Ο Βαρδής Μαρινάκης βαδίζει στο δικό του Σιωπηλό Δρόμο

Για τους υποστηρικτές του Coelho και της περίφημης θεωρίας του σύμπαντος που συνωμοτεί για την εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών μας, ο Βαρδής Μαρινάκης είναι το απόλυτο παράδειγμα. Τι δουλειά έχει ένας κατά βάση κινηματογραφικός "εργάτης" με μακρά θητεία στα φεστιβάλ και τη διαφήμιση στη νέα φιλόδοξη δραματική σειρά του Mega που αρχικά προοριζόταν για άλλο σκηνοθέτη; H απάντηση είναι απλή: Τον έλκυε πολύ ως πρότζεκτ και όταν του προτάθηκε δεν πτοήθηκε ούτε από την πανδημία ούτε από την έλλειψη χρόνου.

Ο "Σιωπηλός Δρόμος" έκανε πρεμιέρα στο μεγάλο κανάλι την περασμένη Κυριακή, υψώνοντας ανάστημα απέναντι στα reality θηρία και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές στα social media που αποτελούν το βαρόμετρο της σύγχρονης εποχής. Μιλώντας στο τηλέφωνο, λίγο πριν από την προβολή του πρώτου επεισοδίου μου εξομολογήθηκε πως διανύει ενδεχομένως την πιο έντονη φάση της ζωής του. Η αλήθεια είναι πως το άκουγα στη φωνή του και για να μην τον καθυστερώ, μπήκα κατευθείαν στο ψητό.

Πριν ξεκινήσουμε, θέλω να λύσουμε κάτι βασικό. Και Βαρδής και Μαρινάκης; 
Νομίζω ακόμη κι ο πεθερός μου με ρώτησε αν έχω κάποια συγγένεια με κάποιον από τους δύο. Να το ξεκαθαρίσουμε, δεν υπάρχει συγγένεια με κανέναν. Το Μαρινάκης όταν γεννήθηκα εγώ, δεν ήταν τόσο γνωστό, το Βαρδής οφείλεται στην καταγωγή μου από τα Χανιά - ως ο δεύτερος γιος πήρα το όνομα του πατέρα της μητέρας μου. Από μικρό πάντως με ρωτούσαν αν είναι όνομα ή επίθετο. Μέχρι και για τον Αντώνη Βαρδή με έχουν ρωτήσει αν είχαμε συγγενική σχέση. Πρόσφατα με σταμάτησε αστυνομικός, ειδοποίησε ένα φύλακα... Άσε, όλοι λένε "προεδρικό όνομα" και πέφτει γέλιο.

Το κινηματογραφικό "μικρόβιο" και τα φοιτητικά χρόνια 

Πώς μπήκε το "μικρόβιο" του κινηματογράφου στο Βαρδή;
Μεγάλωσα στην Κηφισιά, οπότε σε σχέση με τη σειρά είχα την ανάλογη εμπειρία του πώς είναι να μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Στην οικογένεια δεν ασχολούνταν κανείς με τα καλλιτεχνικά. Ίσως ο πατέρας μου μόνο που από μικρός είχε μία κλίση για τη φωτογραφία, ωστόσο είχε εστιάσει στον κατασκευαστικό τομέα όπου απασχολούνταν επαγγελματικά. Η αγάπη μου για την τέχνη ξεκίνησε όταν κάναμε μαθήματα με το γνωστό φωτογράφο και δάσκαλο Πλάτωνα Ριβέλλη στο σχολείο. Ήμουν ένα παιδί που ήταν κάπως "στον κόσμο του" και τότε, στη Β᾽Λυκείου μπόρεσα να εκφραστώ καλύτερα. Φαντάσου το σαν προσωπική "άνοιξη", ήταν σα να ξύπνησα από ένα λήθαργο.

