Είναι γνωστός ως ένας από τους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ το άθλημα. Είναι επίσης ο άνθρωπος που έκανε μόδα το κάρφωμα. Ο Julius Erving μίλησε στο αμερικανικό Esquire το 2017 τι έμαθε μετά από 16 χρόνια επαγγελματικού αθλητισμού και 36 μετά από την απόσυρσή του από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.
Τα μαθήματα ζωής του Julius Erving
Αρχικά το παρατσούκλι μου ήταν "The Doctor". Έτσι με φώναζε ο συμπαίκτης μου στο λύκειο Leon Saunders κι εγώ τον αποκαλούσα "The Professor". Όταν πήγαμε μαζί στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, τα παρατσούκλια μας ακολούθησαν. Όταν όμως έγινα επαγγελματίας και η ομάδα πλαισιωνόταν από άλλους επαγγελματίες, όπως ο γιατρός, ο φροντιστής και ο γυμναστής, με έπιασε ο προπονητής και μου είπε: "Άκου θα πρέπει να το κάνεις Dr. J".
Οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Για να τους τιμήσω, συστήνομαι ως Julius – το όνομα που μου έδωσαν. Όμως αισθάνομαι πιο βολικά με όσους με αποκαλούν "The Doctor" ή "Dr. J".
Το κάρφωμα ήταν η υπογραφή μου. Μια φορά αποτέλεσα μέρος του καρφώματος. Ο Bernard King μου τράβηξε το πόδι, η μπάλα αναπήδησε και δεν μπήκε κι εγώ έσκασα στο παρκέ. Κοίταξα το διαιτητή με ύφος "πώς μπορεί αυτό να μην είναι φάουλ;".
Παίζω πολύ γκολφ. Φοράω το μεγαλύτερο μέγεθος γαντιού, το ΧΧΧ Large. Δε βρίσκεις εύκολα. Ο καλός μου φίλος Artis Gilmore, που έχει μεγαλύτερες παλάμες από μένα, όποτε αγοράζει γάντια, παίρνει δύο ντουζίνες και μου δίνει τα μισά. Όποτε συναντάω τον Michael Jordan, προσπαθεί να μου πάρει τα γάντια μου. Ψάχνει στο σάκο μου μονολογώντας: "Ξέρω πως έχεις κάποια ζευγάρια, έλα δώσ’ μου ένα". Υποθέτω πως έχουμε τη δική μας μικρή κοινωνία μεγαλόχερων.
Σταμάτησα στα 39 μου. Ήξερα πως είχε τελειώσει. Μου πήρε όμως δύο χρόνια για να σταματήσουν να ιδρώνουν οι παλάμες μου όταν παρακολουθούσα ένα ματς.
Όταν αποσύρθηκα, ήμουν τρίτος σκόρερ, πίσω από τον Wilt Chamberlain και τον Kareem Abdul-Jabbar. Ήμουν στη δεκάδα στις τάπες και No 1 στα κλεψίματα – και μόνο στα δύο τελευταία χρόνια που έπαιξα μετρούσαν τα κλεψίματα ως στατιστικό στοιχείο.
Ο πολύς κόσμος με ξέρει από το σκοράρισμά μου. Όμως οι περισσότερες τοπ στατιστικές μου είναι αμυντικές.
Όταν σουτάρεις, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: το βάζεις ή το χάνεις. Όταν δίνεις στον εαυτό σου την ελευθερία να αποτύχει, χτίζεις αυτοπεποίθηση και παίζεις απολαμβάνοντας ταυτόχρονα. Ο Steph Curry είναι ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα ενός τύπου που απολαμβάνει κάθε στιγμή που είναι έξω από το παρκέ. Δουλεύει σκληρά, καμιά φορά χάνει απανωτά σουτ, αλλά ποτέ δε φοβάται να σουτάρει – ξέρει ότι η ικανοποίηση υπερβαίνει την απογοήτευση.
Έχω μια 13χρονη κόρη και δύο γιους 17 και 20 ετών, που μένουν μαζί μου τώρα. Τα μεγαλύτερα παιδιά μου είναι στα 40 τους. Όταν έχεις μια δεύτερη τύχη, φροντίζεις να τα κάνεις όλα καλύτερα.
Ακόμα κι αν εκθέτεις τα παιδιά σου στις ίδιες ακριβώς καταστάσεις, γίνονται διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτό μου αρέσει γιατί δε θέλω να γίνουν σαν κι εμένα, αλλά αυτό που είναι εκείνα.
Ποτέ δεν ανάγκασα κανένα από τα παιδιά μου ή τα ανίψια μου να παίζει μπάσκετ. Ήθελα να ζητήσουν να διδαχτούν. Όταν έχεις ένα πρόθυμο παιδί που σου λέει "Σε παρακαλώ, μάθε μου να παίζω", τότε αστράφτει το μάτι σου.
Όταν ακούς τον κόσμο να σε επευφημεί, ξεχνάς τις σκοτούρες. Είναι ένα από τα πράγματα που σου λείπουν όταν παύει να συμβαίνει. Σου λείπει αυτή η έξαρση.
Αυτή τη στιγμή είμαι επικεντρωμένος στο να βελτιώσω το εκπαιδευτικό σύστημα της Φιλαδέλφειας. Σε κάποιες περιοχές της χώρας μοιάζει να έχουμε ξεχάσει την εκπαίδευση και να ρίχνουμε βάρος στο αναμορφωτικό μας σύστημα.
Έπαιξα στο All-Star Game 16 φορές – 5 στο ABA (μέχρι το 1976) και 11 στο ΝΒΑ. Κέρδισα τον τίτλο του MVP κάποιες φορές. Υπάρχει πάντοτε ένας τύπος στα αποδυτήρια που μονολογεί: "Θα είμαι ο MVP σήμερα". Συνήθως λέμε "Πάω για το αυτοκίνητο" επειδή ο τίτλος του MVP συνοδεύεται από ένα αυτοκίνητο. Φέτος έχουμε αρκετούς τύπους που κάνουν την ίδια σκέψη. Σήμερα όλοι θέλουν το αυτοκίνητο.
Από: Esquire US