Η αφήγηση μοιάζει ήδη χιλιογραμμένη: δύο νέοι, χαμογελαστοί, αθλητικοί πρωταθλητές που σέβονται ο ένας τον άλλο εντός και εκτός κορτ, ενώ ταυτόχρονα ωθούν ο ένας τον άλλο σε όλο και υψηλότερο επίπεδο. Και στην πραγματικότητα, έτσι είναι.
Ο Sinner και ο Alcaraz βρίσκονται ακόμα στον δρόμο για την απόλυτη κυριαρχία στο τένις. Ο Djokovic δείχνει πλέον μακριά από το επίπεδό τους και δεν φαίνεται κάποιο νέο ταλέντο στον ορίζοντα ικανό να τους ανταγωνιστεί. Τους τελευταίους μήνες, ειδικά μετά την επιστροφή του Jannik στο tour, η ATP και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το κύμα επιτυχίας τους με έναν ξεκάθαρο στόχο: να δημιουργήσουν μια νέα εκδοχή της κόντρας Federer–Nadal, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς δύο αντίπαλοι μπορούν να γίνουν και καλοί φίλοι. Αλλά ισχύει το ίδιο για τον Sinner και τον Carlos;
Sinner και Alcaraz: περισσότερη τυπικότητα παρά φιλία
Το θέμα συζητιέται όλο και πιο συχνά στις συνεντεύξεις Τύπου. Ο Sinner συνήθως απαντά διπλωματικά: "Έχουμε καλή σχέση και εκτός κορτ", είπε στο US Open. "Δεν χρειάζεται να είμαστε εχθροί εκτός αγώνων". Είναι ένας κομψός τρόπος να μετριάσει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει η οικειότητα που μετατρέπει δύο αντιπάλους σε φίλους εκτός κορτ, όπως συμβαίνει π.χ. με τον Sinner και τον Jack Draper. Ο Alcaraz, από την πλευρά του, είναι πιο άμεσος: "Δεν μιλάμε πολύ στο tour, ο καθένας είναι με την ομάδα του", έχει πει πολλές φορές. "Έχουμε καλή σχέση, αλλά δεν είμαστε στενοί φίλοι".
Παρότι πάντα ήταν ευγενικοί στις απονομές και μπροστά στα μικρόφωνα, η έλλειψη συμπάθειας μεταξύ τους φάνηκε αρκετές φορές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η προσωρινή τιμωρία του Sinner για θετικό τεστ στο Clostebol. Στα Internazionali της Ρώμης, ο Carlos δήλωσε ότι δεν είχε καμία επαφή με τον Jannik στους τρεις μήνες απουσίας του και δεν ήταν από εκείνους που πήραν δημόσια το μέρος του κατά τη διάρκεια της πολύμηνης δικαστικής διαδικασίας.
Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες
Ίσως ο λόγος βρίσκεται στις προσωπικότητές τους. Ο Sinner είναι εσωστρεφής, λιτός, σχεδόν μοναχικός. Βλέπει το τένις σαν καθημερινή πειθαρχία, χωρίς περιττά στοιχεία. Ο Alcaraz είναι πιο χαρούμενος, εξωστρεφής, με λάτιν ταμπεραμέντο που μερικές φορές τον κάνει πιο απρόβλεπτο. Δύο διαφορετικοί τρόποι ζωής, που αναπόφευκτα επηρεάζουν και τη σχέση τους εκτός κορτ.
Στον αγωνιστικό χώρο, όμως, όλα αλλάζουν. Το 2025 συναντήθηκαν ήδη σε δύο από τους τρεις τελικούς Grand Slam — στο Roland Garros και στο Wimbledon — και είναι πολύ πιθανό να αναμετρηθούν ξανά στο US Open. Στο Παρίσι, ο Alcaraz γύρισε από δύο σετ πίσω και έσωσε τρία match points σε έναν τελικό που πολλοί χαρακτήρισαν ως τον καλύτερο μετά την εποχή των Big Three. Στο Λονδίνο, ο Sinner απάντησε με μια καθαρή, επιβλητική νίκη.
Τώρα, στη Νέα Υόρκη, όλα δείχνουν ότι θα προστεθεί ένα ακόμα κεφάλαιο στη μεταξύ τους ιστορία. Αν συμβεί, θα είναι το όγδοο συνεχόμενο major που θα κερδίσει κάποιος από τους δύο — δύο ολόκληρες σεζόν χωρίς άλλον νικητή. Αυτό το "δίπολο" κάνει το tour να φαίνεται κάπως μονότονο, αφού οι πρώτοι γύροι στα Grand Slam μοιάζουν πλέον τυπική διαδικασία για Ιταλό και Ισπανό. Το διακύβευμα στο US Open είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς παίζεται και η κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Jannik είναι Νο.1 για περισσότερο από έναν χρόνο, αλλά η τρίμηνη τιμωρία μείωσε τη διαφορά του, που πλέον είναι ελάχιστη. Και είναι συμβολικό ότι αυτή η μάχη γίνεται στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου το 2022 έδωσαν τον πρώτο τους επικό αγώνα πέντε σετ.
Μια κόντρα χωρίς φιλία
Άρα, είναι πραγματικά φίλοι ο Sinner και ο Alcaraz; Η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που φανταζόμαστε μετά τη θρυλική σχέση Federer–Nadal. Οι δύο παλιοί σταρ είχαν μια ιπποτική φιλία, μέσα στην οποία ο Djokovic προσπάθησε να βρει χώρο, παίρνοντας τελικά τον ρόλο του "κακού". Τώρα που Roger και Rafa αποσύρθηκαν, ο Nole βλέπει την καριέρα του να φτάνει στο τέλος της στη σκιά δύο νέων φαινομένων που εκπροσωπούν κάτι διαφορετικό.
Ο Sinner και ο Alcaraz είναι επαγγελματίες, ανταγωνιστές, δύο κόσμοι που συναντιούνται μόνο στο κορτ. Η κόντρα τους, που τα ΜΜΕ ονομάζουν "Sincaraz", δεν θυμίζει σε τίποτα bromance. Είναι γεμάτη επικά παιχνίδια, τακτικές μονομαχίες και ένταση, όχι χαμόγελα και πειράγματα εκτός αγώνων. Μια "ωμή" αντιπαλότητα, χωρίς συναισθηματικές υπερβολές που συνήθως τρέφουν τον μύθο. Κι αν λείπει η φιλία, αυτό ίσως τελικά να κάνει την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα και να την ξεχωρίζει από τη βαριά κληρονομιά των τελευταίων 20 χρόνων τένις. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.