Τελικά όμως, χωρίς να μου το επιβάλλουν οι γονείς μου, αποφάσισα να ακολουθήσω την οικογενειακή παράδοση και να σπουδάσω πολιτικός μηχανικός. Μέσα μου υπήρχε η αντίθεση της επιθυμίας και του ρεαλισμού. Όταν τελείωσα με τις σπουδές μου, εκεί γύρω στα 23, πήγα στο Λονδίνο για να σπουδάσω κινηματογράφο στο National Film and Television School (NFTS). 

Κατάλαβες δηλαδή στην πορεία ότι δε σου ταίριαζε καθόλου.
Ναι, για μένα ήταν μονόδρομος, ήξερα ότι δεν άνηκα στο Πολυτεχνείο. Η πτυχιακή μου για να καταλάβεις, ήταν ένα ντοκιμαντέρ.Καταρχάς η πρώτη ταινία μικρού μήκους που έκανα όσο σπούδαζα πολιτικός μηχανικός ήταν με τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Ιερώνυμο Καλετσάνο που έτυχε τότε να κάνουμε παρέα. Ήταν η εποχή που είχε βγει η "Αναστασία" που τότε είχε κάνει πάταγο ως σειρά. Η Μυρτώ ερχόταν τα σαββατοκύριακα στο σπίτι μου για γύρισμα και ο πατέρας μου δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι ερχόταν η "Αναστασία" σπίτι μας. Η επόμενη μικρού μήκους που έκανα ήταν αυτή που έστειλα στη σχολή στην Αγγλία και εν τέλει με δέχθηκαν. 

Εκεί δε διδάσκει ο Stephen Frears;
Ναι ναι. Η σχολή βασιζόταν κυρίως στην πράξη. Φτιάχνεις ομάδες και δημιουργείς ταινιάκια. Το περιβάλλον δεν ήταν arthouse, επικεντρωνόταν περισσότερο στο storytelling. Ούτε εγώ ήμουν arthouse, ως Έλληνας είχα μια πιο ποιητική ματιά. Καταρχάς σκέψου ότι εγώ είχα πάει εκεί, σε ένα άκρως δημιουργικό περιβάλλον από το Πολυτεχνείο, στο οποίο το στυλ των μισών φοιτητών ήταν να μην παρακολουθούν τα μαθήματα. Δεν είχα μάθει να συνεργάζομαι και εκεί ωρίμασα. Στην πρώτη ταινία που έφτιαξα στο πλαίσιο των σπουδών μου, δεν τα πήγαμε πολύ καλά με τη σεναριογράφο και τον παραγωγό - το αποτέλεσμα ήταν μέτριο, οπότε την επόμενη χρονιά όταν σχηματίζονταν οι ομάδες, ο "καλός" φωτογράφος δεν εντάχθηκε στη δική μου ομάδα. Στο δεύτερο έτος όλα έφτιαξαν. Εγώ έγινα πιο συνεργάσιμος και το "εναλλακτικό" προφίλ μου απέκτησε περισσότερη αποδοχή. 

Από τον Frears τί έμαθες;
Θυμάμαι στην πρώτη μικρού μήκους που κάναμε μου είχε τονίσει ότι πρέπει πρώτα να γίνεται μία πρόβα της εκάστοτε σκηνής, να ξεκινάς με γενικό πλάνο και μετά να προχωράς στα κοντινά σου. Θυμάμαι επίσης ένα σχόλιό του σε μία αντίστοιχη "εργασία" μου, ότι δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έβλεπε, αλλά του άρεσε πάρα πολύ. Μία άλλη φορά είχε έρθει στο μοντάζ, όπου εγώ παραπονιόμουν για μία σημαντική σκηνή που δε μου άρεσε, αλλά αναγνώριζα ότι δε γινόταν να αφαιρεθεί. Μου είχε πει ότι "πρέπει να ζήσω με αυτήν" αφού δεν είχα προσέξει στο γύρισμα. Το μοντάζ μιας σκηνής έλεγε, ξεκινάει από εκεί που είναι η δύναμή της. Ήταν ένας πολύ cool τύπος παρεμπιπτόντως, δεν ήταν καθόλου δήθεν.

