Κανένα άλλο λογοτεχνικό πλάσμα δεν έχει απασχολήσει τόσο πολύ την pop κουλτούρα όσο ο Κόμης Δράκουλας· ο αιμοσταγής μεσαιωνικός πρίγκιπας που η φαντασία του Bram Stoker (αλλά και άλλων συγγραφέων) μετέτρεψαν σε ένα καταραμένο ον που πίνει αίμα για να ζήσει. Είναι άραγε η υποχθόνια σεξουαλικότητα που εκπέμπει ή μήπως η αίσθηση παντοδυναμίας εκείνη που μας τραβά σε αυτόν τον μύθο διαχρονικά, όπως το φως τραβά τις πυγολαμπίδες στο σκοτάδι;
Το ερώτημα δεν θα απαντηθεί εδώ - έχουν γραφτεί, άλλωστε, εκατομμύρια λέξεις επί του θέματος. Ο Δράκουλας πάντως εμφανίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε δίσκους, ταινίες, βιβλία και σειρές συνεχώς. Πολλές φορές με τρόπο αδέξιο, πρόχειρο και μάλλον τραγικό, όπως το είδαμε στην πρόσφατη τηλεοπτική μεταφορά για λογαριασμό του Netflix. Και άλλες πάλι παίρνει νέα πνοή και καταφέρνει να μιλήσει στην καρδιά της σύγχρονης pop κουλτούρας. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με το Castlevania, το δημοφιλές animated series που πρόσφατα παρουσίασε τον 3ο του κύκλο στην αμερικανική πλατφόρμα.
Πρόκειται για μία σειρά με 25λεπτα επεισόδια βασισμένη στα ομώνυμα θρυλικά video games των 90s, γεμάτη από κάθε είδους τέρατα (με τα βαμπίρ να κυριαρχούν), με αισθητική βγαλμένη από τα ιαπωνικά anime, καθαρά μεσαιωνική ατμόσφαιρα και μεγάλες δόσεις τόσο splatter βίας όσο και γυμνού που συχνά πυκνά ακροβατούν με cringy συναισθήματα. Με άλλα λόγια θα μπορούσες να πεις ότι είναι ο παράδεισος για κάθε έφηβο nerd. Όχι, δεν είναι ψέματα· οι αλήθειες όμως που κρύβει κάτω από τη φανταχτερή επιφάνειά της είναι ενήλικες. Μάλιστα, πολλές φορές είναι ικανές να σε τρομάξουν πολύ περισσότερο από τα τέρατα.
Οι χαρακτήρες
O Vlad Dracula Tepes μισεί τους ανθρώπους γιατί του στέρησαν εκείνο που αγαπούσε πιο πολύ· ο Adrian Alucard Tepes απεχθάνεται τον πατέρα του επειδή δε θέλει να καταντήσει σαν και εκείνον, να ζει δηλαδή τυφλωμένος από το μίσος· ο Trevor Belmont (κυνηγός Βαμπίρ) προσπαθεί μέσα από το μαύρο χιούμορ να αντέξει τη βαριά αποστολή του, μία αποστολή που δεν επέλεξε εκείνος αλλά του ήρθε ως κληρονομιά από την οικογένειά του· ο Isaac, ο ίσως πιο καταραμένος χαρακτήρας της σειράς, ένας Αφρικανός με το σπάνιο ταλέντο να φτιάχνει απέθαντους στρατιώτες για τα βαμπίρ, φαίνεται ότι κάνει τη μία τερατώδη μετά την άλλη πράξη στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την τραυματική παιδική του ηλικία.
Οι γυναίκες της σειράς, αντίστοιχα, μοιάζουν να κινούνται σε παρόμοια μονοπάτια. Σε αντίθεση με ό,τι έχουμε δει ξανά και ξανά σε σειρές/ταινίες/βιβλία φαντασίας δεν είναι απλά όμορφα και sexy "διακοσμητικά στοιχεία". Αντίθετα, τόσο οι γυναίκες, όπως η Sypha Belnades η "μάγισσα", όσο και τα θηλυκά βαμπίρ (όπως η "τετραρχία" της τρίτης σεζόν) είναι ξεκάθαρα ανάγλυφοι χαρακτήρες με γκρίζες αποχρώσεις. Δεν είναι ακριβώς κακές, ούτε καλές - ακόμη και όταν έχουν τρανταχτές αδυναμίες, πάντα υπάρχει μία χαραμάδα για να ρίξει λίγο φως πάνω τους.
Ο σεναριογράφος
Έτσι, ένα animated series που το ξεκινάς μάλλον για να ξεχάσεις τους πάντες και πάντα, ως μία ανάσα escapism στη δύσκολη φάση που περνάς, μεταμορφώνεται σε κάτι τελείως διαφορετικό. Οι απρόσμενες εναλλαγές στην πλοκή, οι ανθρώπινοι και όχι χάρτινοι χαρακτήρες, η ατμόσφαιρα που μυρίζει θειάφι και η πανταχού παρούσα αίσθηση ότι τα μεγαλύτερα τέρατα κρύβονται στο παρελθόν των ανθρώπων κάνει το Castlevania κάτι πολύ περισσότερο από ένα πολύ επιτυχημένο animation του Netflix. Το κάνει ένα μικρό κομψοτέχνημα, ένα απειλητικά ενήλικο και σκοτεινό παραμύθι. Κάτι, δηλαδή, που το οφείλει σχεδόν εξ' ολοκλήρου στον σεναριογράφο του.