Τελευταία ολοένα και περισσότερο shazamάρουμε τραγούδια που παίζουν σε σειρές στην τηλεόραση ή τις πλατφόρμες streaming, ολοένα και περισσότερο εθιζόμαστε με τη μουσική που ακούμε σε διαφημίσεις και τίτλους εκπομπών. Τίποτα δεν είναι τυχαίο: Η ανάπλαση της ελληνικής μυθοπλασίας και η ολική επαναφορά των δημιουργών στην tv έφερε αέρα ανανέωσης και στη μουσική επιμέλεια των παραγωγών που πλέον εστιάζουν και στην παραμικρή λεπτομέρεια, επιτέλους. Η μουσική επένδυση άλλωστε, μόνο επουσιώδης δεν είναι και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι επαγγελματίες soundtrackers. Τέσσερις από τους πιο γνωστούς ακολουθούν παρακάτω με αλφαβητική σειρά. Παρεμπιπτόντως, πέρα από το τρίπτυχο νέος-βραβευμένος-αεικίνητος, έχουν ένα ακόμη κοινό: Λένε τα πράγματα με το όνομά τους και έχουν το θάρρος της γνώμης τους.
Ο πολυπράγμων George Gaudy
Στο μεταπτυχιακό, στην Αγγλία, του George Gaudy του είχαν πει ότι ο μουσικός του μέλλοντος θα έχει portfolio, όχι μία καριέρα. Ο George Gaudy ή αλλιώς Γιώργος Γουδής είναι όντως πολυπράγμων: Γράφει τα δικά του τραγούδια, ασχολείται με τις ενορχηστρώσεις, διδάσκει, κάνει το διδακτορικό του και συνθέτει soundtracks.
"Ήμουν στην Αγγλία όταν με πήραν από την Universal για το Mother, χωρίς να μου πουν όμως ποια σειρά ενδιαφερόταν. Γι’ αυτό, σχεδόν απρόθυμα είπα ok, αλλά όταν κατάλαβα ότι επρόκειτο για το Έτερος Εγώ χάρηκα ιδιαιτέρως. Στο soundtrack της σειράς είδα επιτέλους έναν υγιή mainstream χώρο, κάτι που μπορεί να είναι δημοφιλές και ποιοτικό ταυτόχρονα", εξηγεί, ενώ μεταξύ άλλων έχει βραβευθεί για τη μουσική της ταινίας μικρού μήκους Humphrey σε διεθνές φεστιβάλ της Βενεζουέλας.
"Γιατί soundtracks; Είναι εφαρμοσμένη μουσική, έχει χρήση από τη γέννησή της, γεγονός που αμέσως της δίνει σκοπό. Η προθεσμία και η παραγγελία παραδόξως θεωρώ ότι βοηθούν στη δημιουργικότητα", διευκρινίζει και προσθέτει πως, παρότι η τωρινή τάση είναι ο συνθέτης να "υπηρετεί" την εικόνα, ο ίδιος νοσταλγεί την εποχή Hitchcock, όταν η μουσική ήταν σχεδόν παρεμβατική.
Ο συνήθης ύποπτος Κωνσταντίνος Μαραγκός
Από μικρός, ο Κώστας Μαραγκός συνόδευε τις ιδιαίτερα συναισθηματικές στιγμές που βίωνε με κάποιο τραγούδι. "Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι το πρώτο μου οπτικοακουστικό ερέθισμα προέκυψε από τις παρελάσεις. Δεν έβλεπα τη φιλαρμονική να παίζει, αλλά μουσική υπήρχε", θυμάται, συμπληρώνοντας παράλληλα ότι εκτιμά τον πιο ευρωπαϊκό και "φρέσκο" Alexandre Desplat, όπως και τα αμιγώς συμφωνικά soundtracks του John Williams.