H στροφή στην ελληνική τηλεόραση 

Βάσει Σιωπηλού Δρόμου, το storytelling που προανέφερες συνειδητοποιώ πως συνεχίζει να έχει μεγάλη σημασία για σένα.
Μ᾽ αρέσει πολύ και το θέλω, ωστόσο μέχρι στιγμής οι δύο ταινίες μεγάλου μήκους που έχω κάνει είχαν το δικό τους, σα να με οδήγησαν αυτές. Ήταν κάτι σαν προτέρημα και ελάττωμα μαζί. Τώρα είμαι σε μία φάση που θέλω να υπάρχει μία στέρεα αφήγηση και γι᾽ αυτό μπήκα στο "Σιωπηλό Δρόμο". Όταν κάνεις μία φεστιβαλική ταινία είναι σα να σέρνεις ένα ολόκληρο καράβι, από το να βρεις χρηματοδότηση μέχρι να φτιάξεις την ομάδα που θα τη δημιουργήσει. Επομένως, αφού ούτε εγώ δε βλέπω τόσο πια τέτοιου είδους ταινίες και ήθελα να ξεφύγω λίγο και από το διαφημιστικό τομέα, μου άρεσε πολύ που αφέθηκα στο σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη χωρίς το βάρος ότι εκφράζω κάτι απόλυτα υπαρξιακό. 

>Διάβασε ακόμη: Η εποχή της Μελισσάνθης Μάχουτ

Αλήθεια, γιατί τηλεόραση και γιατί τώρα;
Η απόφασή μου έχει να κάνει πολύ με την εισβολή των καλών σειρών τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας, που συχνά έχουν επιτυχία, ιδίως αν δεν κάνουν πάρα πολλές σεζόν ώστε να κουραστεί το κοινό. Μας αρέσει να βλέπουμε σειρές, οπότε σκέφτηκα γιατί να μην το κάνω; Μέχρι στιγμής στον κινηματογράφο δε μου είχε τύχει να με προσεγγίσουν για να σκηνοθετήσω το σενάριο κάποιου άλλου και το ήθελα. 

Ήταν ένα κίνητρο για σένα σειρές όπως το "Έτερος Εγώ" και οι "Άγριες Μέλισσες" για να προχωρήσεις;
Βέβαια. Οι αξιόλογες παραγωγές που προανέφερες, αλλά και παλαιότερες δουλειές του Θοδωρή Παπαδουλάκη και του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δημιούργησαν και την ανάγκη στο κανάλι να παρουσιάσει κάτι αντίστοιχο. Είναι κάτι σαν επακόλουθο του Netflix. Οι δε "Άγριες Μέλισσες" κατάφεραν να φέρουν στην τηλεόραση ηθοποιούς άγνωστους στο τηλεοπτικό κοινό, αλλά πολύ γνωστούς στο θεατρικό. Δεν κινήθηκαν δηλαδή καθαρά "τηλεοπτικά".

Στο παρελθόν με τους "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη", είχες προσπαθήσει να αλλάξεις το τοπίο στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο "Σιωπηλός Δρόμος" είναι μία αντίστοιχη κίνησή σου για την τηλεόραση;
Τότε ήταν ένα ομαδικό κίνημα που είχε μεγαλύτερη έκταση με βάση το κοινό καλό. Στην προκειμένη περίπτωση, ορίζεται περισσότερο ως προσωπική επιθυμία να κάνω εγώ κάτι ποιοτικό, όχι για να αλλάξω το τηλεοπτικό τοπίο. Η πρόθεσή μου γεννήθηκε από την επιθυμία προσωπικής έκφρασης και αυτό συντονίστηκε υπέροχα με τους συνεργάτες μου στο πρότζεκτ. Για να είμαι ειλικρινής, στην ιστορία αυτή, η μεγάλη απόφαση ανήκει στο κανάλι που πήρε το ρίσκο να κάνει μία τόσο κοστοβόρα σειρά.Τα κανάλια δεν προτιμούν παραγωγές με λίγα επεισόδια, γιατί όσα περισσότερα είναι τόση περισσότερη διαφήμιση παίρνουν. Και στη Filmiki, στους παραγωγούς αλλά και σε μένα έλεγαν, "τι πας να κάνεις;"

No risk no story λοιπόν;
Πολύ ωραίο ακούγεται αυτό. Αν δε νιώσεις ότι αυτό που κάνεις μπορεί να σου γυρίσει μπούμερανγκ, σημαίνει ότι είσαι πολύ ασφαλής. Στο "Σιωπηλό Δρόμο" μόνο ασφαλείς δεν ήμασταν, άσχετα με το πολύ δυνατό σενάριο, το εξαιρετικό cast ή το budget. 

