Στιλιστικά το Irishman δεν είναι μία ακόμη γκανγκστερική ταινία

Η βαριά υπογραφή του Martin Scorsese, τα τεράστια ονόματα του καστ -Robert De Niro, Al Pacino, Joe Pesci- και η αληθινή ιστορία πίσω μία από τις πιο πολυσυζητημένες ανεξιχνίαστες υποθέσεις στην αμερικάνικη εγκληματολογία ήταν απλά αδύνατον να μην καταστήσουν το The Irishman (Ο Ιρλανδός) μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μία από τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη και ένα από τα αριστουργήματα του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις αναμνήσεις του βετεράνου του Β' Παγκόσμιου Πολέμου Frank Sheeran, στο οργανωμένο έγκλημα και διατρέχει τρεις δεκαετίες: τα 50s, 60s και 70s. Η ατμόσφαιρα εκείνων των εποχών αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη όχι μόνο μέσα από τα σκηνικά, αλλά και τις ενδυματολογικές επιλογές των πρωταγωνιστών, όπως τις εμπνεύστηκαν οι Christopher Peterson and Sandy Powell.

Το ενδυματολογικό δίδυμο ανέτρεξε μισό αιώνα πίσω στην αντρική μόδα, ώστε να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο ντύνονταν οι άντρες εκείνης της εποχής. Σύμφωνα με την Powell και τα όσα ανέφερε σε συνέντευξή της στο βρετανικό Esquire, "τότε, το στιβαρό στυλ ήταν συνώνυμο αποκλειστικά και μόνο των κλασικών κομματιών της αντρικής γκαρνταρόμπας με προεξάρχον το κοστούμι στην boxy γραμμή του με τους τετραγωνισμένους ώμους στο σακάκι και τα ευρύχωρα μπατζάκια στους μηρούς. Τα υφάσματα ήταν βαριά, καθόλου πρακτικά και ευέλικτα".

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής ωστόσο του φιλμ δεν είναι τα κοστούμια, ούτε τα φίνα μακριά μάλλινα παλτό, αλλά οι γραβάτες, που παρελαύνουν στην οθόνη σε ό,τι print και χρώμα βάζει ο νους σου. Μάλιστα, ο αριθμός των γραβατών που εμφανίζονται στην ταινία είναι μεγαλύτερος από εκείνον των κοστουμιών.

"Είναι το highlight του στυλ των ηρώων. Αυτό ακριβώς που τους ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους. Άλλωστε, ο Martin είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή τόσο σε εμένα, όσο και στον Christopher ότι το στυλ του The Irishman δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με αυτό της μαφίας, όπως έχει απεικονιστεί σε άλλα γκανγκστερικά του φιλμ, στα "Καλά παιδιά" και στο "Καζίνο" για παράδειγμα. Δεν ήθελε να υπάρχει τίποτα φανταχτερό στο ντύσιμό τους. Από την άλλη, είχε θέσει εκτός λίστας τα μαύρα κοστούμια".

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που η χρωματική παλέτα των ρούχων κινείται σε κλασικά, ουδέτερα μονοπάτια -μπλε, γκρι, καφέ-, με τις γραβάτες να αποτελούν τη μοναδική εκκεντρική πινελιά. Ο δεύτερος είναι ότι ο Scorsese επιθυμούσε οι ενδυματολογικές επιλογές των ηρώων να αντανακλούν το low profile του χαρακτήρα τους.

"Μιλάμε για μαφιόζους που ήθελαν να περνούν απαρατήρητοι ενώ έκαναν την βρώμικη δουλειά, που ήθελαν να λειτουργούν σαν φυσιολογικοί οικογενειάρχες ενώ έβαφαν τα χέρια τους με αίμα, που δεν ξέχασαν ποτέ την ένδεια μέσα στην όποια μεγάλωσαν παρά τα πλούτη τους", υπογραμμίζει η Powell και αναφέρει σχετικά με την ματιά του 77χρονου σκηνοθέτη με τον οποία έχει συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν: "Η ρεαλιστική ματιά του δεν εξαντλείται ποτέ στη δουλειά αυτή καθεαυτή, τη σκηνοθεσία, αλλά επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της ιστορίας που διηγείται, από το σενάριο μέχρι τα ρούχα που φορούν οι ήρωες. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Αυτό είναι που τον κάνει ολοκληρωμένο δημιουργό και ο ρεαλισμός των ταινιών του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κινηματογράφου".