Η κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν τη μόδα διαχρονικά. Αν μελετήσει κανείς τη μόδα του 20ου αιώνα, θα παρατηρήσει ότι πίσω από κάθε τάση βρίσκονταν πάντα μία υποκουλτούρα, η οποία γεννήθηκε μέσα από τις τομές της ιστορίας.
Ένας πόλεμος, μία οικονομική κρίση, μία κοινωνική επανάσταση οδηγούσαν σε ένα κίνημα το οποίο, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνδέονταν με τη μουσική και υπάκουε σε συγκεκριμένους στιλιστικούς "κανόνες", προσφέροντας στέγη και ένα υφασμάτινο κουκούλι, σε κάθε νέο που αμφισβητούσε, ως όφειλε, το εκάστοτε status quo και επιθυμούσε διακαώς -ακόμα και αν δεν το παραδέχονταν - μόνο ένα πράγμα: να ανήκει κάπου.
Ακριβώς αυτό συνέβη και στην περίπτωση των Lo Lifes, της συμμορίας shoplifters, η οποία όμως παρουσιάζει συγκεκριμένο ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά μία υποκουλτούρα δεν συνδέθηκε απλώς με έναν στιλιστικό κώδικα, αλλά με ένα εμβληματικό πρόσωπο της αμερικανικής μόδας (και ιστορίας) και την casual σειρά του πολυτελούς brand του, τον Ralph Lauren και τη σειρά Polo.
Shoplifters of the World Unite
Το 1987, η Νέα Υόρκη ήταν το σπίτι δύο συμμοριών, που είχαν εμμονή με τον Ralph Lauren. Από τη μία υπήρχαν οι Ralphie’s Kids από το St John’s και την Utica στο Crown Heights, και από την άλλη οι United Shoplifters Association, από τις εργατικές πολυκατοικίες του Marcus Garvey Village στο Brownsville, κάποιες από τις πιο σκληρές και πιο φτωχές γειτονιές του Blooklyn. Αυτές οι ομάδες συχνά διασταυρώνονταν, αντάλλασσαν επιδοκιμαστικά βλέμματα ή πόζαραν μαζί για φωτογραφίες.
Το 1988, τα μέλη Thirstin Howl the 3rd και Rack-Lo ένωσαν αυτές τις ομάδες δημιουργώντας τους Lo Lifes – μια κοινότητα μαύρων νεαρών ανδρών με πάθος για τη Polo συλλογή Ralph Lauren και μοναδική αίσθηση του street wear.
Τα ρούχα του Ralph Lauren, του εθνικού σχεδιαστή των ΗΠΑ για το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών του '80 και του '90 απευθύνονταν σε ένα λευκό, μεσοαστικό, φιλόδοξο κοινό, του γνωστούς WASPS (δηλ.White Anglo-Saxon Protestants, μτφ. Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες, εμείς θα τους λέγαμε "γιάπηδες”) συχνά με μεγάλη επιτυχία. Μέσα από τα ρούχα του, ο Ralph Lauren πουλούσε το "αμερικανικό όνειρο". Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις να είσαι αρκεί να το ονειρευτείς. Και να έχεις τα λεφτά να το πληρώσεις.
"Sο fly"
Οι Lo Lifes, δεν ανήκαν σε αυτό το κοινό. Ήταν παιδιά του δρόμου και της ταχύτατα ανερχόμενης hip hop κουλτούρας. Έτσι, αποφάσισαν να διεκδικήσουν το κομμάτι στο όνειρο με τον δικό τους τρόπο - "κάνοντας ντου” σε πολυτελή πολυκαταστήματα όπως το Saks και το Bloomingdales και κλέβοντας όσα κομμάτια Polo Ralph Lauren μπορούσαν να κουβαλήσουν.
Όπως αναφέρει ο συνιδρυτής των Lo Lifes (σ. το "Lo" προέρχεται από τη δεύτερη συλλαβή του Polo), Thirstin Howl ο Τρίτος στο ντοκιμαντέρ In Vogue: The 90s που έκανε πρεμιέρα τον Σεπτέμβριο του 2024 στο Disney+, "Το να ντύνεσαι, να δείχνεις ωραίος, να είσαι κομψός, να φοράς Ralph Lauren, σε έκανε να μοιάζεις σαν να δραπετεύεις, σαν να μην είσαι από εδώ (σ. από τις μειονεκτικές γειτονιές του Brooklyn)".
Σε ένα από τα χαρακτηριστικά τους "μπουκαρίσματα" έκλεψαν όλα τα μπουρνούζια Polo Ralph Lauren από ένα πολυκατάστημα. Ξέφυγαν σε δευτερόλεπτα από τον ασφάλεια και το ίδιο βράδυ πήγαν στην roller disko "Empire Skate Rink" ντυμένοι με αυτά.