Ας πούμε ότι αυτό ήταν το δίχτυ ασφαλείας σου.
Χμμμ, το οποίο βέβαια δίχτυ ασφαλείας ήταν συνεχώς κινούμενο. Δηλαδή αλλάξαμε εταιρεία παραγωγής, άλλαξε το μισό cast, ήρθε ο κορονοϊός… Η πανδημία μας δυσκολεύει στις διαδικασίες, αλλά αν υπήρχαν θέατρα δε θα μπορούσαν να γίνουν γυρίσματα με αυτούς τους ηθοποιούς. 

Στο "τι πας κάνεις", τι απαντούσες;
Όταν είσαι ερωτευμένος με κάτι, δεν το σκέφτεσαι. Και η οικογένειά μου ταλαιπωρήθηκε πολύ, σκέψου ότι η παραγωγή εξελίσσεται από το Μάιο του 2020. Πήγα διακοπές, ακυρώθηκε το πρότζεκτ, μετά ξαναξεκίνησε… Με έλκυε τόσο πολύ, που έπρεπε να επιμείνω, ακόμη κι όταν υπήρχε πια ελάχιστος χρόνος προετοιμασίας για να γίνει.

Ποιο ήταν το αρχικό cast;
Ήταν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, η Σοφία Κόκκαλη, η Χαρά Μάτα Γιαννάτου, ο Χάρης Φραγκούλης και η Κάτια Γκουλιώνη που δε μπόρεσαν να συνεχίσουν. Όμως όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αυτή τη στιγμή τα πρόσωπα ταιριάζουν απίστευτα και είναι μεγάλη μου τιμή που δουλεύω μαζί τους. 

>Διάβασε ακόμη: H σουρεάλ ζωή του Νίκου Πουρσανίδη

Η Πηνελόπη Τσιλίκα έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία σου "Ζίζοτεκ". Είναι ανάγκη σου να συνεργάζεσαι με οικεία πρόσωπα;
Είναι σημαντικό πολύ και το ανακαλύπτω στην πράξη κιόλας, είτε με τους ηθοποιούς είτε με τους συντελεστές. Είναι άνθρωποι κοντινοί μου. Παλιά είχα τη συνήθεια να αλλάζω συνεργάτες, πες το "δικό μου κακό". Ήθελα να δοκιμάζω κάτι άλλο, ιδίως με τους ηθοποιούς. Όπως δε θα κάνω διακοπές στο ίδιο νησί. Αλλά ανακαλύπτω πως είναι πολύ σημαντικό να εμβαθύνεις, μπορείς να "παίξεις μουσική" πιο ελεύθερα όταν έχεις ξαναπαίξει με τον κάποιον.

Η άγνοια κινδύνου και το Netflix

Ελληνική τηλεόραση έβλεπες προ "Σιωπηλού Δρόμου";
Γενικά όχι δεν έχω δει πολλή και δεν το θεωρώ απαραίτητα καλό. Αυτό το "εγώ δε βλέπω τηλεόραση, δεν έχω τηλεόραση" δυστυχώς το λένε αρκετοί και μάλιστα χαίρονται όταν το λένε. 

Στο ρώτησα περισσότερο με το σκεπτικό του "έχεις δει πού πήγες να μπλέξεις"; (γέλια)
Όχι, έτσι είναι. Έχω δει μέσω ίντερνετ μόνο τη "Λέξη που Δε Λες". Το τηλεοπτικό τοπίο δεν το γνωρίζω, κάπως μέσα από τις Άγριες Μέλισσες έχω καταλάβει κάποια πράγματα. 