"Μετά το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και τη στρατιωτική μου θητεία, άρχισα να στέλνω δείγματα μουσικής μου σε επαγγελματίες, ένας εκ των οποίων ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Μέσα σε λίγες ημέρες δώσαμε τα χέρια για το Έτερος Εγώ, αλλά με το πέρας του δεύτερου κύκλου της σειράς πια, άρχισα κάπως να αντιλαμβάνομαι την επιδραστικότητά της", διευκρινίζει με συστολή, παρότι το όνομά του το έχουμε συναντήσει μεταξύ άλλων και στους τίτλους αρχής του Kitchen Lab του Άκη Πετρετζίκη, όπως και σε θεατρικές παραστάσεις.
Μία πιθανή συνεργασία με τον Tim Burton θα ήταν ευχής έργον για τον ίδιο, όμως, μέχρι τότε, ετοιμάζει έναν προσωπικό δίσκο με εξ ολοκλήρου κινηματογραφική μουσική και συζητά για να "ντύσει" μία ακόμη τηλεοπτική σειρά.
Ο ονειροπόλος Σταύρος Μαρκόνης
Η επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική ήταν μονόδρομος για εκείνον, απλώς έπρεπε να βρει τον τρόπο. Τον δρόμο προς τα soundtracks έδειξαν στον Σταύρο Μαρκόνη τα The Fountain και Lust, Caution των Clint Mansell και Alexandre Despla, καθώς έτσι θα ελισσόταν ελεύθερα ανάμεσα σε διαφορετικά στυλ. Σήμερα, ζει μεταξύ Ολλανδίας και Ελλάδας, μετρά ήδη μία βράβευση στα Buma Awards για την ολλανδική τηλεοπτική σειρά Ik Weet Wie Je Bent, ενώ πρόσφατα υπέγραψε τη μουσική της σειράς 42°C της Cosmote TV.
"Σε αυτόν τον κλάδο είμαστε πρώτα κινηματογραφιστές και μετά μουσικοί. Εστιάζουμε στην ταινία και η μουσική είναι το μέσο αφήγησής της. Πάντως, δεν είμαι υποστηρικτής της τέχνης για λίγους. Το στοίχημα είναι να φτάσεις σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και –γιατί όχι;– να τον "εκπαιδεύσεις”", τονίζει, για να συμπληρώσει πως διανύουμε μία περίοδο που απομακρυνόμαστε από τα αμιγώς ορχηστρικά και πομπώδη soundtracks του στυλ John Williams και Jerry Goldsmith.
"Ονειροπολώ, το ξέρω, αλλά θα ήθελα να συνεργαστώ με τους Denis Villeneuve και Darren Aronofsky, γιατί απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην τέχνη τους", καταλήγει.
Ο μονίμως ανήσυχος Θοδωρής Ρέγκλης
Εκ πρώτης όψεως τα Παράσιτα του Bong Joon Ho και το Snowpiercer του Netflix είναι εντελώς ασύνδετα. Ο κοινός παρονομαστής εντοπίζεται στη μουσική των trailers τους από τον Θοδωρή Ρέγκλη ή αλλιώς Ted Regklis στο εξωτερικό. "Μου έχει τηλεφωνήσει σκηνοθέτης από γύρισμα για να μου ζητήσει μουσική για μία σκηνή, οπότε έχω γράψει και σε πραγματικό χρόνο", αποκαλύπτει για τον Βαρδή Μαρινάκη και τον Σιωπηλό δρόμο του.
Ο μονίμως ανήσυχος Θοδωρής σκέφτεται εικόνες όταν συνθέτει, σέβεται πολύ τον Thomas Newman –"αναβαθμίζει τις ταινίες με τις συνθέσεις του"– και θα συνεργαζόταν εύκολα με τον Robert Eggers του "απόλυτα μαγικού αφηγηματικά" The Witch: "Όταν προσπαθούσα να βρω τρόπους να ζήσω από τη μουσική, όλοι έλεγαν 'άμα δεν παίξεις μπουζούκια, δεν γίνεται' ”.
Yπάρχουν, όμως, τα trailers και η διαφήμιση. "Τη μουσική από γνωστό ξίδι ή από το intro του Ρετιρέ τη θυμάσαι, λειτούργησε αριστουργηματικά εκείνη την περίοδο. Το αν δεν θα την έγραφα εγώ, δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα για το ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα σήμερα. Εξελίσσονται όπως προστάζει η εποχή".