Οι θαμώνες δεν πίστευαν ότι έβλεπαν άτομα να φοράνε με μπουρνούζια σε ντίσκο, όμως, καθώς τα μπουρνούζια ήταν τόσα πολλά, σε λίγο θα φορούσαν κι εκείνοι από ένα. "Κάναμε τα Polo επίσημα στη γειτονιά (σ. "in the hood"). Τα κάναμε ένα θρησκευτικό αντικείμενο, στο οποίο οι άνθρωποι θα αφιέρωναν τη ζωή τους", θυμάται ο Thirstin Howl ο Τρίτος.
Παραβατικότητα, ταξικές ανησυχίες και hip-hop σκηνή
Οι Lo Lifes "έβγαλαν” τον Ralph Lauren στον δρόμο και με αυτό δεν εννοούμε απλώς ότι μπορούσες να δεις τα ρούχα της σειράς Polo να φοριούνται στην πόλη. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως, για τη Νέα Υόρκη και την αμερικανική κοινωνία, η κουλτούρα του δρόμου συνδέεται άρρηκτα με τη μετανάστευση, της μειονότητες και την περιθωριοποίησή τους και τις γκετοποιημένες περιοχές που διαχρονικά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης μετά την φαινομενικά αθώα επέλαση του λευκού εναλλακτικού ή χίπστερ, όπως εξετάζει στο αιχμηρό βιβλίο του "Ο Αποικιοκράτης Χίπστερ", ο Αμερικανός συγγραφέας Grégory Pierrot.
Χωρίς να ωραιοποιεί κανείς το αδίκημα της κλοπής, οι Lo Lifes μέσω της παραβατικής συμπεριφοράς τους έκαναν ενδεχομένως άθελά τους ένα δριμύ σχόλιο για την οικονομική ανισότητα και τον αποκλεισμό, ενώ παράλληλα αντανακλούσε την επιρροή της hip-hop κουλτούρας στη διαμόρφωση ταυτότητας και κοινωνικού status. Οι ανερχόμενοι αστέρες της hip-hip όπως η Mary J. Blige, η Missy Eliot, o Timbaland, οι Wu-Tang Clan και ο Notorious B.I.G φορούσαν στα live τους Polo Raplh Lauren κάνοντας styling με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Μπορεί να μην πήγαιναν για σκι στο Άσπεν, αλλά φορούσαν τα ski jackets - πάντα oversized - στη σκηνή. Δεν έκαναν ιστιοπλοΐα, αλλά αντί να ρίχνουν στους ώμους το κλασικό Polo Ralph Lauren φούτερ, το φορούσαν σε φαρδιά γραμμή. Το logo έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Όπως σημειώνει ο Thirstin Howl ο Τρίτος, όταν οι άλλοι είχαν ένα logo, ο Raplh Lauren για τη σειρά Polo είχε 50 διαφορετικές παραλλαγές του. Υπερμεγέθες και πάντα να κυριαρχεί σε όλα τα items που φορούσαν, ήταν μία δήλωση.
Ήταν ένα "μετάλλιο τιμής" που υποδήλωνε ότι η συγκεκριμένη υποκουλτούρα έχει το δικαίωμα να λατρεύει ένα πολυτελές brand ακόμα κι αν δεν έχει πρόσβαση σε αυτό, εξαιτίας της φιλοσοφίας και του κόστος του.
Μαζί με τις απομιμήσεις του Dapper Dan, του ιδιοκτήτη μπουτίκ στο Χάρλεμ που έκλεβε τα logo πολυτελών brands όπως η Gucci και η Louis Vuitton και επανατύπωνε απομιμήσεις τους όσο πιο πλουραλιστικά μπορούσε πάνω στα baggy ρούχα της hip-hop σκηνής, υπήρξαν ο προπομπός της logomania που στα 00’s αγάπησαν όλες οι socialite και οι περσόνες που σήμερα κυβερνούν τα media.
Οι Lo Lifers και οι rappers της δεκαετίας του ‘90 έκαναν τους σχεδιαστές να στρέψουν ξανά την προσοχή τους στον δρόμο και να δουν ότι στη μαύρη κοινότητα υπάρχει κάτι τόσο αυθεντικό που δεν θα μπορούσαν ποτέ να βρουν στο Upper East Side και τις ακρογιαλιές των Hamptons.
Δεν θα μπορούσε να το θέσει κανείς καλύτερα από τον πρώην διευθυντή της Βρετανικής Vogue, Edward Enninful, ο οποίος είπε για το φαινόμενο των Lo Lifes, "Οι μαύροι έχουν στιλ και όταν οι μαύροι σε αποδέχονται, αυτό είναι αληθινό στιλ, ένας αριστοκράτης όπως ο Ralph Lauren έγινε σύμβολο μίας αστικής αυθεντικότητας και αυτό για μένα είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δεκαετίας του ‘90”.