Πλήρης άγνοια κινδύνου δηλαδή! (γέλια)
(γέλια) Ε ναι, τώρα λόγω της σειράς έχω μία εικόνα. Η γνώμη μου είναι πως καταρχάς οι συνθήκες στις οποίες δουλεύουν τα συνεργεία είναι τρελές. Έχουν ελάχιστο χρόνο γυρίσματος με πολύ λίγα χρήματα. Το κοινό είναι λογικό να είναι αρκετά απρόβλεπτο, το περιβάλλον δεν είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό. Φέτος πιστεύω πως κάτι γίνεται, ακόμη και στη δημόσια τηλεόραση. 

Άρα οι πλατφόρμες streaming μας έκαναν καλό.
Πάρα πολύ καλό μας έκαναν, είναι σα να μας άνοιξαν τα μάτια. 

Ο "Σιωπηλός Δρόμος" είναι φτιαγμένος για να πάει Netflix; 
Είναι κοινή επιθυμία όλων μας, και του καναλιού να βγει η σειρά στο εξωτερικό, τώρα αν μπορεί να πάει ή όχι θα αποδειχθεί στην πορεία. Προσωπικά νιώθω ότι κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό που έχει τις προδιαγραφές. Θα ήθελα έτσι κι αλλιώς στο μέλλον να φτιάξω μία μίνι σειρά, limited series όπως λέγονται είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Είναι ένας ζωντανός τομέας που έχει περιθώριο για δημιουργία χωρίς αυτήν τη γκρίνια για τον κινηματογράφο που "χάνεται" και ο κόσμος δεν παρακολουθεί.

Σκηνοθετώντας τη σειρά είχες στο μυαλό σου να προβάλλεις μία διαφορετική ματιά, να προβληματιστούν ίσως για κάτι οι τηλεθεατές ή απλά να περάσουν καλά;
Προσωπικά, με τράβηξε η ιστορία της σειράς και πέρα από την απαγωγή μου άρεσε το οικογενειακό θέμα μεταξύ των δύο αδερφών και του πατέρα. Με τίποτα δε σκεφτόμουν τι αντίκτυπο θα έχει στον κόσμο. Μπήκα μαγεμένος από το σύμπαν και θέλοντας να εκφραστώ μέσα από αυτό. Αν το αποτέλεσμα είναι ο κόσμος να δει μία σειρά με άλλου τύπου γραφή, που θυμίζει παραγωγές εξωτερικού για μένα είναι ένα ευχάριστο αποτέλεσμα.

Κωμωδία θα έκανες στην τηλεόραση μετά το Σιωπηλό Δρόμο;
Στη διαφήμιση έκανα πολλή κωμωδία, είχα κάνει και τον "Ομορφάντρα", οπότε ναι, δεν το αποκλείω. Μάλιστα προ Σιωπηλού Δρόμου μου προτάθηκε μία κωμωδία και αρνήθηκα γιατί δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Στην προκειμένη περίπτωση, ήθελα να κάνω αυτό το δράμα, κάτι σκοτεινό. Κωμωδία για να καταλάβεις ήθελα να κάνω και με δύο από τους συντελεστές του Σιωπηλού Δρόμου, τύπου action, γκαφατζήδων με σουρεαλιστικά στοιχεία. 

Κάτι τελευταίο, πού δίνεις φέτος το Oscar καλύτερης ταινίας;
Μπορώ να σου πω μόνο πού δε θα το έδινα. Ενώ ο David Fincher μου αρέσει πάρα πολύ -η σειρά μάλιστα έχει πολλές αναφορές στο έργο του- το Mank με απογοήτευσε, οπότε δε θα το έδινα σε αυτό. 

*H τηλεοπτική σειρά "Σιωπηλός Δρόμος" σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21:00 στο Mega

 

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για πολιτικές εξελίξεις, συνεντεύξεις διασήμων, συμβουλές για αντρική μόδα και συνταγές για φαγητό και πότο στο esquire.com.gr