Κατά τη διάρκεια των lockdowns που έφεραν τους περισσότερους από εμάς στα όριά τους σε κάθε υπαρκτό επίπεδο, οι θιασώτες της καταστροφολογίας αναθάρρησαν. Στα πιο αγαπημένα τους θέματα, συγκαταλεγόταν ο θάνατος του πολιτισμού και οι δυσοίωνες προβλέψεις για το θέατρο που γιγαντώθηκαν ακόμη περισσότερο με το ξέσπασμα του #MeToo, λες και έφταιγε ο θεσμός και όχι οι αρρωστημένες πρακτικές συγκεκριμένων ατόμων. Επιστρέφοντας στις αίθουσες, διαψεύστηκαν κατά κράτος: Παρακολουθώντας συστηματικά τα τελευταία 17 -τουλάχιστον- χρόνια παραγωγές σε μεγάλες και μικρές σκηνές μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι από το Σεπτέμβριο μέχρι και σήμερα διανύουμε μία από τις πιο παραγωγικές και αξιόλογες σεζόν που ευτυχώς ανταμείβονται με γεμάτα καθίσματα -και μάλιστα από νέο κόσμο που συρρέει για να δει θεατρικές παραστάσεις.
Μέχρι την Κυριακή λοιπόν, προλαβαίνεις να δεις 5 έργα που προτείνω ανεπιφύλακτα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Ακολουθούν με αλφαβητική σειρά.
>Διάβασε ακόμη: Θεατρικά για πάντα
Υ.Γ: Αν ψάχνεις εισιτήρια και βλέπεις παντού sold out, προτείνω να πάρεις ένα τηλέφωνο στο ταμείο του θεάτρου, διότι η Covid ζει και βασιλεύει, οπότε ακυρώσεις πάντα γίνονται. Υποψιάζομαι επίσης, ότι κάποιες από αυτές, θα χρειαστεί να πάρουν παράταση λόγω εκτεταμένης ζήτησης.
Αινιγματικές Παραλλαγές - Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει σταθερά πως υπάρχει και virality που αξίζει τον κόπο. Δε θα μπω στον πειρασμό των κλισέ που μιλούν για κοκκαλάκια νυχτερίδας και χρυσής αφής, ας παραδεχτούμε απλώς πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που κάνει σωστά τη δουλειά του, μιλάει με έργα και συνεντεύξεις όποτε αισθάνεται ότι έχει κάτι ουσιώδες να πει και κάνει και όλους εμάς να αισθανόμαστε ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν και μερικά θετικά πρότυπα επαγγελματιών και χαρακτήρων. Στην προκειμένη περίπτωση, "πάντρεψε" στη σκηνή τον επί χρόνια συνεργάτη του, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη από το Έτερος Εγώ με το ιερό τέρας που λέγεται Γιάννης Μπέζος σε ένα έργο χτισμένο πάνω στις πολύ αγαπημένες του ανατροπές. Το θεατρικό είναι διανθισμένο από συγκινητικές ερμηνείες, όπως επίσης έχει τη σωστή διάρκεια: Τελειώνει αφήνοντας στο θεατή την αίσθηση ότι θα ήθελε να δει κι άλλο, ει δυνατόν.
Αμαντέους - Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Φέτος είναι σίγουρα η χρονιά του Νίκου Ψαρρά. Δικαίως, διότι μετά την Αγάπη Παράνομη του Νίκου Κουτελιδάκη και της Ελένης Ζιώγα, που για μένα ήταν ό,τι καλύτερο παρακολούθησα φέτος στην ελληνική τηλεόραση μαζί με το Καρτ Ποστάλ, ο Ψαρράς στο ρόλο του Σαλιέρι επισφραγίζει και στο σανίδι το εύρος του ταλέντου του υπό τη σκηνοθετική ματιά του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Δίπλα του ο Γιάννης Νιάρρος μετά τα απανωτά sold out της παράστασης "Οι Παίκτες" (good news, θα συνεχιστούν και την επόμενη χρονιά) παίζει πιάνο live ως Αμαντέους και εντυπωσιάζει τα πλήθη, ενώ η Μαίρη Μηνά προσθέτει περισσότερο συναίσθημα στο γενικό αποτέλεσμα.
Η Σιωπηλή Λίμνη - Θέατρο Επί Κολωνώ
Ό,τι πιο τρυφερό και ανατρεπτικό είδα φέτος. Ο Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς) αναγκάζεται κατά κάποιο τρόπο μέσω του μέντορά του (Χάρης Τσιτσάκης) παρά την τραυματική εμπειρία που βίωσε στο σχολείο που εργαζόταν, να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο παιδί μίας γοητευτικής γυναίκας (Παναγιώτα Βλαντή) που προσπαθεί επίσης να κλείσει τις δικές της πληγές. Δε θα πω περισσότερα για να μην κάνω κατά λάθος κάποιο spoiler, θα αρκεστώ μόνο σε αυτό: Τρεις υπέροχες ερμηνείες ισοδυναμούν άνετα με πολυπληθείς, φαντασμαγορικούς θιάσους, οι δε Κουρλαμπάς και Βλαντή παίζουν πινγκ πονγκ συναισθημάτων και παράνοιας μαζί. Το δίνουμε αυτό 100% στη σκηνοθέτιδα Ελένη Σκότη που τις αναδεικνύει στο μέγιστο.
Μοτέλ - Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου)
Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε ένα φθηνό μοτέλ όπου έχει διαπραχθεί μία δολοφονία. Η οικογένεια που το διατηρεί προσπαθεί να αποσιωπήσει το γεγονός και να συνεχίσει τη ζωή της. Η κόρη του ζευγαριού βέβαια, δε μπορεί να αφήσει τίποτα πια στην τύχη του. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα, και εμάς ακόμη μας στοιχειώνει το απίθανα αλλόκοτο βλέμμα της Κλέλιας Ανδριολάτου. Το Μοτέλ είναι η απόδειξη ότι οι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το ξενόγλωσσο κείμενο - ο λόγος εδώ φυσικά για το Βασίλη Μαυρογεωργίου. Το ίδιο ισχύει και για τη νέα φουρνιά ηθοποιών.
>Διάβασε ακόμη: Μία εντελώς Τσίου επιστροφή
Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού - Θέατρο Γκλόρια
One man show για τον Πάνο Βλάχο, αυτό είναι ο Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού. Ο Γιάννης Κακλέας φρεσκάρει τον Ντάριο Φο έχοντας το μέγιστο πολυεργαλείο (ας μου επιτραπεί η λέξη) Βλάχο στη διάθεσή του, ο οποίος πραγματικά κάνει τα πάντα πάνω στη σκηνή. Το έργο καταπιάνεται με τη δολοφονία του αναρχικού Τζουζέπε Πινέλι από την ιταλική αστυνομία και παρότι εστιάζει στην εν λόγω ακραία υπόθεση, οι παραλληλισμοί με τη σύγχρονη εποχή είναι αναπόφευκτοι. Οι μήνες των sold out είναι απολύτως δικαιολογημένοι.
Ακολούθησε το Esquire στο Facebook, το Twitter και το Instagram.