Ο παράγοντας Tyson Beckford: Ξεπερνώντας το "μαύρο"
H διείσδυση της μαύρης κουλτούρας στη μόδα και τη mainstream ποπ κουλτούρα για πρώτη φορά χωρίς exploitation από την πλευρά του λευκού προς τον μαύρο, βρήκε την έκφρασή της σε ένα αγόρι από την κακόφημη γειτονιά του Bronx. Το πιο επιτυχημένο άνδρα μοντέλο μέχρι σήμερα και πρόσωπο της Polo Ralph Lauren τη δεκαετία του 1990, τον Tyson Beckford.
O Tyson Beckford είχε κοινό υπόβαθρο με τους Lo Lifers. Μεγαλωμένος στο Bronx, δραστηριοποιούνταν σε συμμορίες και οπλοφορούσε.Τυχαία βρέθηκε στη φωτογράφιση ενός hip-hop περιοδικού και η εξωπραγματική ομορφιά του, τράβηξε την προσοχή ενός πρακτορείου μοντέλων. Δεν είχε κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα στη μόδα, όταν ο αδερφός του σκοτώθηκε σε συμπλοκή.
Οπλισμένος ξεκίνησε για να εκδικηθεί εκείνους που στέρησαν τη ζωή στον αδερφό του, όταν συνειδητοποίησε ότι σύντομα μπορεί να καταλήξει σαν εκείνον. Το μόντελινγκ ήταν η διέξοδος από την σκληρή ζωή του δρόμου.
Λίγους μήνες αργότερα όταν το πρακτορείο του τον έστειλε σε casting για τον Ralph Lauren (ο οποίος στο μεταξύ, παρόλο που δεν το παραδέχτηκε ποτέ, είχε εντοπίσει την απίστευτη απήχηση που απέκτησε εν αγνοία του, χωρίς κανένα προωθητικό μέσο, χωρίς καμία ακριβή καμπάνια σε ένα κοινό που δεν περίμενε ποτέ ότι θα τον αφορούσε, μέσω της δραστηριότητας των Lo Lifes και των ονομάτων της hip-hop) εκείνος προσπάθησε να μην ενθουσιαστεί. Όμως μέσα σε 20 λεπτά αφότου έφυγε από το ραντεβού του, δέχτηκε το τηλεφώνημα κατά το οποίο του ανακοινώθηκε ότι πήρε τη δουλειά.
Η εξωφρενική δημοφιλία του Tyson Beckford (τα κορίτσια σύρρεαν στα πολυκαταστήματα όπου το brand κανόνιζε εμφανίσεις του μοντέλου ουρλιάζοντας για μία φωτογραφία μαζί του) υπήρξε μία κομβική στιγμή για τη μαύρη κοινότητα. Το έχει πει η Naomi Campbell που πρωταγωνίστησε μαζί με τον Beckford σε καμπάνια του Ralph Lauren.
"Πάντα πριν τα ονόματά μας υπήρχε το μαύρο, "μαύρο μοντέλο”. Αυτή ήταν μία στιγμή που ξεπεράσαμε το χρώμα. Ο Tyson ήταν το πιο επιτυχημένο male model, τέλος. Χωρίς κανέναν άλλο προσδιορισμό”. Φυσικά, στην πορεία ίσχυσε το ίδιο και για εκείνη.
Η ιστορία των Lo Lifes δεν ήταν απλώς ένα fashion κίνημα. Αντιπροσωπεύει - δυστυχώς μέχρι και σήμερα - τις βαθύτερες κοινωνικές και φυλετικές δυναμικές στην αστική ζωή των ΗΠΑ. Ωστόσο, η κυριαρχία της hip-hop ως μουσικό είδος και των ειδώλων της, με το μοναδικό στιλ που ξεκινά από τη δουλεία και τα κρυφά μηνύματα μέσα από το styling και φτάνει μέχρι το "hustle” των γκετοποιημένων περιοχών, αποτυπώνουν τη σταδιακή εξάπλωση και τελική επιβολή της μαύρης κοινότητας στον mainstream χώρο.
Η φετινή θεματική του Met Gala "Superfine: Tailoring Black Style" το αποδεικνύει περίτρανα, ακόμα κι αν αποτελεί μία προσπάθεια εξιλέωσης για την χρόνια παραγνώριση της μαύρης δημιουργίας και του μαύρου στιλ, αλλά κι ένα επικίνδυνο θέμα σε επίπεδο κουλτούρας της αφύπνισης.
Πηγή: madamefigaro.gr