Το πάλαι ποτέ μικροσκοπικό παιδί από το χωριό Μοντρίτσι, στις νότιες πλαγιές της οροσειράς Βέλεμπιτ, βόρεια του Ζαντάρ -το ίδιο παιδί που κλώτσησε για πρώτη φορά μπάλα την ώρα που βόμβες και σφαίρες έπεφταν από παντού στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας- μεγάλωσε, εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους μέσους της γενιάς του, έγινε αρχηγός της εθνικής Κροατίας με την οποία έπαιξε τελικό Μουντιάλ και τελικά χθες το βράδυ κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα. Ένα σημαντικό επίτευγμα μιας σπουδαίας καριέρας αλλά και μιας ακόμη σημαντικότερης πορείας στην ίδια τη ζωή.
Μία ζωή που από νωρίς σημάδεψε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας. Εκεί όπου ο μικρός Luka (γεννημένος στις 9 Σεπτεμβρίου του 1985), γιος του μηχανικού αεροσκαφών Stipe και της υφαντουργού Radojka, είδε το 1991 τον παππού του (που έφερε το ίδιο ονοματεπώνυμο) να εκτελείται από Σέρβους εθνικιστές μαζί με άλλα έξι άτομα και το σπίτι του να καίγεται, για να ακολουθήσει η αναγκαστική μετακίνηση (μαζί με τη μητέρα του, καθώς ο πατέρας του ήταν μέλος του κροατικού στρατού) σε ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής. Στο πάρκινγκ ενός εξ' αυτών, συγκεκριμένα του ξενοδοχείου Kolovare, στο Ζαντάρ, ο Modric έμαθε μπάλα.
Σε ηλικία 16 ετών υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, από εκεί βρέθηκε στην Τότεναμ και ακολούθησε η Ρεάλ Μαδρίτης. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, με παράσημα μεταξύ άλλων 4 τρόπαια του Champions League με τη Βασίλισσα και την καλύτερη πορεία της εθνικής Κροατίας (της οποίας είναι και αρχηγός) σε Μουντιάλ, το περασμένο καλοκαίρι.
Ένα από τα στοιχεία που κάνουν τον Modric να ξεχωρίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει τη φινέτσα με την υψηλή νοημοσύνη, όντας συνήθως δύο ή τρεις φάσεις μπροστά. Ένα από τα στοιχεία που τον έκαναν τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου, σε μια εποχή που το ίδιο το ποδόσφαιρο αλλάζει. Το ότι έσπασε το δίπολο Cristiano Ronaldo/ Lionel Messi μόνο τυχαίο δεν είναι: Το ποδόσφαιρο γυρνά στους γήινους, μετά από μια δεκαετία όπου κυριαρχούσαν οι εξωγήινοι. Δεν πρόκειται ωστόσο για το τέλος μιας γενιάς, είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο.
Ο Modric κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα γιατί οι άνθρωποι του σπορ αποφάσισαν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να κοιτάξουν πολύ πιο μακριά από το τελικό αποτέλεσμα μιας σεζόν αλλά και λίγο πιο πίσω από τις σύγχρονες προσταγές του. Στις εποχές εκείνες που το νο. 10 φορούσαν οι πραγματικοί μαέστροι, που διηύθυναν το κέντρο του γηπέδου χωρίς να χρειάζεται να κάνουν τα εξωπραγματικά που κάνει ο Messi. Αλλά που ήταν αντιστοίχου ποδοσφαιρικής πάστας.
Όταν, από το 2015 μέχρι το 2018, η Ρεάλ κέρδισε 4 Champions League σε 5 σεζόν, ο Modric είχε εξίσου σημαντικό ρόλο στην ομάδα με τον Ronaldo. Η φυσική τάση όμως να μένουν στο θυμικό τα γκολ αλλά και η πιο ταπεινή προσωπικότητα του Κροάτη είχαν ως αποτέλεσμα να υποτιμηθεί σε τεράστιο βαθμό η προσφορά του. Στα γήπεδα της Ρωσίας όμως, κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Modric κατάφερε να κάνει θόρυβο, υπηρετώντας το ποδόσφαιρό του. Σε μια Κροατία γεμάτη ταλέντο, ο κοντός με το ξανθό μαλλί, την χαρακτηριστική γιουγκοσλάβικη φάτσα και το 10 στη πλάτη κινούσε τα νήματα. Λειτουργούσε παράλληλα σαν πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και παραγωγός, αν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε κινηματογραφικούς όρους.
Πριν λίγους μήνες στη Μόσχα είχε παραλάβει το βραβείο του καλύτερου παίκτη του Μουντιάλ αλλά η θλίψη ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Χθες το βράδυ, ο Luka Modric κρατούσε στα χέρια του τη Χρυσή Μπάλα. Και χαμογελούσε. Μαζί του, όλοι οι old school λάτρεις του ομορφότερου παιχνιδιού του πλανήτη.