάνει, δουλεύω πολύ. Συνήθως λέω "φέτος είναι η τελευταία χρονιά που δουλεύω τόσο πολύ". Κάποτε θα γίνει. Όπως κάποια στιγμή ξαφνικά επέστρεψα από την Ιταλία, έτσι ξαφνικά θα φύγω. Δεν ξέρω τι και πώς, μπορεί να φύγω και από όλα, να πάω να κάνω ταξίδια στον κόσμο. Πιστεύω πως θα εξαφανιστώ. Θα πουν τι απέγινε αυτός; (γέλια) Τώρα αν μου έλεγες θα σου δίνω αυτά τα χρήματα και θα γράφεις βιβλία, θα το σκεφτόμουν.
>Αναθεώρησες μήπως για πολλά λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετώπισες; Μία στιγμή που είπα τα παρατάω όλα, ήταν τότε. Μετά είπα δεν τα παρατάω γιατί θα αρχίσω να νιώθω άχρηστος, θα πάθω κατάθλιψη κλπ. Τότε όμως, ήταν ένα καμπανάκι. Σκέφτηκα, "μήπως είναι η ώρα"; Επειδή δεν ξέρω τι μπορεί να ξαναβρώ μπροστά μου, μπορεί σε προσεχή επεισόδια με το ίδιο σενάριο να το πάρω απόφαση.
>Τι σου δίδαξε αυτή η περιπέτεια; Μου έμαθε τη σημασία εκείνου του τραγουδιού του Κηλαηδόνη που λέει "Έχει αμάξι έχει σπίτι, όλα τα 'χει όμως πλήττει και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή, κάνει μία ζωή στρωμένη με γυναίκα και ερωμένη και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή".(γέλια) Τότε σκέφτεσαι πόσο λάθος ήσουν σχετικά με το τι είναι αυτός ο κόσμος, πόσο σύντομα περνάει η ζωή και τέτοια. Ξέρεις τι γίνεται; Όταν η μέρα σου είναι πολύ γεμάτη, νομίζεις ότι δεν υπάρχει περιθώριο να πάθεις τίποτα. Τεράστια σαχλαμάρα. Νομίζω μετά από αυτήν τη φασαρία, ηρέμησα σαν άνθρωπος και είπα ας χαρώ κάποια πράγματα που περνούσα στο ντούκου.
>Πόσο χρονών αισθάνεσαι σήμερα; Πάντα μικρός αισθάνομαι, έφηβος! Ανήκω στη γενιά της ανωριμότητας, δε μεγαλώνουμε ποτέ εμείς, θα πεθάνουμε νέοι. Είμαι κάπου μετά το λύκειο, με αυτή τη σαχλαμάρα και το άγχος των 20. Το λέω και για πολλούς σαν εμένα.
>Αυτολογοκρίνεσαι επίσης; Ε ναι, μετράς τα λόγια σου πια και οτιδήποτε σε κάνει να είσαι μετρημένος και σοβαρός δεν είναι κακό στη ζωή. Είχα βρει πρόσφατα ένα κομμάτι που είχα γράψει πριν από κάτι χρόνια για την ταινία 50 Αποχρώσεις του Γκρι, το οποίο διαβάζοντάς το τώρα, κατάλαβα πως είναι ένα απίστευτο τερατούργημα σεξισμού, όχι μισογυνισμού όμως, γιατί δεν είμαι μισογύνης σε καμία περίπτωση.
>Διάβασε ακόμη: O Miles Kane και η ανεπιτήδευτη απλότητα του rock'n'roll
Απέπνεε μία χαζοσεξιστικότητα που από εκείνα τα χρόνια της τσογλανοπαρέας, του κακώς εννοούμενου lifestyle, απαραίτητο συστατικό του οποίου ήταν ο κανιβαλισμός. Αυτός ο κανιβαλισμός είχε να κάνει με όλα, την πολιτική, τις γυναίκες, τους επιτυχημένους, τα πάντα όμως. Το διάβασα και έλεγα από μέσα μου, πώς είναι δυνατόν να γράφω τέτοιες μαλακίες, αλλά καταλήγω πως είχε να κάνει πολύ με εκείνη την εποχή. Δεν είμαι έτσι.
>Μόνο ανωριμότητα δε δείχνει αυτό. Κοίτα, βελτιωνόμαστε και κατά κάποιο τρόπο περιχαρακωνόμαστε. Δε θέλουμε να παρεξηγηθούμε, να μας πιάσει κάποιος στο στόμα του λόγω μίας κακής διατύπωσης. Εμένα πάντως δε μου λείπει ο καιρός που λέγαμε ό,τι παπαριά μας ερχόταν στο μυαλό. Είναι καλύτερα τώρα, ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ένα χειρόφρενο. Πρέπει να σκεφτόμαστε τι λέμε και να έχουμε συναίσθηση ότι κάποιος μπορεί να πληγωθεί. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να πληγώνουμε κανέναν. Παλαιότερα πιστεύαμε ότι είναι δικαίωμά μας να λέμε ό,τι θέλουμε άκριτα, αυτό είναι το πιο εξωφρενικό.
>Τι κρατάς μέχρι σήμερα; Ίσως ακουστεί λίγο ματαιόδοξο, αλλά στην ελληνική αθλητικογραφία πάντα ήθελα να κάνω πράγματα που κουβαλούσαν κάποιο νεωτερισμό και είμαι ευχαριστημένος γιατί νομίζω ότι ως ένα βαθμό, το έχω καταφέρει. Για παράδειγμα, ό,τι εκπομπή έχουμε κάνει, δεν είχε ξαναγίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην τηλεόραση, ένα δρομάκι το ανοίξαμε. Όταν ξεκίνησα για παράδειγμα, δεν έλεγε κανείς στο μικρόφωνο 4-3-3, αν το έλεγες ήσουν ένα νούμερο. Πιστεύω δηλαδή πως υπήρξα χρήσιμος, μέχρι εκεί φτάνει η ματαιοδοξία μου. Επίσης, χάρη σε αυτήν τη δουλειά γνώρισα πάρα πολύ ωραίο κόσμο που υπό άλλες συνθήκες δε θα συναντούσα και δεν έπληξα ποτέ. Δεν υπάρχει καλύτερο από αυτό.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr