Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο ορισμός της απόλυτης dream job έρχεται με τέσσερις λέξεις κι ένα αρκτικόλεξο: Αδρά αμειβόμενος υπάλληλος της GAFA - ή αλλιώς της Big Four των τεχνολογικών εταιρειών που αποτελείται από την Google, την Amazon, το Facebook, την Apple (κι ίσως περιστασιακά την Microsoft να γίνεται η πέμπτη της παρέας). Μήπως, όμως, υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Σίλικον Βάλεϊ, κάτι που χαλά όλη αυτήν την (ψευδ)αίσθηση απόλυτης επιτυχίας και new age χλιδής;
"Ενώ το να μοιράζεστε ιδέες και ειδήσεις με τους συναδέλφους βοηθά στο να κτιστεί μία κοινότητα, το να χαλάτε το ημερήσιο πρόγραμμα ξεκινώντας έντονες πολιτικές συζητήσεις δεν οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα" αναφέρει, όπως μεταδίδουν το Bloomberg και το Mashable, μεταξύ πολλών άλλων "συμβουλών" ο νέος εσωτερικός κανονισμός που μοιράστηκε στους υπαλλήλους της Google. "Η βασική μας υποχρέωση είναι να κάνουμε τη δουλειά για την οποία έγινε η πρόσληψή μας, κι όχι να σπαταλάμε τον χρόνο μας καθώς αναλωνόμαστε σε διαξιφισμούς και ζητήματα άσχετα με την εργασία μας" συνεχίζει σε παρόμοιο τόνο.
Στην Αρχαία Ρώμη υπήρχε το αυστηρό ρητό "dura lex sed led" (σ.σ: σκληρός νόμος αλλά νόμος παρόλα αυτά). Γιατί, λοιπόν, να ξενίζει πολλούς από εμάς ένας εσωτερικός κανονισμός ενός τεχνολογικού κολοσσού; Η Google έχει παρουσιάσει πολλές φορές τον εαυτό της ως έναν φωτεινό φανό που οδηγεί την ανθρωπότητα προς νέες πιο ευτυχισμένες εποχές. Την ίδια, όμως, στιγμή ταλανίζεται εδώ και καιρό από κατηγορίες και φημολογίες που μόνο προς αυτήν την κατεύθυνση δεν δείχνουν: κατασκευή search engine με βασικό στοιχείο τη λογοκρισία για λογαριασμό της Κίνας και συμμετοχή στην κατασκευή μη επανδρωμένων drones για τον αμερικανικό στρατό.
Ο τεχνολογικός κολοσσός πέφτει στο ένα σφάλμα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια.
Αν, όμως, οι δύο προηγούμενες περιπτώσεις κατηγοριοποιούνται ως just business (αν κάποιος είναι ακραία κυνικός), δε συμβαίνει το ίδιο και στις σχέσεις της Google με το προσωπικό της. Μία εσωτερική οδηγία που "νουθετεί" αυστηρά προς μία απολιτίκ κατάσταση θυμίζει τη λογική "βγάλτε τον σκασμό και δουλέψτε" που επικρατούσε στην προπολεμική Ευρώπη. Δυστυχώς, όμως, το ατυχές συμβάν δεν είναι μία εξαίρεση. Ο τεχνολογικός κολοσσός πέφτει στο ένα σφάλμα μετά το άλλο τα τελευταία χρόνια.
Τον Νοέμβριο του 2018 οι συνδυασμένες διαμαρτυρίες χιλιάδων υπαλλήλων της ανά τον κόσμο είχαν στρέψει τα φώτα της δημοσιότητάς πάνω της για όλους τους λάθους λόγους. Η αφορμή για αυτήν τη μαζική κινητοποίηση; O Andy Rubin ήταν υψηλά ιστάμενο στέλεχος της Google, ο οποίος φέρεται να οδηγήθηκε σε παραίτηση που ζητήθηκε από τον CEO της εταιρείας, Larry Page, ύστερα από κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση που φαίνεται ότι βάρυναν το όνομά του.
Εκείνο, όμως, που εξόργισε τους υπαλλήλους είναι η φήμη ότι αποζημιώθηκε με 90 εκ. δολάρια για την παραίτησή του. Το προσωπικό του τεχνολογικού κολοσσού έβραζε για πολλούς και διάφορους λόγους (όπως για τη μεταχείριση των γυναικών) και φρόντισε να το βροντοφωνάξει.
Συμμετοχές σε projects με διόλου δημοκρατικό πρόσημο, παχυλές αποζημιώσεις σε στελέχη με μακριά χέρια την εποχή του #metoo, πολύ κακή διάθεση απέναντι σε εγκύους (όπως φαίνεται από επιστολή που κυκλοφόρησε πρόσφατα) και τώρα μία εσωτερική οδηγία που θυμίζει εργοστάσιο στον Μεσοπόλεμο.
Όταν υπάρχουν τόσο αυστηρές συστάσεις απέναντι στις πολιτικές συζητήσεις, εύκολα εγείρεται το ερώτημα: Άραγε πώς φαίνεται στη Google το αναφαίρετο δικαίωμα του συνδικαλισμού; Την ίδια στιγμή που στο Σαν Φρανσίσκο η τεχνολογία τρέχει με διαστημικές ταχύτητες, τα εργασιακά δικαιώματα σε μία από τις διασημότερες εταιρείες διεθνώς οδεύουν ολοταχώς προς τα πίσω. Γιατί, τελικά, ένας παχυλός μισθός κι ένα τραπέζι πινγκ πονγκ στο δωμάτιο ψυχαγωγίας δεν μπορεί να αντικαταστήσει βασικά δημοκρατικά δικαιώματα.